26ο Φιλοσοφικό(Λογικό) Δοκίμιο: Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, όπου υπάρχει καπνός δεν υπάρχει και φωτιά

   Διαβάζοντας το σημερινό κείμενο, κάποιος θα πρέπει να προσέχει ώστε να μην παραπλανηθεί από τον τίτλο. Ο σκοπός μου δεν είναι, φυσικά, να αναφέρω παροιμίες. Είναι να εξετάσω τη βαθύτερη ουσία των δύο παροιμιών, τις οποίες αναφέρω στον τίτλο(:"Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός"&"Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά"), ώστε να κάνω κάποιες επισημάνσεις. Ένα ακόμα ρητό, στο οποίο θα αναφερθώ, είναι το "ου κρίνεις εξ'ιδίων τα αλλότρια". Κάποιος με καλή παρατηρητικότητα και αντίληψη λογικά καταλαβαίνει την ομοιότητα αυτών των ρητών, η οποία μπορούμε να πούμε, σε μια πρώτη φάση, ότι είναι η διάκριση(ή μη:αυτό ισχύει στο "όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά") του φαίνεσθαι και του είναι. Και, σε μια δεύτερη φάση, όχι και τόσο εμφανή στις παροιμίες του τίτλου, η εφαρμογή αυτής στο πλαίσιο των διαπροσωπικών σχέσεων.
 

13ο Ψυχολογικό Δοκίμιο: Η αρχή της εξισορρόπησης στις ανθρώπινες σχέσεις

   Πριν αρκετά χρόνια, με το 4ο φιλοσοφικό(-λογικό) δοκίμιό μου, είχα αναφερθεί στην αξία του μέτρου. Είχα τονίσει πόσο σημαντικό είναι να να υπάρχει μέτρο στις διάφορες σκέψεις και πράξεις μας και είχα αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι, για να τηρούμε το μέτρο, χρειάζεται να διαθέτουμε κριτική ικανότητα(για να το εντοπίζουμε) κι αυτοέλεγχο(για να μην παρασυρόμαστε). Στο σημερινό κείμενο θα ήθελα να επεκτείνω τη θεώρηση για τη σχέση του ανθρώπου με την αξία του μέτρου, καθώς και να την αναπτύξω προς ένα πιο κοινωνικό πρίσμα. Δεδομένου αυτού, το παρόν κείμενο θα μπορούσε να είναι και κοινωνιολογικό, αλλά το κατατάσσω στα ψυχολογικά γιατί όσα θα αναφέρω αφορούν περισσότερο ατομικές γνωστικές διεργασίες, παρά κοινωνικές. Όσον αφορά, ωστόσο, το κοινωνικό πρίσμα, το οποίο ανέφερα, θα σας παραπέμψω σε ένα άλλο κείμενό μου. Αυτό είναι το 5ο ψυχολογικό, με τίτλο "Quo modo tabula scribitur/scripta est"(="Πώς γράφεται ο πίνακας"). Σε εκείνο το κείμενο είχα επιχειρήσει να εκθέσω το πώς διαμορφώνεται η προσωπικότητα του κάθε ατόμου, παρομοιάζοντας τους διάφορους τρόπους με "μολύβια" που γράφουν πάνω στον λευκό, όταν γεννιόμαστε, πίνακα της προσωπικότητάς μας(Tabula Rasa). Το δεύτερο "μολύβι", στο οποίο είχα τότε αναφερθεί, είναι το "μολύβι του ανθρώπινου περιβάλλοντος". Είχα πει λοιπόν ότι οι άνθρωποι, με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή, μας τραβάνε αργά(ανάλογα με το πόσο σημαντικοί είναι για μας και πόσο χρόνο περνάμε μαζί) και σταθερά προς το μέρος τους, με αποτέλεσμα σταδιακά να τους μοιάζουμε, ενώ το ίδιο κάνουμε και μεις σε εκείνους, ούτως ώστε να επιδιώκουμε ασυνείδητα να συναντηθούμε τελικά σε ένα μέσο σημείο. Σήμερα λοιπόν στοχεύω στο να δώσω μια επιπλέον διάσταση αυτής της άποψης, την οποία θα ονομάσω αρχή της εξισορρόπησης, και να τη σχετίσω και με την αρχή του μέτρου.

25ο Φιλοσοφικό(Λογικό) Δοκίμιο: Η κανονικότητα που διέπει τη ζωή μας

   Λίγο πριν ολοκληρώσω το προηγούμενο δοκίμιο(1ο συνδυαστικό), είχα κάνει μια αναφορά στο ότι τα αποτελέσματα κάποιων πράξεων καταδεικνύουν αν αυτές ήταν σωστές ή όχι, αφού, σε γενικές γραμμές, όταν πράττεις σωστά έχεις και το ανάλογο αποτέλεσμα. Είχα αφήσει βέβαια ένα παραθυράκι, αυτό της τύχης, στο οποίο είχα δεσμευτεί να αναφερθώ στη συνέχεια. Σήμερα, λοιπόν, τα θέματα με τα οποία θα ασχοληθώ είναι αυτά τα δύο, η κανονικότητα(=σωστή πράξη οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα κι αντίστροφα) κι η τύχη.

1ο Συνδυαστικό Δοκίμιο: Η σταγόνα της υποκειμενικής κρίσης στον ωκεανό της αντικειμενικής αλήθειας

   Το σημερινό κείμενο αποτελεί μία απόπειρα αποβελτίωσης και συμπλήρωσης τεσσάρων άλλων κειμένων(1*). Αυτό σημαίνει ότι θα προσπαθήσω, μέσα από αυτό το κείμενο, να θεμελιώσω τις ιδέες που εξέφρασα στα άλλα 4, να τις επεκτείνω κι εν τέλει να τις ενώσω ώστε να βγει ένα ενιαίο νόημα, που θα πηγάζει από όλα. Όσον αφορά το θέμα αυτό καθεαυτό, αφορά την ύπαρξη ή μη αντικειμενικής αλήθειας, το πώς εμείς οι άνθρωποι την αντιλαμβανόμαστε και το πώς αυτή η αντίληψη ή μη της αντικειμενικής αλήθειας επηρεάζει τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Όπως λοιπόν μπορεί να παρατηρήσει κάποιος, υπάρχει στο κείμενο αυτό ένας συνδυασμός φιλοσοφίας-ψυχολογίας-κοινωνιολογίας, εξ'ου και συνδυαστικό.