Στο σημερινό κείμενο, θα αρχίσω όπως συχνά συνηθίζω, ορμώμενος από μία θεωρία κάποιου επιστήμονα/διανοητή. Αυτή τη φορά, αυτή την ιδιότητα του άτυπου "συνεργάτη" μου θα έχει ο Άλμπερτ Έλλις. Πρόκειται για έναν πολύ σπουδαίο ψυχολογόγο του προηγούμενου αιώνα, ο οποίος θεμελίωσε μία ιδιαίτερη κατεύθυνση της ψυχοθεραπείας, της λογικο-θυμικής θεραπείας. Η συγκεκριμένη κατεύθυνση, η οποία συμπτωματικά είναι εκείνη με την οποία ταυτίζομαι κι εγώ προσωπικά, βασίζεται στην ιδέα ότι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τα πράγματα έχει τεράστια σημασία κι ίσως κι ακόμα σημαντικότερο ρόλο κι από τα ίδια τα πράγματα(τα γεγονότα) στο πώς νοιώθουν, πώς σκέφτονται, πώς δρουν. Θεμέλιο λίθο της προσέγγισης του Έλλις ήταν οι "παράλογες αντιλήψεις" που σύμφωνα με τον ίδιο έχουν οι άνθρωποι. Οι συγκεκριμένες αντιλήψεις, 12 στον αριθμό, ευθύνονται για τα περισσότερα λάθη στα οποία υποπίπτουν οι άνθρωποι και για την αδυναμία τους να ευτυχήσουν. Με το σημερινό μου κείμενο θα επιχειρήσω να κάνω κάτι παρόμοιο με τον Έλλις, με διαφορά όμως ότι εγώ δεν θα μιλήσω για γενικές παράλογες αντιλήψεις, για τη ζωή, αλλά για πιο συγκεκριμένες, εστιάζοντας στο θέμα των σχέσεων και της αλληλεπίδρασής μας με τους άλλους. Αυτές τις παράλογες αντιλήψεις τις έχω εντοπίσει στον εαυτό μου, στα άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι και ακόμα και σε άτομα με τα οποία δεν έχω επαφή αλλά ήμουν/είμαι σε θέση να παρακολουθώ, έστω κι από μία απόσταση, τη συμπεριφορά τους. Φυσικά, κάτι φαινομενικά αυτονόητο, αλλά που για σιγουριά θα διευκρινίσω προκαταβολικά, είναι ότι δεν υποπίπτουν όλοι οι άνθρωποι σε όλα αυτά τα σφάλματα. Κάποιοι θα υποπίπτουν σε όλα, κάποιοι σε κανένα κι οι περισσότεροι βρίσκονται μάλλον κάπου στη μέση.
