24ο Φιλοσοφικό(Λογικό) Δοκίμιο:Η ανάγκη για ημίμετρα στα ημίμετρα

          Πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, είχα γράψει το 9ο ψυχολογικό δοκίμιο με τίτλο "Σκοποί κι Αυτοσκοποί". Στο συγκεκριμένο κείμενο είχα κάνει ένα διαχωρισμό. Είχα αναφέρει πώς κάποιοι δευτερεύοντες στόχοι, αρκετά διαφορετικοί κάποιες φορές με τους πρωτεύοντες, μπορούν να αναχθούν τελικά οι ίδιοι σε πρωτεύοντες, μέσω μιας λάθος ερμηνείας των χαρακτηριστικών τους από το άτομο. Πώς μπορούν οι άνθρωποι να εστιάσουν στα κάποια κοινά στοιχεία πρωτεύοντα και δευτερεύοντα στόχου, ώστε να θεωρήσουν ότι ο δευτερεύοντας είναι το ίδιο, αρκετά συχνά ακόμα κι ανώτερος ποιοτικά από τον πρωτεύοντα. Το σημερινό μου κείμενο θα βασίζεται σε μία παρόμοια αρχή. Θα επιχειρήσω να πραγματευτώ το πώς μπορεί γενικά κάτι, που απλά έχει μερικά από τα χαρακτηριστικά της τελειότητας, να γίνει τελικά αυτό με το οποίο το άτομο είτε απλά θα συμβιβαστεί, είτε κι αυτό που τελικά θα επιζητά.

23ο Φιλοσοφικό(Λογικό) Δοκίμιο:Homo perfectus-The GSSG model

          Το ανθρώπινο γένος ονομάζεται στα λατινικά homo. Έχει διαφοροποιηθεί κι εξελιχθεί πολύ μέσα στα χιλιάδες χρόνια ύπαρξής του:από το είδος homo habilis(ευκίνητος άνθρωπος) έχει φτάσει στο σημερινό homo sapiens sapiens(σοφός σοφός άνθρωπος). (Και) Από αυτές τις ονομασίες είχα εμπνευστεί πριν 3 χρόνια το όνομα του παρόντος blog. Είχα χρησιμοποιήσει ένα δικό μου χαρακτηρισμό, το homo cogitans, που σημαίνει σκεπτόμενος άνθρωπος, αφού για το sapiens δεν είμαι καθόλου σίγουρος, ούτε για μένα, κι (ακόμα περισσότερο) ούτε για τους άλλους. Το σημερινό κείμενο είναι ένα το οποίο ήθελα πολύ να γράψω εδώ και καιρό, γιατί είναι εξαιρετικά ωραίο και σημαντικό, και αφορά έναν άλλο χαρακτηρισμό, ανώτερο και πιο επιθυμητό από το "homo cogitans", αλλά κι από το "homo sapiens sapiens"(που αποτελεί ένα μέρος μόνο από αυτόν), το "homo perfectus". Ή, πιο απλά, τον τέλειο άνθρωπο.

12ο Ψυχολογικό Δοκίμιο:Ουσία, Χρησιμότητα κι Εφαρμογές της Ψυχολογίας

          Όπως γράφω στην περιγραφή του προφίλ μου, αλλά κι όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κάποιος που παρακολουθεί, έστω και λίγο, αυτό το μπλογκ, η ψυχολογία είναι ένα από τα 2 αγαπημένα μου θέματα, μαζί με την (πρακτική κυρίως) φιλοσοφία. Για τη φιλοσοφία είχα αφιερώσει πριν δύο χρόνια ένα κείμενο(9ο φιλοσοφικό-λογικό δοκίμιο), όπου προσπάθησα να τη διευκρινίσω ως έννοια, καθώς και τις πρακτικές προεκτάσεις της. Για την ψυχολογία, αντίθετα, παρόλο που γνωρίζω πολύ καλά, εδώ και χρόνια, ότι λίγοι την κατανοούν(εξαιρούνται οι ανεπτυγμένες χώρες-του "πρώτου" κόσμου, όπου είναι πολύ διαδεδομένη), έστω και στοιχειωδώς, αποφάσισα μόλις πρόσφατα να γράψω ένα κείμενο για αυτήν. Το παρόν κείμενο λοιπόν θα έχει ως θέμα την ψυχολογία. Ένα θέμα που είναι δύσκολο, παραδόξως και για μένα, να το ορίσω, αν και διανύω το 3ο έτος των σπουδών μου σε αυτή, αλλά και παράλληλα θεωρώ τεράστια ανάγκη να καταλάβουν όσο το δυνατόν περισσότεροι τι είναι και πόσο σημαντική είναι αντικειμενικά.

7ο Κοινωνιολογικό Δοκίμιο: Το αμφίδρομο χρέος γονέων-παιδιών

          Επανέρχομαι σήμερα(μετά από καιρό, η αλήθεια είναι) με ένα θέμα, από αυτά που είναι μάλλον τα πιο ενδιαφέροντα και σίγουρα τα αγαπημένα μου, εμένα προσωπικά. Ένα θέμα, από αυτά που όλος σχεδόν ο κόσμος νομίζει ότι είναι λυμένα, αποκωδικοποιημένα και κατανοητά, που έχουν καταλήξει σε μία άποψη πάνω σε αυτά και που τη θεωρούν σωστή. Ένα θέμα από αυτά που το να καταρρίψει τη σχετική γενική άποψη που υπάρχει αποτελεί το αγαπημένο χόμπι για ένός πνεύματος-αντιλογία. Η αλήθεια είναι ότι η σχέση γονιού-παιδιού είναι κάτι πολύ βασικό κι, ως εκ τούτου, υπάρχει προσπάθεια από τους ανθρώπους να την αντιληφθούν όσο το δυνατόν καλύτερα. Αποτελεί μάλιστα κι ένα βασικό θέμα, με πολλές προεκτάσεις, στην ψυχολογία. Κι η αλήθεια είναι ότι η ψυχολογία την έχει ερμηνεύσει αρκετά καλά, οπότε δε χρειάζεται να πω κάτι πάνω σε αυτό. Θα ήθελα όμως να προσεγγίσω αυτή τη σχέση από μία κοινωνική σκοπιά.