Πριν αρκετά χρόνια, με το 4ο φιλοσοφικό(-λογικό) δοκίμιό μου, είχα αναφερθεί στην αξία του μέτρου. Είχα τονίσει πόσο σημαντικό είναι να να υπάρχει μέτρο στις διάφορες σκέψεις και πράξεις μας και είχα αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι, για να τηρούμε το μέτρο, χρειάζεται να διαθέτουμε κριτική ικανότητα(για να το εντοπίζουμε) κι αυτοέλεγχο(για να μην παρασυρόμαστε). Στο σημερινό κείμενο θα ήθελα να επεκτείνω τη θεώρηση για τη σχέση του ανθρώπου με την αξία του μέτρου, καθώς και να την αναπτύξω προς ένα πιο κοινωνικό πρίσμα. Δεδομένου αυτού, το παρόν κείμενο θα μπορούσε να είναι και κοινωνιολογικό, αλλά το κατατάσσω στα ψυχολογικά γιατί όσα θα αναφέρω αφορούν περισσότερο ατομικές γνωστικές διεργασίες, παρά κοινωνικές. Όσον αφορά, ωστόσο, το κοινωνικό πρίσμα, το οποίο ανέφερα, θα σας παραπέμψω σε ένα άλλο κείμενό μου. Αυτό είναι το 5ο ψυχολογικό, με τίτλο "Quo modo tabula scribitur/scripta est"(="Πώς γράφεται ο πίνακας"). Σε εκείνο το κείμενο είχα επιχειρήσει να εκθέσω το πώς διαμορφώνεται η προσωπικότητα του κάθε ατόμου, παρομοιάζοντας τους διάφορους τρόπους με "μολύβια" που γράφουν πάνω στον λευκό, όταν γεννιόμαστε, πίνακα της προσωπικότητάς μας(Tabula Rasa). Το δεύτερο "μολύβι", στο οποίο είχα τότε αναφερθεί, είναι το "μολύβι του ανθρώπινου περιβάλλοντος". Είχα πει λοιπόν ότι οι άνθρωποι, με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή, μας τραβάνε αργά(ανάλογα με το πόσο σημαντικοί είναι για μας και πόσο χρόνο περνάμε μαζί) και σταθερά προς το μέρος τους, με αποτέλεσμα σταδιακά να τους μοιάζουμε, ενώ το ίδιο κάνουμε και μεις σε εκείνους, ούτως ώστε να επιδιώκουμε ασυνείδητα να συναντηθούμε τελικά σε ένα μέσο σημείο. Σήμερα λοιπόν στοχεύω στο να δώσω μια επιπλέον διάσταση αυτής της άποψης, την οποία θα ονομάσω αρχή της εξισορρόπησης, και να τη σχετίσω και με την αρχή του μέτρου.
