Πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, είχα γράψει το 9ο ψυχολογικό δοκίμιο με τίτλο "Σκοποί κι Αυτοσκοποί". Στο συγκεκριμένο κείμενο είχα κάνει ένα διαχωρισμό. Είχα αναφέρει πώς κάποιοι δευτερεύοντες στόχοι, αρκετά διαφορετικοί κάποιες φορές με τους πρωτεύοντες, μπορούν να αναχθούν τελικά οι ίδιοι σε πρωτεύοντες, μέσω μιας λάθος ερμηνείας των χαρακτηριστικών τους από το άτομο. Πώς μπορούν οι άνθρωποι να εστιάσουν στα κάποια κοινά στοιχεία πρωτεύοντα και δευτερεύοντα στόχου, ώστε να θεωρήσουν ότι ο δευτερεύοντας είναι το ίδιο, αρκετά συχνά ακόμα κι ανώτερος ποιοτικά από τον πρωτεύοντα. Το σημερινό μου κείμενο θα βασίζεται σε μία παρόμοια αρχή. Θα επιχειρήσω να πραγματευτώ το πώς μπορεί γενικά κάτι, που απλά έχει μερικά από τα χαρακτηριστικά της τελειότητας, να γίνει τελικά αυτό με το οποίο το άτομο είτε απλά θα συμβιβαστεί, είτε κι αυτό που τελικά θα επιζητά.
