Θα ήθελα να ξεκινήσω το σημερινό μου κείμενο με δύο πολύ γνωστές ρήσεις. Η πρώτη, ανήκει στον Άλμπερτ Αινστάιν: "Δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν κι η ανθρώπινη βλακεία. Αν και για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος". Η δεύτερη, στον Καρλ Μαρξ: "Καλύτερα ένα άθλιο τέλος, παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος". Όπως είναι μάλλον εύκολο να υποψιαστεί κανείς, χρησιμοποιώ αυτές τις φράσεις για να αναφερθώ στην δίχως τέλος αθλιότητα που ζούμε τον τελευταίο χρόνο, την πανδημία του κορωναϊού, μα, πάνω από όλα, τη "διαχείρισή" της από την κυβέρνησή μας. Μία αθλιότητα που μοιάζει να μη γνωρίζει κανένα όριο, πέραν αυτού της ανθρώπινης βλακείας (ή απατεωνιάς, η ιστορία θα δείξει).
Γιατί, στο δικό μου το μυαλό, στο σημείο αυτό, οι πολιτικοί (εντός κι εκτός Ελλάδας) είτε είναι επικίνδυνα ανεπαρκείς κι ανόητοι, ώστε να μην καταλαβαίνουν βασικά πράγματα, είτε απατεώνες που εγκληματούν κατά των λαών τους, υπηρετώντας συμφέροντα λίγων. Μετά από 11 μήνες κακοδιαχείρισης, τα περιθώρια αγνών σφαλμάτων έχουν πλέον εξαντληθεί. Κι όσο κι αν απεχθάνομαι τη συνωμοσιολογία, ελλείψει αποδείξεων (βούτυρο στο ψωμί τους ώστε να κολλήσουν μια ηλίθια ταμπέλα σε όποιον σκέφτεται, αμφισβητεί, διαφωνεί), δίνουν πολλές αφορμές να τους υποπτευθεί κανείς. Από πού να ξεκινήσω; Από τον πρωθυπουργό που τη μία τονίζει την αναγκαιότητα των μέτρων και την ατομική ευθύνη των πολιτών και την άλλη κάνει βόλτες στην Πάρνηθα και πάρτι στην Ικαρία; Από το διαβόητο σημείωμα στην ΕΡΤ να αποσιωποιηθεί το τελευταίο; Από το ότι αντί να ενισχύσουν το σύστημα υγείας δίνουν λεφτά-"πακέτα στήριξης" στα κανάλια για να τους επαινούν; Από το ότι περνάνε αμφιλεγόμενα νομοσχέδια εν καιρώ πανδημίας και λοκντάουν; Από το ότι ξεκίνησαν ένα λοκντάουν το Νοέμβριο και δε βλέπω να τελειώνει ως και τέλη Μαρτίου, και μάλιστα μας το πασάρουν σαν να είχε τελειώσει και τώρα να μπαίνουμε σε τρίτο; Από το ότι, όλως τυχαίως, μας άνοιξαν μονάχα την τουριστική περίοδο; Από το ότι, επίσης όλως τυχαίως, ο κ. Πέτσας βγήκε τις προάλλες κι είπε ότι στα ΜΜΜ ο ιός δεν μεταδίδεται και τόσο; Από το ότι λένε ότι στηρίζουν τους ανέργους με γελοία μηνιαία επιδόματα ύψους 342 ευρώ; Από το ότι πάνε έμμεσα και ύπουλα να επιβάλουν το εμβόλιο (κάτι που είναι αντισυνταγματικό); Από το ότι εστιάζουν σε συγκεκριμένες πτυχές του προβλήματος, αγνοώντας παντελώς άλλες; Πού να αρχίσω και πού να τελειώσω, και πώς να θεωρήσω όλα αυτά τυχαία;
Και το πιο τραγελαφικό, είναι τελικά ότι δεν χρειάζομαι καν τα παραπάνω αμφιλεγόμενα επιχειρήματα, που στηρίζονται σε πράγματα για τα περισσότερα εκ των οποίων δεν έχω χειροπιαστές αποδείξεις, ώστε να καυτηριάσω την πολιτική τους. Ας δεχτώ, ότι κορωναϊός υπάρχει, είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα και εκείνοι πήραν τα μέτρα που πήραν συμβουλευόμενοι τους πιο καταρτισμένους επιστήμονες και με μόνο γνώμονα το καλό του λαού που ορίζουν. Ακόμα κι έτσι, είναι όλα τόσο, μα τόσο, λάθος. Κάτι που δεν λέω απλά εγώ, αλλά το κατέδειξε ολοφάνερα το ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg, όταν πριν 1,5 μήνα κατέταξε την Ελλάδα 50η σε λίστα 53 χωρών, όσον αφορά τη ζωή τον καιρό της πανδημίας (αν θέλει μπορεί κάποιος να το ψάξει αυτό ως “covid resilience”). Η Ελλάδα κατόρθωσε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να έχει και πολλά κρούσματα και θανάτους (αναλογικά με τον πληθυσμό της) και πολλά μέτρα και χαμηλό επίπεδο ποιότητας ζωής. Δεν ξέρω πώς μετά από αυτή τη διαπίστωση έχουν τα μούτρα οι κυβερνόντες να βγαίνουν και να υπερηφανεύονται για τα κατορθώματά τους, αλλά νομίζω ότι τα λέει όλα, για την παταγώδη αποτυχία τους.
Μια παταγώδη αποτυχία, τις επιπτώσεις της οποίας ακόμα δεν έχουμε δει καλά καλά. Σε βάθος χρόνου, θα αρχίσουμε να τις βλέπουμε. Όταν η οικονομία θα φτάσει πάλι στο ναδίρ, με ό,τι σημαίνει αυτό για το επίπεδο ζωής, όταν οι νέες γενιές θα έχουν λάβει ελλιπή μόρφωση και παιδεία, όταν η ψυχική υγεία όλων μας θα έχει κλονιστεί. Γιατί, όπως πολύ συχνά λέω, το θεωρώ τραγικό λάθος η κυβέρνηση να συμβουλεύεται μόνο γιατρούς για αυτό το θέμα. Δεν έχει μόνο ιατρικές προεκτάσεις. Θα έπρεπε μαζί με την επιτροπή των λοιμοξιολόγων να υπήρχε και μία οικονομολόγων, μία εκπαιδευτικών, μία ψυχολόγων, να πούνε κι εκείνοι τη γνώμη τους για το μέτρο του λοκντάουν, το οποίο στο σημείο αυτό έχει απλά ξεχειλωθεί. Άσχετα με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι δεν ήθελε και κείνος να το πάρει κι αναγκάστηκε-πού να ήθελε δηλαδή, θα ήμασταν κλειστά από πέρσι το Μάρτη μέχρι να πάψει να υπάρχει ο ιός. Επιπλέον, μία ακόμα διάσταση του θέματος αφορά και την κακοποίηση του πολιτεύματός μας, το οποίο, αρκετά κωμικά, χρησιμοποιεί και το κυβερνόν κόμμα στην ονομασία του. Τι είναι τελικά δημοκρατία; Αποφασίζει μία ειδική επιτροπή για τις τύχες μιας ολόκληρης χώρας; Εγώ αλλιώς τα ξέρω τα πράγματα. Στη δημοκρατία, αποφασίζει το 51% του πληθυσμού. Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει στο σημείο αυτό ένα τέτοιο ποσοστό που να είναι υπέρ του λοκντάουν; Σε καμία περίπτωση. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι μία επιστημονική δικτατορία, και μάλιστα λειψή, αφού όπως είπα λαμβάνεται υπόψιν η γνώμη μόνο ενός από τους 4 επιστημονικούς κλάδους που κανονικά θα έπρεπε.
Και, το πιο τραγικό της υπόθεσης, είναι ότι η κυβέρνηση, αν συνδύαζε μία α αντίληψη και μία καλή πρόθεση, θα μπορούσε να έχει χειριστεί το θέμα με πολύ λιγότερες απώλειες. Ακολουθώντας έναν εκ δύο πιθανών δρόμων. Α) Επεκτείνοντας το ανοιξιάτικο λοκντάουν μέχρι να πέσει ο αριθμός των (γνωστών) κρουσμάτων στο 0 και έπειτα μην ανοίγοντας τα σύνορα, ώστε να μην ξαναέρθει ο ιός από τους τουρίστες. Για όποιους αντιπαραθέσουν ως επιχείρημα το πλήγμα της έλλειψης τουρισμού για την οικονομία, αντιπαραθέτω και γω τα λόγια του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Πέτσα, ότι θα ήταν επιτυχία αν είχαμε το 1/3 του τουρισμού άλλων χρονιών. Άξιζε λοιπόν, για 1/3, στην καλύτερη περίπτωση, να ανοίξουμε τα σύνορα σε τουρίστες που ήταν πολύ πιθανό να είναι φορείς του ιού, πετώντας έτσι στα σκουπίδια τους 2 ανοιξιάτικους μήνες στερήσεων; Επίσης, τα επιδόματα που θα δώσουν τώρα στους ανέργους λόγω λοκντάουν, ας τα έδιναν το καλοκαίρι στους εργαζομένους στα τουριστικά. Και πάλι στο «-» θα ήταν το ταμείο, αλλά δεν θα είχαμε κορωναϊό και τις επιπτώσεις του, με βασική το τρέχον 4μηνο (και βλέπουμε) λοκντάουν. Β) Ένας δεύτερος δρόμος θα ήταν να υπάρχει ένα επιλεκτικό λοκντάουν, για τις ευπαθείς ομάδες, που έχουν μεγάλες πιθανότητες να νοσηλευτούν και να κινδυνεύσει η ζωή τους, με απομόνωσή τους και δημιουργία ειδικών χώρων για όσους δεν έχουν οι ίδιοι κάποιο διαθέσιμο. Και οι υπόλοιποι, να συνεχίζαμε τη δραστηριότητά μας κανονικά, με τήρηση μέτρων όπως μάσκες, αποστάσεις κλπ. Γιατί όχι, δεν είναι ή το ένα, ή το άλλο, ή σταματάει η ζωή για όλους ή τίθεται σε κίνδυνο εκείνη των πιο ευάλωτων συμπολιτών μας, όπως η κυβέρνηση (πολύ βολικά) διατυμπανίζει σε κάθε ευκαιρία.
Κι οι δύο παραπάνω λύσεις θα ήταν αδιαμφισβήτητα καλύτερες, από την φαρσοκωμωδία που ζούμε τους τελευταίους 11 μήνες, τους μισούς εκ των οποίων βρισκόμαστε σε καθεστώς "λοκντάουν". Που μας βάζουν μέσα με το ζόρι, λες κι είμαστε ανήλικα παιδάκια κι εκείνοι οι κηδεμόνες μας, και μας τιμωρούν αν δεν πειθαρχούμε. Τη στιγμή που εκείνοι μάλιστα κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν. Συγγνώμη, ειλικρινά, αλλά μετά από 11 μήνες, αδυνατώ πλέον να σκεφτώ ότι όλα αυτά γίνονται καλοπροαίρετα. Είχα στείλει προσωπικά και ένα email στον πρωθυπουργό, πριν 1,5 μήνα, καλή τη πίστη, εκφράζοντάς του όλες αυτές τις αντιθέσεις και τους προβληματισμούς μου. Δεν μου απάντησε ποτέ, και λογικά ούτε το διάβασε και ποτέ. Γιατί, όπως όλα δείχνουν, δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη των πολιτών τους. Δεν τους ενδιαφέρουν σοβαρά επιχειρήματα, μόνο επιχειρήματα τύπου «δεν υπάρχει ο ιός» και «μας βάζουν τσιπάκια με τα εμβόλια» μπορούν να καταρρίψουν. Για αυτό και εγώ, αυτή τη φορά, δεν θα απευθυνθώ στην κυβέρνηση, αλλά στους συμπολίτες μου. Το βλέπω παντού, σε σάιτ, social media, από προσωπικές συζητήσεις, ότι το μεγαλύτερο ποσοστό σας είναι εξοργισμένο κι αγανακτισμένο. Ήρθε η ώρα να το δείξετε λοιπόν. Με κινητοποιήσεις όπως αυτή που έγινε την Κυριακή στο Σύνταγμα, αλλά και άλλες παρόμοιες, σε πολλά σημεία της χώρας. Όπως έχουν κάνει πολίτες της Γεωργίας, της Ολλανδίας, της Αυστρίας, της Δανίας και αρκετών ακόμα χωρών. Όταν μία κυβέρνηση 11 μήνες τώρα δεν μπορεί να διορθώσει μία κατάσταση αλλά, αντιθέτως, πάει από το κακό στο χειρότερο, είναι μία καλή στιγμή να σταματήσετε να υπομένετε κάθε ανόητη απόφασή της και να της φωνάξετε ένα δυνατό "ΩΣ ΕΔΩ, ΤΕΛΟΣ". Ένας και δύο δεν θα καταφέρουν τίποτα, αλλά 10 εκατομμύρια Έλληνες, όλοι μαζί, μπορείτε. Όλοι μαζί μπορούμε!
