8ο Άρθρο:Βασικές Αρχές Επιβίωσης/Ανάκαμψης για μια Επιχείρηση

          Ο τίτλος του σημερινού άρθρου μάλλον προδιαθέτει για κάτι που δεν θα περίμενε κάποιος να βρει στο συγκεκριμένο blog. Κι η αλήθεια είναι ότι παραπέμπει σε τομείς όπως οικονομικά και διοίκηση επιχειρήσεων, τομείς που δεν γνωρίζω εις βάθος και που αδιαφορώ για αυτούς, ως και τους απεχθάνομαι μπορώ να πω. Παρ'όλ'αυτά, ενόψει και των εκλογών και επειδή πολλά έχουν ακουστεί αυτές τις μέρες, θα ήθελα να εκφράσω κάποιες απόψεις που είναι τόσο απλές, ώστε δε χρειάζεται πτυχίο σε κάποιον εξειδικευμένο κλάδο για να γίνουν κατανοητές από τον οποιονδήποτε. Απόψεις που όμως παραείναι μάλλον απλές για να γίνουν και κατανοητές στην Ελλάδα της παράνοιας, στην Ελλάδα του 21ου(και ένα μέρος του 20ου) αιώνα. Κι όπως γίνεται ίσως αντιληπτό, η αναφορά στην επιχείρηση δεν είναι παρά ένας παραλληλισμός για το πώς πρέπει να δουλεύει και μια χώρα. Αφού κάποια αυτονόητα πράγματα δε γίνονται κατανοητά όταν συζητάμε σε επίπεδο χώρας, ίσως να γίνουν αν η συζήτηση γίνει στο επίπεδο μιας επιχείρησης.

*κύριος στόχος του σημερινού άρθρου(το οποίο παράλληλα έχει κι έντονο δοκιμιακό χαρακτήρα αφού οι αρχές που εκφράζει δεν περιορίζονται στο παρόν) είναι να τονίσω κάποια πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και αφορούν την ανάπτυξη της χώρας, αφού θεωρώ ότι στο ποια πρέπει να είναι η στάση μας πολιτικά έχω αναφερθεί αρκετά και στα 3 προηγούμενα άρθρα-παρ'όλ'αυτά, αν κάποιος ενδιαφέρεται μόνο για το δεύτερο, ας διαβάσει μόνο από τη μικρή παράγραφο στη μέση και κάτω

α)Για να πάει καλά μια επιχείρηση, πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι να δουλεύουν

          Ναι, είναι γεγονός. Αν μια επιχείρηση πληρώνει 100 εργαζόμενους και δουλεύουν οι 10, με την παραγωγή που κι αυτό συνεπάγεται, μάλλον θα χρεοκοπήσει. Μια επιχείρηση διαθέτει πάντα εργαζόμενους, εκ των οποίων ο καθένας ειδικεύεται-προσφέρει κάτι διαφορετικό. Επίσης, προσπαθεί να πετύχει τους στόχους της, σε επίπεδο παραγωγής-κερδών-ανάπτυξης, με τον ελάχιστο αριθμό εργαζομένων, ή αντίθετα, σε επίπεδο μιας χώρας που δουλεύει σωστά και δεν μπορεί να φυσικά να "απολύσει" κάποιους, να πετύχει τους μέγιστους δυνατούς στόχους βάσει του υπάρχοντος δυναμικού. Και στις δύο περιπτώσεις, οι εργαζόμενοι πρέπει όλοι να δουλεύουν, για να επιτευχθούν οι στόχοι. Στην Ελλάδα βέβαια έχουμε εφεύρει ένα νέο σύστημα, το "κάθομαι, αράζω και αφήνω τους άλλους να κάνουν και τη δική μου δουλειά", αλλά, από ότι φαίνεται, αυτό δεν αποδίδει και τόσο, καθώς οι άλλοι δεν είναι κορόιδα να δουλεύουν έξτρα ώρες κι αντίθετα, μάλλον τις περισσότερες φορές το υιοθετούν κι αυτοί αυτό το σύστημα, με αποτέλεσμα να δουλεύουν μόνο λίγοι ευσυνείδητοι, οι οποίοι βέβαια χαρακτηρίζονται κάπως αλλιώς.

β)Για να πάει καλά μια επιχείρηση, πρέπει να υπάρχουν κανόνες και να τηρούνται

          Κανόνες; Φυσικά και υπάρχουν. Να τηρούνται; Χμμ, μάλλον από μόνο από τους "ευσυνείδητους" που ανέφερα παραπάνω. Οι Έλληνες είμαστε ένας λαός που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια τόσο λιγότερους λόγους για αυτό. Και φυσικά σε ατομικό επίπεδο έχουμε ακόμα μεγαλύτερη έπαρση-πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε οι έξυπνοι, οι άλλοι τα κορόιδα και συνεπώς ότι μπορούμε να ζούμε εις βάρος τους, χωρίς καν να το καταλαβαίνουν. Μπορούμε να μην τηρούμε τους κανόνες που μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, και κανείς δεν θα πάρει χαμπάρι, γιατί εμείς είμαστε πιο έξυπνοι από τους άλλους. Ας μην πληρώνουμε φόρους ρε αδερφέ, μόνο εμείς είμαστε οι έξυπνοι που μπορούμε να το κάνουμε, οπότε τι διαφορά έχει, ένα άτομο πάνω, ένα άτομο κάτω, σε επίπεδο μιας ολόκληρης χώρας; Ας κάψουμε ένα δάσος για να χτίσουμε εξοχικό. Υπάρχουν τόσα άλλα για να μας προσφέρουν οξυγόνο, κι από τη στιγμή που οι άλλοι δεν είναι τόσο δαιμόνιοι όσο εμείς για να τα κάψουν, είναι ασφαλή. Όπως ανέφερα και στο 6ο κοινωνιολογικό δοκίμιο, δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα, που αν το κάνουν όλοι, ο κόσμος ή η χώρα έστω θα καταστραφεί. Γιατί πολύ απλά, αν το κάνει ένας, θα το κάνουν κι άλλοι και το αποτέλεσμα θα είναι η καταστροφή. Βέβαια, δε φταίνε μόνο οι άνθρωποι σε αυτή την περίπτωση. Το "δεν πληρώνω φόρους γιατί ούτε οι άλλοι το κάνουν", μπορεί να ακούγεται σαν δικαιολογία παιδιού νηπιαγωγείου, αλλά έχει μια σημαντική βάση. Αν μια επιχείρηση, μιας και μιλάμε και με βάση αυτές, πληρώνει φόρους κι οι ανταγωνιστές της δεν πληρώνουν, βρίσκεται αυτομάτως σε μειονεκτική θέση εναντίον τους. Για αυτό το λόγο, είναι εξαιρετικά σημαντικό το κράτος να τηρεί με απόλυτη ευλάβεια τους κανόνες που το ίδιο θέτει και να τιμωρεί παραδειγματικά τους παραβάτες-να δίνει την εντύπωση στους πολίτες ότι ούτε οι άλλοι παραβιάζουν τους κανόνες, ούτε κι οι ίδιοι θα μπορούν να το κάνουν. Γιατί μια χώρα που οι κανόνες(-νόμοι) που έχει δεν τηρούνται, θα έχει την ίδια μοίρα με μια επιχείρηση που οι εργαζόμενοι πηγαίνουν καθυστερημένα, παίζουν με τα κινητά εν ώρα εργασίας κλπ.

γ)Για να πάει καλά μια επιχείρηση, πρέπει οι διευθυντές να είναι άξιοι και υπεύθυνοι

          Όσο καλό και αν είναι το "κατώτερο" προσωπικό μιας επιχείρησης, όσο κι αν δουλεύει, αν οι διευθυντές(γενικός διευθυντής, οικονομικός διευθυντής, διευθυντής μάρκετινγκ κλπ) είναι ανίκανοι, τότε δεν πρόκειται η επιχείρηση να προκόψει. Αν οι διευθυντές παίρνουν κορυφαίες θέσεις, όχι βάσει προσόντων-ικανοτήτων, αλλά επειδή έχουν καλές σχέσεις με τον πρόεδρο ή επειδή μπόρεσαν με επικοινωνιακά τρικ να ξεγελάσουν τους υπεύθυνους της επιχείρησης, τότε πολύ απλά δεν πρόκειται να υπάρξει καμία πρόοδος. Γιατί ακόμα κι αν οι απλοί εργαζόμενοι δουλεύουν ολόσωστα, αν οι κατευθύνσεις που τους υποδεικνύουν οι προϊστάμενοί τους είναι λανθασμένες, τότε το αποτέλεσμα θα είναι κακό. Στην Ελλάδα λοιπόν, οι προϊστάμενοι-η εκάστοτε κυβέρνηση, δεν εκλέγεται τις περισσότερες φορές βάσει προσόντων, αλλά βάσει αν αρέσουν στο λαό οι υποσχέσεις που δίνουν(και σχεδόν ποτέ όμως δεν συμπεριλαμβάνουν τον τρόπο με τον οποίο θα πραγματοποιηθούν στην πράξη) ή βάσει ποιο κόμμα υποστηρίζει κάποιος μια ζωή. Οι πραγματικά ικανοί πάντα θάβονται, και πολλές φορές φεύγουν κιόλας. Είναι λοιπόν αναπόφευκτο μια χώρα που οι κυβερνήσεις της είναι εν πολλοίς ανίκανες, να μην προοδεύει, ακόμα κι αν οι πολίτες δουλεύουν πυρετωδώς. Επίσης, είναι βέβαια απαραίτητο οι κυβερνήσεις να είναι κι υπεύθυνες-γιατί όσο ικανές κι αν είναι, αν στοχεύουν στην ικανοποίηση των δικών τους φιλοδοξιών κι όχι στη γενική πρόοδο, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο κι ακόμα χειρότερο.

δ)Για να πάει καλά μια επιχείρηση, πρέπει να υπάρχει σεβασμός στις επιθυμίες κι ανάγκες των εργαζομένων

          Φυσικά και οι διευθυντές είναι εκείνοι που παίζουν τον σπουδαιότερο ρόλο σε μια επιχείρηση. Ελάχιστα μόνο μικρότερη είναι όμως κι η σπουδαιότητα του ρόλου των απλών εργαζομένων. Οι απλοί εργαζόμενοι είναι αυτοί συνήθως που εργάζονται περισσότερο-οι διευθυντές εκπονούν ένα σχέδιο κι αυτοί το εκτελούν, υπό την επίβλεψη των διευθυντών. Κι όσο κι αν οι διευθυντές βέβαια υφίστανται πνευματική κόπωση, οι απλοί εργαζόμενοι υφίστανται σωματική, που είναι και πολύ πιο ανυπόφορη. Για αυτό, είναι εξαιρετικά σημαντικό να φροντίζουν οι υπεύθυνοι να σέβονται τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους(αρκεί βέβαια να είναι λογικές). Γιατί αν το περιβάλλον εργασίας είναι κακό, τότε είναι σε ένα τεράστιο βαθμό δικαιολογημένοι κι οι εργαζόμενοι, αν δεν κοπιάζουν για την επιχείρηση. Στην Ελλάδα της κρίσης, που υποχρεώνει τους πολίτες να αφιερώνουν τη μισή μέρα στη δουλειά, με χρόνο μόνο για δουλειά και ξεκούραση, χωρίς χρόνο για να διασκεδάσουν και να αφιερώσουν στα αγαπημένα τους πρόσωπα, κι από την άλλη τους αμοίβει με εξευτελιστικά μικρούς μισθούς, νομίζω ότι οι τελευταίοι που πρέπει να κατηγορούμε πλέον είναι οι εργαζόμενοι που δεν έχουν όρεξη να δουλέψουν. Κάτι φυσικά που δεν ισχύει καθόλου στην εποχή προ κρίσης που οι Έλληνες συμπεριφέρονταν ακριβώς όπως τα τζιτζίκια.

ε)Για να πάει καλά μια επιχείρηση, δεν αρκεί να έχει κεφάλαια, πρέπει να έχει και κέρδη

          Κάτι απόλυτα αυτονόητο για οποιονδήποτε πλην των τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων είναι ότι είναι διαφορετικό να έχεις κεφάλαια και διαφορετικό να έχεις κέρδη. Να έχεις κεφάλαια σημαίνει απλά να έχεις χρήματα στα ταμεία. Κι αυτό είναι κάτι που δεν είναι απαραίτητο ότι θα γίνεται μέσω των κερδών. Μια επιχείρηση μπορεί να εξασφαλίσει ρευστό και μέσω δανείων, και μέσω της πώλησης περιουσιακών της στοιχείων. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα κεφάλαια δεν θα μπορεί να τα εξασφαλίζει και για πολύ καιρό. Κάποια στιγμή δεν θα έχει τη δυνατότητα να δανειστεί άλλο, δεν θα έχει τίποτα άλλο να πουλήσει. Το σημαντικό λοιπόν είναι τα κεφάλαια να τα εξασφαλίζει μέσω των κερδών που αποφέρει η παραγωγή της. Αυτά είναι τα μόνα πραγματικά βιώσιμα κεφάλαια, στα οποία μπορεί να στηριχτεί. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Δανειζόμαστε, πουλάμε-παραχωρούμε τη διαχείριση περιουσιακών στοιχείων στους ξένους, με αποτέλεσμα απλά να βυθιζόμαστε περισσότερο. Αυτό δεν είναι σωσίβιο, είναι πέτρα δεμένη στο λαιμό μας.

          Αυτά είναι, κατά τη γνώμη μου, που θα έπρεπε να γίνονται ώστε μια επιχείρηση να μην χρεοκοπήσει, ούτε θεωρητικά, ούτε πρακτικά. Αυτά είναι που δυστυχώς δε γίνονταν στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Από δω και πέρα, με αφορμή και τις εκλογές σε 4 μέρες, το θέμα που μας απασχολεί είναι πώς μια εταιρεία που χρεοκόπησε μπορεί να ανακάμψει. Η απάντηση είναι αρχίζοντας να τηρούμε αυτά που δεν σεβόμασταν τόσο καιρό.

α)Για να πάει καλά μια επιχείρηση, πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι να δουλεύουν

Το πρώτο που απαιτείται βέβαια είναι δουλειά. Χρειάζεται πολλή δουλειά, κι όχι μόνο. Στο σημείο που έχουμε φτάσει χρειάζονται πλέον και πολλές θυσίες, από όλους. Όλοι άλλωστε οι άνθρωποι από 30 ετών και πάνω είναι υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση, περισσότερο ή λιγότερο. Κι οι μικρότεροι βέβαια, αν αγαπάμε την πατρίδα μας, πρέπει να παλέψουμε για αυτή και να μοχθήσουμε για να την επαναφέρουμε στο σημείο που της αξίζει. Αυτό είναι κάτι που οι Έλληνες αρνούνται πεισματικά να το συνειδητοποιήσουν. Πιστεύουν ότι οι κυβερνήσεις είναι αποκλειστικά υπεύθυνες για την κατάσταση(λες και προέκυψαν με κλήρωση κι όχι με εκλογές) και μόνο εκείνες πρέπει να τιμωρηθούν για αυτή. Επομένως και ψηφίζοντας, διαλέγουν την επιλογή που τους φαίνεται λιγότερο επώδυνη. Εκείνη που τους προσφέρει την μεγαλύτερη ασφάλεια. Εκείνη όμως που τους προσφέρει και τη μικρότερη προοπτική. Για να επανέλθει μια επιχείρηση, και στην προκειμένη περίπτωση μια χώρα, δε χρειάζεται ασφάλεια(η οποία είναι κι εκτός των άλλων και μερική κι όχι απόλυτη), χρειάζεται δουλειά και μάλιστα μέσα σε δυσκολίες. Για να φέρω κι ένα δεύτερο παράδειγμα, αναφέρω την ΑΕΚ(δεν θέλω να κάνω συζητήσεις περί αθλητικών εδώ, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι κι οι ομάδες αποτελούν επιχειρήσεις) που από το μέσο περίπου της δεκαετίας του 2000 άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, που γίνονταν όλο και πιο δυσβάσταχτα, με αποτέλεσμα να υποβιβαστεί το 2013 για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ενώ θα μπορούσε λοιπόν να παίξει στη β' εθνική(όπως κάθε ομάδα που υποβιβάζεται από την α) και να συνεχίζει να έχει προβλήματα, διάλεξε να χρεοκοπήσει ολοκληρωτικά και να πέσει στη γ'. Η συγκεκριμένη ομάδα λοιπόν έπεσε στην τρίτη εθνική του ελληνικού ποδοσφαίρου, ταλαιπωρήθηκε 2 χρόνια, παίζοντας υπό χειρότερες συνθήκες από αυτές από τις οποίες είχε συνηθίσει, αλλά τελικά φέτος επανήλθε στην πρώτη εθνική. Φυσικά έχει κατηγορηθεί για αυτή την απόφαση, φυσικά και αυτό που καλείται να κάνει η Ελλάδα είναι κάτι ασύγκριτα δυσκολότερο και σίγουρα απαιτεί πάνω από δύο χρόνια, αλλά ο δρόμος είναι ο ίδιος. Αποκήρυξη της ευκολίας και της πρόσκαιρης, μερικής ασφάλειας και δουλειά, δουλειά, δουλειά, κάτω από δύσκολες συνθήκες, ώστε τελικά να ορθοποδήσουμε. Όπως είπε κι ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν, 'όποιος είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί από το δικαίωμά του στην ελευθερία, χάριν μιας πρόσκαιρης ασφάλειας, δεν αξίζει ούτε την ελευθερία, ούτε την ασφάλεια".

β)Για να πάει καλά μια επιχείρηση, πρέπει να υπάρχουν κανόνες και να τηρούνται

          Για να ορθοποδήσει επίσης μια επιχείρηση, απαιτείται και να αρχίσει να υπάρχει πια σεβασμός στους κανόνες. Πράγμα που σημαίνει ότι όποιος τους παραβιάζει, θα πρέπει να τιμωρείται. Δεν θα πρέπει να υπάρχουν αυτά τα τεράστια περιθώρια που υπάρχουν σήμερα, τουλάχιστον για τους δυνατούς, ώστε να τους παραβιάζουν. Επίσης, θα πρέπει να βρει ποιοι ήταν εκείνοι που υπεξαιρούσαν χρήματα όλο αυτό το διάστημα και να τους τιμωρήσει. Πράγμα που σε επίπεδο της χώρας σημαίνει να τους τα πάρει πίσω, μαζί και με τεράστια πρόστιμα, και να τους φυλακίσει σε δεύτερο επίπεδο. Αυτό μάλλον δεν πρόκειται να γίνει ποτέ βέβαια, αλλά νομίζω ότι θα ήταν πολύ καλύτερο από το να επιβάλλει δυσβάσταχτους φόρους στους απλούς πολίτες οι οποίοι ευθύνονται ναι μεν, αλλά σίγουρα πολύ λιγότερο.

γ)Για να πάει καλά μια επιχείρηση, πρέπει οι διευθυντές να είναι άξιοι και υπεύθυνοι

          Που σημαίνει πολύ απλά να βγάλουμε επιτέλους μια κυβέρνηση η οποία θα μπορεί(κατά την κρίση του καθένος βέβαια, υποκειμενικό είναι αυτό) να δώσει στη χώρα προοπτική και να τη σπρώξει προς την αρχή μιας ανοδικής πορείας. Να ψηφίζουμε κόμματα για εκδίκηση, ή για να μη χάσουμε τα λίγα λεφτά που μας απέμειναν ή γιατί μια ζωή έχουμε μάθει να ψηφίζουμε ένα κόμμα, δεν πρόκειται να μας ωφελήσει. Πρέπει οι διευθυντές της επιχείρησης να είναι ικανοί, τόσο ώστε για να φτιάξουν ένα σωστό σχέδιο σταδιακής ανάπτυξης, όσο και για να βρουν το πώς αυτό θα εφαρμοστεί(θεωρητική-πρακτική σκέψη, όπως είχα αναφέρει και στο 3ο-καθαρά-φιλοσοφικό δοκίμιο). Κι επίσης, πρέπει βέβαια να μην δίνουμε δύναμη και έδρες στη βουλή σε κόμματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των δανειστών κι όχι αυτών που τους εξέλεξαν. Όσο για το ποια είναι αυτά, η απάντηση είναι όλα όσα υποστήριζαν το ναι στο δημοψήφισμα. Γιατί όταν η αντιπολίτευση γίνεται για να γίνεται, και να θέλει το κυβερνόν κόμμα να αλλάξει την κατάσταση, πολύ απλά δεν θα μπορεί. Οι εξωτερικοί εχθροί είναι ήδη αρκετοί, δε χρειάζονται κι εσωτερικοί.

δ)Για να πάει καλά μια επιχείρηση, πρέπει να υπάρχει σεβασμός στις επιθυμίες κι ανάγκες των εργαζομένων

          Αυτό ίσως φαίνεται αντιφατικό σε σχέση με το α, αφού εκεί έλεγα ότι χρειάζεται πραγματικά πολλή δουλειά και θυσίες και εδώ λέω ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός στις επιθυμίες και ανάγκες των εργαζομένων. Θα απαντήσω σε αυτό χρησιμοποιώντας κι εδώ ένα παλιό δοκίμιο, αυτή τη φορά το 4ο φιλοσοφικό-λογικό. Αυτό το δοκίμιο είχε ως θέμα το μέτρο. Το είχα ορίσει τότε ως μια κατάσταση ανάμεσα(όχι όμως απαραίτητα εντελώς στη μέση, τουλάχιστον όχι με αριθμητική έννοια) δύο άλλων, της υπερβολής και της έλλειψης. Η οποία κατάσταση συνδυάζει σε επαρκή βαθμό(αλλά όχι απόλυτο) τα θετικά των δύο άλλων και δεν παρουσιάζει όμως (σχεδόν)καθόλου τα αρνητικά τους. Είχα λοιπόν πει τότε ότι το μέτρο πολλές φορές χάνεται(κι είναι λογικό) και ότι προσεγγίζουμε ένα από τα άλλα 2 σημεία(υπερβολή ή έλλειψη), καθώς και τον τρόπο για να το ξαναβρούμε. Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα:

             "Ακόμα όμως κι αν παρεκκλίνουμε(επίτηδες ή άθελά μας),σε σημείο που να έχουν εμφανιστεί σημαντικές επιπτώσεις, πρέπει να αναλάβουμε δράση όσον το δυνατόν ταχύτερα προκειμένου να το αποκαταστήσουμε. Δηλαδή, συνδυάζοντας τα δύο παραδείγματα που ανέφερα, αν ένας άνθρωπος γυμνάζεται συνεχώς και τρώει λιγότερο από όσο χρειάζεται, θα αδυνατίσει υπερβολικά. Αν ένας άλλος δε γυμνάζεται και τρώει παρ'όλ'αυτά περισσότερο από όσο χρειάζεται, θα παχύνει υπερβολικά. Σε κάποια τέτοια περίπτωση, κατά την προσωπική μου γνώμη, θα πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος ένα νέο μέσο, ανάμεσα στο αρχικό και στην αντίθετη κατάσταση(αν υπερέβαλλε π.χ., η αντίθετη κατάσταση είναι η έλλειψη), μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό σημείο, που θα έχει σε αρκετό βαθμό τα θετικά μιας κατάστασης, όχι όμως και τα αρνητικά της. Το να ακολουθήσει το αρχικό μέτρο δεν μου φαίνεται καλή λύση, αφού αν έχει παρεκκλίνει σε μεγάλο βαθμό από αυτό, μπορεί να μην είναι αρκετά δραστικό ώστε να τον φέρει στη σωστή τροχιά(σύντομα). Αν πάλι, από την υπερβολή π.χ., πάει κατευθείαν στην έλλειψη, το πιθανότερο είναι να μην αντέξει τη ραγδαία αλλαγή και να εμφανίσει τα αρνητικά της αντίθετης κατάστασης σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό(π.χ. αν τρώει πολύ, μάλλον αντί για ολιγαρκής, αν αρχίσει να μην τρώει καθόλου, θα γίνει ανορεκτικός) και τα θετικά σε μικρότερο(ακόμα κι αν γίνει καλά το σώμα του, θα αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα μέσω της ριζικής διαδικασίας αδυνατίσματος). Επομένως, όταν κάποιος είναι π.χ. στην υπερβολή, η καλύτερη λύση είναι το μέσο ανάμεσα στα δύο άλλα σημεία, δηλαδή της έλλειψης και του αρχικού μέσου, που θα τον οδηγήσει στην επιθυμητή κατάσταση γρήγορα, χωρίς να ταλαιπωρηθεί υπερβολικά."

Όπως λοιπόν ανέφερα και τότε, πιο αναλυτικά και πιο εμπεριστατωμένα, αν χαθεί το μέτρο δεν είναι λύση ούτε να επιστρέψουμε σε αυτό, ούτε να πάμε από την υπερβολή στην έλλειψη ή το αντίθετο, αλλά να πάμε σε ένα νέο μέσο σημείο, ανάμεσα στο κανονικό μέτρο και το αντίθετο σημείο από αυτό που ήμασταν, μέχρι να ανακάμψουμε-στην Ελλάδα δηλαδή, που υπήρχε έλλειψη στη δουλειά, το σωστό είναι να πάμε σε ένα σημείο ανάμεσα στο μέτρο και την υπερβολή κι όχι απλά στην υπερβολή, όπως και γίνεται. Αυτό που συμβαίνει σήμερα με τους εργαζομένους είναι από κει που ήταν πολύ χαλαροί, να δουλεύουν για πολλές ώρες καθημερινά, επί πολλά χρόνια, και με μικρό αντίτιμο. Κανείς σχεδόν στην Ελλάδα δεν είναι ευχαριστημένος με τη δουλειά του, τις συνθήκες εργασίας του. Όταν όμως μια επιχείρηση ξεζουμίζει τους υπαλλήλους της, είναι απλά λογικό ότι από ένα σημείο και μετά αυτοί ούτε θα θέλουν, ούτε θα μπορούν πια να προσφέρουν ουσιαστική και ποιοτική εργασία. Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος που γίνεται και στη διαχείριση των εργαζομένων στην Ελλάδα. Ναι, πρέπει να κάνουν θυσίες και να δουλέψουν περισσότερο από ότι αν ήμασταν σε μια φυσιολογική κατάσταση. Άλλο όμως αυτό κι άλλο να τους φέρονται ως μηχανές, που αποκλειστικός σκοπός τους είναι να δουλεύουν, να τους εγκλωβίζουν σε μια εργασία και να μην τους δίνουν ούτε περιθώριο να καλύψουν κάποιες μη βιολογικές, βασικές όμως, ανάγκες, κι ούτε προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον.

ε)Για να πάει καλά μια επιχείρηση, δεν αρκεί να έχει κεφάλαια, πρέπει να έχει και κέρδη

Και το πιο βασικό από όλα ίσως, είναι αυτό. Είναι κάτι που οι κυβερνήσεις μας, πολύ άνετα, το ξεχνάνε. Δάνεια, Δάνεια, Δάνεια. Εσχάτως και παραχώρηση εθνικού πλούτου. Μπορεί μια επιχείρηση να ανακάμψει αν δανείζεται συνεχώς; Αν χρωστάει 100.000 και δανειστεί άλλα 100.000; Η απάντηση είναι ναι. Αλλά πρέπει να πληρούται μια πολύ σημαντικη προϋπόθεση. Πρέπει με τα δάνεια αυτά να μην καλύπτονται απλά οι τρέχουσες ανάγκες, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Πρέπει να χρηματοδοτείται και κάποια μελλοντική ανάπτυξη. Πρέπει με τις 100.000 η επιχείρηση να καλύψει με ένα μέρος μισθούς και λειτουργικά έξοδα και με ένα άλλο, μεγαλύτερο κατά τη γνώμη μου, να χρηματοδοτήσει κάποια projects που θα της αποφέρουν κέρδη στο μέλλον. Ώστε με αυτά τα κέρδη να μπορέσει να καλύπτει ανάγκες, αποπληρωμές δανείων και χρηματοδότηση νέων projects στο μέλλων. Δε χρειάζεται να έχεις διδακτορικό στα οικονομικά για να συνειδητοποιήσεις ότι αν μια επιχείρηση δανείζεται και με τα λεφτά αυτά απλά ικανοποιεί τρέχουσες ανάγκες και τα δίνει για να ξεπληρώσει παλιότερα δάνεια, χωρίς να δίνει τίποτα σε ανάπτυξη, κι αντίθετα να μειώνει τα λεφτά που πάνε για την ανάπτυξη συνεχώς, ότι απλά θα δανείζεται και θα δανείζεται επ'άπειρον και όχι θα την πλακώνουν όλο και περισσότερο οι τόκοι που συνεπάγονται τα δάνεια. Η Ελλάδα δανείζεται ένα ποσό, καλύπτει ανάγκες, δίνει και κάποια λεφτά σε παλιά δάνεια and that's all. Σε λίγο καιρό θα πάρει δεύτερο δάνειο για να αποπληρώσει το πρώτο, μετά τρίτο για να αποπληρώσει το δεύτερο, ενόσω οι τόκοι θα συσσωρεύονται. Χωρίς λοιπόν να υπάρχει ανάπτυξη, πόσο μάλλον κι όταν η ανάπτυξη συρρικνώνεται, δεν πρόκειται ποτέ να ορθοποδήσουμε. Κι όταν οι φόροι αυξάνονται, οι μισθοί μειώνονται και 6 εκατομμύρια άνθρωποι καλούνται να κάνουν τη δουλειά 9 εκατομμυρίων για να μην πληρώνονται 9 εκατομμύρια, ανάπτυξη δεν πρόκειται να επέλθει ποτέ. Αντίθετα το χρέος όλο και θα μεγαλώνει, λόγω τόκων, οι δανειστές θα πλουτίζουν κι οι Έλληνες θα ασφυκτιούν. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, είναι απλά ηλίθιος ή δεν θέλει να το καταλάβει γιατί έχει κάποια άλλα, ειδικά συμφέροντα.

Κι επειδή κάπου εδώ τελειώνει ο παραλληλισμός χώρας-επιχείρησης, θέλω, πριν κλείσω να μιλήσω και για 2 ακόμα θέματα, που αφορούν εξ'όλοκλήρου τις πολιτικές εξελίξεις. Το πρώτο που θέλω, είναι και διορθώσω μια λανθασμένη άποψη που έχουν όλο και περισσότεροι Έλληνες. Η άποψη αυτή αφορά την ύπαρξη ενός αδιεξόδου, ανάμεσα στα σκληρά μνημόνια και τη χρεοκοπία που θα επέλθει αν βγούμε από το ευρώ. Πρέπει λοιπόν να καταλάβουν όλοι ότι αυτό το αδιέξοδο, δεν είναι πραγματικό, αλλά δημιούργημα των πολύ καλών μας φίλων και κυρίως των Γερμανών. Θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει και μια μέση λύση, αλλά το πρόβλημα είναι ότι αυτούς δεν συμφέρει αυτό, τους συμφέρει είτε να μας απομυζούν μια ζωή είτε να καταστραφούμε ολοσχερώς για να 'κονομήσουν εκείνοι. Επομένως εγώ θα είμαι μέχρι τελικής πτώσεως ενθερμότατος οπαδός αυτής της μέσης λύσης και δεν πρόκειται να δεχθώ την άποψη που όλο και περισσότεροι υιοθετούν "αν είναι να χρεοκοπήσουμε, καλύτερα τα μνημόνια" σαν να μην υπάρχει τρίτη λύση. Σίγουρα υπάρχει κι ακόμα κι αν οι δανειστές δεν μας αφήσουν περιθώριο για αυτή τη λύση, δεν πρόκειται έτσι κι αλλιώς να δεχτώ την επιλογή να βρίσκομαι υπό των για μια ζωή. Κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να έχει αυτό που λέμε "εθνική κυριαρχία". Αυτό δεν αγοράζεται κι ούτε χάνεται αν μια χώρα χρωστάει. Κι όσοι παραιτούνται από αυτό, είναι τραγικοί στα δικά μου τα μάτια. Το δεύτερο που θα ήθελα να πω, είναι ότι ξέρω πώς πλέον ότι γράφει δεν ξεγράφει, η ελληνική κυβέρνηση ψήφισε και υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο και δεν πρόκειται να απαλλαγούμε από αυτό όποιος και να βγει. Το ξέρω αυτό πολύ καλά. Αλλά μπορούμε έστω να υποστηρίξουμε αυτό το μεγάλο "ΟΧΙ" που είπαμε την 5η Ιουλίου, ψηφίζοντας ένα κόμμα που είναι εναντίων ενός τόσο σκληρού κι απάνθρωπου προγράμματος. Ας το κάνουμε, ας δείξουμε πώς η κυβέρνησή μας υποτάχθηκε, αλλά εμείς ΟΧΙ.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος, ούτε για τις εκλογές, ούτε και για το μέλλον της Ελλάδας, γενικότερα. Είμαι βέβαια σίγουρος ότι η Ελλάδα θα επιβιώσει κι από αυτή τη δοκιμασία, αλλά πιστεύω ότι θα ταλαιπωρηθεί πολύ. Και για αυτό δεν φταίνε οι ξένοι τόσο, όσο εμείς οι ίδιοι. Ο Νεοέλληνας έχει μια πραγματικά αρρωστημένη νοοτροπία, αρρωστημένη σε βαθμό που δύσκολα μπορεί να γίνει πιο αρρωστημένη, κάποια χαρακτηριστικά της οποίας ανέφερα και παραπάνω, κι ίσως να χρειάζεται και ένα άρθρο εξ'ολοκλήρου για την περιγραφή τους. Όσο αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία θα παραμένει, τόσο η Ελλάδα δεν θα σηκώνει κεφάλι. Κι ο μόνος τρόπος να αλλάξει, είναι μάλλον με ένα γερό, πολύ πιο γερό από όλα τα προηγούμενα, που στάθηκαν αδύναμα, χαστούκι.

Homo Cogitans