Η φράση "καλύτερα ένα άθλιο τέλος, παρά μια αθλιότητα δίχως τέλος", η οποία αποτελεί τον τίτλο αυτού του άρθρου, ανήκει στον Γερμανό φιλόσοφο-κοινωνιολόγο Καρλ Μαρξ. Η φράση αυτή, ή τουλάχιστον το νόημά της, ενέπνευσε το 61,3% των Ελλήνων να ψηφίσουν "ΟΧΙ" στα νέα μέτρα που "πρότειναν" οι δανειστές, ή καλύτερα οι δυνάστες της Ελλάδας. Δυστυχώς όμως, η, συμπαθής κατά τ'άλλα, κυβέρνηση, δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, στο σύνολό της τουλάχιστον. Μετέτρεψε ελαφρά τη καρδία το τεράστιο αυτό "ΟΧΙ" σε ένα μικρό "ναι". Δέχτηκε ότι ζητούσε ο διεστραμμένος νους του Σόιμπλε και των υποτακτικών του, έκανε υποχωρήσεις, και πλέον ο ελληνικός λαός θα είναι αυτός που θα "πληρώσει το μάρμαρο", μπορώντας, για πρώτη φορά κατά τη γνώμη μου, να πιστεύει δικαίως ότι δεν φταίει.
Η κριτική στην κυβέρνηση αποτελεί ίσως το κύριο θέμα αυτού του άρθρου. Για να γίνει όμως αυτή με ασφάλεια, θα είναι χρήσιμο να αρχίσω μιλώντας για τους "καλούς μας φίλους και εταίρους". Αυτό που κάνουν πραγματικά δεν έχει προηγούμενο. Στο 5ο άρθρο μου, είχα αναφέρει κάποιους από τους λόγους που έχουν να μας μισούν, να μας ζηλεύουν και να θέλουν να μας υποτάξουν. Όλοι όμως αυτοί οι λόγοι, μαζί και με άλλους τόσους, δεν δικαιολογούν αυτή την τόσο επιθετική, βάρβαρη, βάναυση συμπεριφορά. Εδώ η Γερμανία κατακρεούργησε τον κόσμο στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σκοτώνοντας πάνω από 61 εκατομμύρια(!!!) ανθρώπους, προκαλώντας παράλληλα και πολλές υλικές ζημιές. Και όμως, όσο και αν την τιμώρησαν, της φέρθηκαν με ανθρωπιά και με πνεύμα συγχώρεσης των αμαρτιών της. Η μικρή Ελλάδα, τι έχει κάνει και της φέρονται τόσο σκληρά, τόσο απάνθρωπα; Επειδή χρωστάει; Επειδή έχει ένα χρέος παράνομο, που αφορά κυρίως τις τράπεζες και όχι τους πολίτες, που δημιουργήθηκε με την απάθεια και κάποιες φορές τη σύμπραξη των καθώς πρέπει Ευρωπαίων; Που δεν θα υπήρχε(τουλάχιστον το περισσότερο), αν οι "φίλοι μας οι Γερμανοί" πλήρωναν ως κύριοι που (θέλουν να)είναι τις νόμιμες αποζημιώσεις; Που έχει γίνει πλέον όπως και να έχει μη βιώσιμο και επομένως δεν πρόκειται μάλλον να αποπληρωθεί ποτέ; Είναι αυτός λόγος να περνάει τόσα δεινά, άνθρωποι να ζουν κάτω από το όριο, είτε της απόλυτης, είτε ακόμα και της σχετικής φτώχειας; Και φυσικά ξέρω πολύ καλά ότι το χρέος δεν είναι παρά το πρόσχημα που θέλουν "οι μεγάλοι" για να μας έχουν μια ζωή από κάτω. Ο πραγματικός λόγος που μας υποβάλλουν σε όλα αυτά είναι η ζήλεια και η απληστία. Αλλά ακόμα και αυτοί δε μου φαίνονται λόγοι για να φέρονται έτσι, ειδικά οι Γερμανοί που τους συγχωρέθηκαν πολύ μεγαλύτερα σφάλματα.
Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα μιλήσει για το πόσο σημαντική θα είναι η υποστήριξη των άλλων λαών, των απλών πολιτών, αφού οι κυβερνήσεις σκέφτονται λιγότερο ανθρώπινα και από μηχανές, στις δυσκολίες που βιώνει η Ελλάδα. Και βλέπω με χαρά ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι τάσσονται υπέρ της Ελλάδας και την υποστηρίζουν, έστω και στα λόγια. Γίνονται διαδηλώσεις, σποτάκια, ενώ και τις τελευταίες μέρες κυριαρχεί παγκοσμίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης(ειδικά στο Twitter) η ετικέτα #ThisIsACoup, που σημαίνει "Αυτό είναι Πραξικόπημα". Είναι νομίζω καθοριστικής σημασίας ο απλός Άγγλος, Γερμανός, Αμερικάνος, Γάλλος κλπ να καταλάβει ότι δε διαφέρει και τόσο από τον απλό Έλληνα και ότι θα μπορούσε να είναι και αυτός στη θέση του. Πρέπει κάποια στιγμή οι λαοί να πάψουν να αφήνουν την εξουσία εν λευκώ στις κυβερνήσεις και να συμμετάσχουν πιο ενεργά, ειδικά όταν οι κυβερνήσεις κάνουν πράγματα τόσο αισχρά. Ειδικά οι λαοί των πιο ευάλωτων χωρών, πρέπει να καταλάβουν ότι μόλις η Ελλάδα ξεζουμιστεί εντελώς, οι άπληστοι τύποι που κυβερνούν την Ευρώπη και τον κόσμο θα καταφερθούν εναντίον εκείνων.
Η ιστορία ήταν, μαζί με την έκθεση, το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο. Αυτό γιατί πάντα πίστευα ότι επαναλαμβάνεται με κάποιο τρόπο, ότι οι άνθρωποι κάνουν ξανά και ξανά τα ίδια λάθη και ήθελα να ξέρω τι λάθη έκαναν οι παλιοί, ώστε να μην τα επαναλάβω και εγώ. Η Ευρώπη, στη σημερινή μορφή της, μου θυμίζει έντονα την Αθηναϊκή Συμμαχία. Όπου ένα μεγάλο σύνολο μικρών πόλεων-κρατών συσπειρώθηκε γύρω από τη μεγάλη δύναμη της εποχής, την Αθήνα, επιζητώντας δύναμη και προστασία. Θα μπορούσε να πει κανείς πως και σήμερα πολλά μικρά(σε επίπεδο δύναμης) κράτη έχουν συσπειρωθεί γύρω από τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή δύναμη, τη Γερμανία. Όσον αφορά την Αθηναϊκή Συμμαχία λοιπόν, η μεγάλη δύναμη, η Αθήνα, εκμεταλλευόμενη την ισχύ της, άρχισε να εκμεταλλεύεται τις άλλες πόλεις ώστε να έχει όφελος η ίδια. Το αποτέλεσμα ήταν ότι σταδιακά όλο και περισσότερες πόλεις επαναστάτησαν επιζητώντας την ελευθερία τους, με την Αθήνα βέβαια να τις υποχρεώνει με το ζόρι να παραμείνουν υποταγμένες. Αυτό μπορεί να πει κανείς ότι έγινε και τώρα. Η μικρή Ελλάδα επαναστάτησε, με τις μεθόδους όμως του 21ου αιώνα, εξέλεξε μια αριστερή, αρχικά αντιμνημονιακή κυβέρνηση και ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία "ΟΧΙ" στα νέα μέτρα, στη νέα καταπίεση. Και το σύστημα των τεχνοκρατών αντέδρασε, με ένα σκληρό τελεσίγραφο, ή ακόμα πιο δυσβάσταχτα μέτρα από ότι πριν, ή Grexit(δεν ξέρω αν το εννοούσαν ή αν μπλόφαραν και αν θα είχε πράγματι ως συνέπεια την πλήρη οικονομική καταστροφή μας, όμως δεν θα το μάθουμε ποτέ, οπότε ας μείνουμε στα γεγονότα). Τελικά η καταπίεση της Αθήνας γινόταν όλο και μεγαλύτερη, μέχρι που κάποτε παρουσιάστηκε ένα αντίπαλο δέος, που πρόσφερε στους συμμάχους της λύτρωση, η Σπάρτη. Έτσι πολλοί αποστάτησαν και συμμάχησαν με τους Σπαρτιάτες. Ακολούθησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος και η τιμωρία της Αθήνας για τη συμπεριφορά της. Ποιο θα είναι το τέλος της ιστορίας που βιώνουμε σήμερα δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι, όσο περισσότερο οι λαοί βυθίζονται στην εξαθλίωση και την απελπισία, τόσο πιο εύκολο θα είναι ένας σύγχρονος "σωτήρας", μία Αμερική, μία Ρωσία, μία Κίνα, ακόμα και η ίδια η Γαλλία, να εμφανιστεί και να τους προσφέρει μια εναλλακτική προοπτική ελπίδας, την οποία και θα ακολουθήσουν, με τη Γερμανία να είναι τελικά εκείνη που θα μείνει χωρίς συμμάχους. Οι Γερμανοί, τόσο οι απλοί πολίτες, όσο και οι πολιτικοί, πρέπει να μάθουν ιστορία, να μάθουν πόσο πιθανό είναι ένα σενάριο όπως αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Επίσης, πρέπει να μάθουν, ότι όσο και αν το θέλουν, δεν πρόκειται ποτέ να υποτάξουν ολοκληρωτικά τους άλλους, γιατί πολύ απλά όλοι είμαστε ίσοι. Απέτυχαν 2 φορές στο παρελθόν και θα αποτύχουν ξανά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε 5, 10, 20 χρόνια. Και μιλάω βέβαια μόνο για αυτούς, όχι επειδή είναι οι μόνοι που ευθύνονται για τις ηλίθιες πολιτικές που εφαρμόζονται, αλλά γιατί είναι οι κύριοι υπέυθυνοι μακράν του δευτέρου, με πρώτο και καλύτερο βέβαια τον άνθρωπο που ο Χίτλερ σίγουρα καμαρώνει για αυτόν, τον ανάπηρο που έχει βαλθεί να γονατίσει όλη την Ευρώπη για να μη νοιώθει μειονεκτικά.
Ώρα όμως να ασχοληθούμε και με τα του οίκου μας. Είναι αλήθεια ότι, τόσο στα 2 προηγούμενα άρθρα μου, όσο και σε προσωπικές μου συζητήσεις, εκφραζόμουν με πολύ καλά λόγια και υποστήριζα πλήρως την κυβέρνηση για τις επιλογές της. Σε όλους σχεδόν έδινα την εντύπωση ότι ήμουν φίλος του ΣΥΡΙΖΑ. Και η αλήθεια είναι βέβαια ότι το ψήφισα αυτό το κόμμα τον Ιανουάριο, όμως το έκανα κυρίως γιατί στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Πίστευα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον και ο κ. Τσίπρας έχουν καλές προθέσεις, και ακόμα το πιστεύω, σε αντίθεση με τους άλλους που ούτε μπορούν, ούτε και θέλουν όμως για μας κάτι καλύτερο από τα μνημόνια επί μνημονίων. Παρ'όλ'αυτά, δεν τον εμπιστευόμουν 100%. Θεωρούσα ότι μιλούσε πολύ θεωρητικά, πολύ ιδεαλιστικά. Έλεγε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια και τη λιτότητα, πράγμα που με έβρισκε βέβαια απολύτως σύμφωνο, αλλά ποτέ δεν άκουσα ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, μέσω του οποίου θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό το σχεδόν αδύνατο έργο. Ο κ. Τσίπρας, μου έδινε την εντύπωση ότι δεν συνειδητοποιεί πλήρως πόσο δύσκολο είναι αυτό που έλεγε. Και δυστυχώς, αν και μπορώ να πω ότι και μια 6μηνη αντίσταση με ικανοποιεί πολύ περισσότερο από την άνευ όρων παράδοση(άσχετα αν εκεί καταλήξαμε τελικά) και για αυτό δίνω συγχαρητήρια στην κυβέρνηση, η αρχική μου κρίση ήταν σωστή. Καλές προθέσεις, ελλιπείς όμως δυνάμεις και κυρίως ελλιπές σχέδιο επίτευξης των πραγματικά θεάρεστων στόχων που είχαν τεθεί.
Ο κύριος Τσίπρας, αλλά και η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, φέρθηκαν με πολύ μεγάλη αφέλεια. Χωρίς κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο, χωρίς την πρόθεση να φτάσουν και στα άκρα αν χρειαστεί, βάσισαν το πρόγραμμά τους στις καλές προθέσεις και τη δημοκρατική διάθεση των δυναστών. Πίστεψαν αλήθεια ότι οι "άνθρωποι" που μας πίνουν το αίμα 5 χρόνια, θα έκαναν πίσω, μπροστά σε μια πιθανή καταστροφή μας; Ότι ο Σόιμπλε και η Μέρκελ θα έλεγαν "Α εντάξει μωρέ αν είναι οι Έλληνες να βγουν από το ευρώ και να καταστραφούν, ας τους κάνουμε το χατίρι, ώστε να μη φτάσουν μέχρι εκεί τα πράγματα"; Ότι θα σέβονταν τη βούληση του λαού όπως εκφράστηκε στις εκλογές και το δημοψήφισμα; Ότι θα άφηναν την Ελλάδα να τους κάνει ό,τι θέλει, επειδή διαφορετικά μάλλον θα έφευγε και ενδεχομένως θα καταστρεφόταν; Τα πίστευαν αλήθεια όλα αυτά; Είμαι 20 χρονών και δεν είμαι τόσο αφελής. Για αυτά τα ζώα(που ακόμα και αυτός ο χαρακτηρισμός είναι κομπλιμέντο και προσβάλλει τα κανονικά ζώα, που έχουν έστω και κάποια υποτυπώδη συναισθήματα) το μόνο που μετράει είναι τα λεφτά και η εξουσία. Πράγματα όπως η δημοκρατία, ο σεβασμός, τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν μετράνε καθόλου, για αυτό και δε σέβονται καθόλου τη χώρα που τα γέννησε. Ο κ. Τσίπρας λοιπόν έπρεπε να είναι έτοιμος να "φτάσει το μαχαίρι ως το κόκκαλο". Όπως δήλωσε ότι ήταν έτοιμος να κάνει ο κ. Βαρουφάκης, όπως θα έκαναν και οι ξένοι. Αφού αρχίζεις ένα πόλεμο, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να φτάσεις ως εκεί. Δε γίνεται να εναποθέτεις τις ελπίδες σου στο ότι ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος αντίπαλός σου θα είναι εκείνος που θα δείξει σεβασμό και καλή θέληση, ειδικά από τη στιγμή που δεν το κάνει επί 5 χρόνια. Στην ανάγκη, ας γινόταν και ένα δεύτερο δημοψήφισμα, με ερώτημα "παράδοση άνευ όρων ή Grexit". Δε γίνεται να λες "δεν είμαι πρωθυπουργός παντός καιρού" και να το παίζεις έξυπνος και μάγκας και μετά να σκύβεις. Δε γίνεται να λες ότι αν βγει το όχι θα πας εσύ αμέσως την επόμενη μέρα στις Βρυξέλλες και θα φέρεις μια τίμια συμφωνία και να κάνεις αυτό. Δε γίνεται να βγαίνεις πρωθυπουργός με την υπόσχεση ότι θα καταργήσεις τα μνημόνια, να υπογράφεις ένα τρίτο, ακόμα πιο σκληρό, και να μην έχεις παραιτηθεί ακόμα ζητώντας συγγνώμη από όσους πίστεψαν σε σένα, τους οποίους τολμώ να πω και ότι πρόδωσες. Δε γίνεται να κάνεις το "ΟΧΙ" "ναι" ρε γαμώτο, δε γίνεται.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας είναι καλύτερος από όλους τους άλλους αρχηγούς των κομμάτων για πρωθυπουργός, αλλά πλέον δεν τον θεωρώ αρκετά καλό τον ίδιο. Αποδείχθηκε ένας ονειροπόλος που μόλις κατάλαβε ότι δε ζει σε ένα κόσμο ιδανικά πλασμένο έκανε ένα σωρό υποχωρήσεις και παραδόθηκε. Θα ήταν καλύτερα να μην το άρχιζε καν όλο αυτό. Εγώ είμαι ίσως από τους πιο παθιασμένους υποστηρικτές του αντιμνημονιακού αγώνα και ένοιωθα περήφανος για την αντίσταση που έδειχνε η κυβέρνηση επί 6 μήνες, μέσα σε πραγματικά αντίξοες συνθήκες. Όμως, κάτι τέτοιες καταστάσεις, κάτι τέτοια σχέδια, για να δουλέψουν, απαιτούν μια νοοτροπία "όλα ή τίποτα". Τώρα τι κατάφερε ο κ. Τσίπρας; Χτύπησε με όλες του σχεδόν τις δυνάμεις το θηρίο, το λάβωσε, το τραυμάτισε, αλλά μπροστά σε ένα βρυχηθμό έκανε πίσω και δεν το αποτέλειωσε(και δεν εννοώ ότι θα μπορούσε να καταστρέψει το σύστημα-εννοώ ότι θα μπορούσε όμως να τερματίσει την καταπίεση). Και ως γνωστόν, ένα πληγωμένο θηρίο είναι ακόμα πιο επικίνδυνο. Έτσι λοιπόν και οι εξοργισμένοι, από την αντίσταση και το μεγάλο "ΟΧΙ" του δημοψηφίσματος, Ευρωπαίοι(κάπως αλλιώς μάλλον θα έπρεπε να το γράψω για τους συγκεκριμένους) έκαναν μια επίδειξη δύναμης, υποτάσσοντας και διαλύοντας ουσιαστικά την πρώτη τίμια ελληνική κυβέρνηση που βλέπω όσο ζω. Αν κ. Τσίπρα δεν έχεις τα κότσια να το πας μέχρι το τέλος, αν δεν έχεις καν την επίγνωση της τεράστιας πιθανότητας οι δυνάστες να μη μασήσουν και αντίθετα να ορθώσουν το ανάστημά τους και να αντεπιτεθούν, μην αρχίσεις καθόλου την αντίσταση. Τώρα το μόνο που κατάφερες είναι να τους εξοργίσεις και να κάνεις τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Και είμαι σίγουρος ότι ο κ. Τσίπρας το ξέρει αυτό και πάντα θα αισθάνεται τύψεις για το κακό που προξένησε. Γιατί δυστυχώς, αυτή είναι η μοίρα όσων έχουν απλά καλές προθέσεις και όχι σχέδιο. Συνήθως αποτυγχάνουν να πετύχουν τις καλές τους προθέσεις και μετά επειδή σαν άτομα δεν είναι ούτε ανήθικοι, ούτε αναίσθητοι, αισθάνονται τύψεις. Ελπίζω τουλάχιστον το πάθημα της Ελλάδας να μη γίνει μάθημα για τους άλλους, ευρωπαϊκούς και μη, λαούς, αλλά η σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά και της δικής τους αντίστασης.
Όπως και να'χει όμως, ό,τι έγινε, έγινε πλέον. Το θέμα είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα μάλλον θα δυσκολέψουν πλέον ακόμα περισσότερο. Η πολυπόθητη ανάπτυξη μάλλον θα παραμείνει ένα όνειρο και αντίθετα το χρέος θα μεγαλώνει. Παρ'όλ'αυτά, πιστεύω ειλικρινά ότι δεν έχουν χαθεί τα πάντα. Πιστεύω ότι, αν η κυβέρνηση θέλει και δείξει κότσια, όπως έδειχνε επί 6 μήνες, μπορεί να πετύχει κάποια πράγματα, ώστε να αρχίσει σιγά σιγά η κατάσταση να βελτιώνεται. Πιστεύω ότι το πρώτο και το κυριότερο που έχει να κάνει, είναι να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος. Το χρέος το οποίο είναι, σύμφωνα και με το ίδιο το ΔΝΤ, μη βιώσιμο, και σύμφωνα με την Επιτροπή Αλήθειας του Δημόσιου Χρέους, παράνομο διότι η σύναψή του έγινε κατά παράβαση του καταστατικού του ίδιου του ΔΝΤ, ενώ επιπλέον οι όροι του παραβιάζουν το ελληνικό Σύνταγμα, το διεθνές εθιμικό δίκαιο, και τις συνθήκες τις οποίες έχει κυρώσει η Ελληνική Δημοκρατία. Είναι επίσης αθέμιτο, διότι οι όροι του επιβάλλουν πολιτικές οι οποίες παραβιάζουν τις υποχρεώσεις προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τέλος, είναι επονείδιστο (απεχθές), διότι το ΔΝΤ γνώριζε ότι τα μέτρα τα οποία επέβαλλαν οι πολιτικές του ήταν αντιδημοκρατικά και αναποτελεσματικά, και θα οδηγούσαν σε σοβαρές παραβιάσεις των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων (πηγή http://tvxs.gr/news/ellada/epitropi-gia-xreos-einai-paranomo-athemito-kai-eponeidisto). Είναι καιρός νομίζω να κυνηγήσει η Ελληνική Κυβέρνηση αυτό το θέμα και να κάνει κάτι για αυτό. Το χρέος πρέπει να ρυθμιστεί ώστε να είναι σε φυσιολογικά επίπεδα. Μόλις ρυθμιστεί το ζήτημα της χρηματοδότησης με την υπογραφή της νέας συμφωνίας, και οι δυνάστες δεν θα μπορούν πλέον να εκβιάζουν, θα πρέπει να παλέψει η όποια κυβέρνηση με όλες της τις δυνάμεις, ώστε το χρέος να ρυθμιστεί. Επίσης, είναι νομίζω καιρός και οι φίλοι μας οι Γερμανοί, οι οποίοι δεν είναι ανεπρόκοποι και μπαταξήδες όπως εμείς, να μας καταβάλουν ως σωστοί κύριοι τις πολεμικές αποζημιώσεις. Δε με νοιάζει αν έχουν περάσει 70 χρόνια, προκάλεσαν τεράστιες ζημιές και πρέπει να πληρώσουν για αυτές. Και σε αυτό το θέμα πρέπει να δοθεί μεγάλη έμφαση. Και για να ανακουφιστεί η οικονομία μας, αλλά κυρίως για να καταλάβουν ότι ο μύθος που έχουν στο μυαλό τους ότι όλοι τους χρωστάνε, είναι απλά μια ανοησία. Τρίτον, είναι γεγονός η έλλειψη οργάνωσης και συνεπώς διαφάνειας στην Ελλάδα, η οποία έχει, εκτός των άλλων, ως επίπτωση και τη διαφυγή μεγάλων ποσών, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από τα ταμεία του κράτους. Αυτό ειδικά είναι και πιο εύκολο από τα προηγούμενα, αφού δεν προϋποθέτει και τη συνεργασία των φίλων μας από το εξωτερικό, ώστε να διορθωθεί. Από κει και πέρα, η κυβέρνηση θα πρέπει να μελετήσει και κάποια σχέδια ανάπτυξης, αν βέβαια οι φίλοι μας μας έχουν αφήσει έστω και κάποια μικρά περιθώρια για αυτό.
Ελπίζω αφενός να παραμείνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, μιας και ικανότητες δεν μου φαίνεται να έχει κανείς επαρκείς, οπότε ας μείνουμε με αυτούς που έχουν έστω τις καλές προθέσεις. Και ελπίζω να έμαθαν κάποια πράγματα από αυτά τα δυνατά "χαστούκια" που έφαγαν. Όταν θες κάτι που είναι τόσο δύσκολο, και ειδικά όταν το διεκδικείς απέναντι σε έναν πολύ ισχυρότερο αντίπαλο, θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος να το φτάσεις ως το τέλος. Οπότε ελπίζω να αρχίσουμε σιγά-σιγά να ανασυγκροτούμαστε και την επόμενη φορά που θα φτάσουμε τόσο κοντά στην απόταξη της τυραννίας που μας έχει επιβληθεί, να κάνουμε και το τελευταίο βήμα, και μακάρι τότε να μην είμαστε μόνοι μας. Ελπίζω ότι θα έχουμε καταλάβει, και εμείς, και οι άλλοι λαοί ότι η υποταγή δεν είναι λύση, τα ημίμετρα δεν είναι λύση, και θα παλέψουμε μέχρι τελικής πτώσεως μέχρι να πάρουμε ότι μας αναλογεί, αντί να συμβιβαζόμαστε από φόβο μήπως χάσουμε και τα ψίχουλα που μας πετάνε. Ελπίζω κάποια στιγμή ο ήλιος της ελπίδας να γίνει αρκετά δυνατός ώστε να πολεμήσει και να νικήσει το σκοτεινό ουρανό του φόβου, λυτρώνοντας τον κόσμο από την καταπίεση και τον εξευτελισμό.
Homo Cogitans
Η κριτική στην κυβέρνηση αποτελεί ίσως το κύριο θέμα αυτού του άρθρου. Για να γίνει όμως αυτή με ασφάλεια, θα είναι χρήσιμο να αρχίσω μιλώντας για τους "καλούς μας φίλους και εταίρους". Αυτό που κάνουν πραγματικά δεν έχει προηγούμενο. Στο 5ο άρθρο μου, είχα αναφέρει κάποιους από τους λόγους που έχουν να μας μισούν, να μας ζηλεύουν και να θέλουν να μας υποτάξουν. Όλοι όμως αυτοί οι λόγοι, μαζί και με άλλους τόσους, δεν δικαιολογούν αυτή την τόσο επιθετική, βάρβαρη, βάναυση συμπεριφορά. Εδώ η Γερμανία κατακρεούργησε τον κόσμο στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σκοτώνοντας πάνω από 61 εκατομμύρια(!!!) ανθρώπους, προκαλώντας παράλληλα και πολλές υλικές ζημιές. Και όμως, όσο και αν την τιμώρησαν, της φέρθηκαν με ανθρωπιά και με πνεύμα συγχώρεσης των αμαρτιών της. Η μικρή Ελλάδα, τι έχει κάνει και της φέρονται τόσο σκληρά, τόσο απάνθρωπα; Επειδή χρωστάει; Επειδή έχει ένα χρέος παράνομο, που αφορά κυρίως τις τράπεζες και όχι τους πολίτες, που δημιουργήθηκε με την απάθεια και κάποιες φορές τη σύμπραξη των καθώς πρέπει Ευρωπαίων; Που δεν θα υπήρχε(τουλάχιστον το περισσότερο), αν οι "φίλοι μας οι Γερμανοί" πλήρωναν ως κύριοι που (θέλουν να)είναι τις νόμιμες αποζημιώσεις; Που έχει γίνει πλέον όπως και να έχει μη βιώσιμο και επομένως δεν πρόκειται μάλλον να αποπληρωθεί ποτέ; Είναι αυτός λόγος να περνάει τόσα δεινά, άνθρωποι να ζουν κάτω από το όριο, είτε της απόλυτης, είτε ακόμα και της σχετικής φτώχειας; Και φυσικά ξέρω πολύ καλά ότι το χρέος δεν είναι παρά το πρόσχημα που θέλουν "οι μεγάλοι" για να μας έχουν μια ζωή από κάτω. Ο πραγματικός λόγος που μας υποβάλλουν σε όλα αυτά είναι η ζήλεια και η απληστία. Αλλά ακόμα και αυτοί δε μου φαίνονται λόγοι για να φέρονται έτσι, ειδικά οι Γερμανοί που τους συγχωρέθηκαν πολύ μεγαλύτερα σφάλματα.
Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα μιλήσει για το πόσο σημαντική θα είναι η υποστήριξη των άλλων λαών, των απλών πολιτών, αφού οι κυβερνήσεις σκέφτονται λιγότερο ανθρώπινα και από μηχανές, στις δυσκολίες που βιώνει η Ελλάδα. Και βλέπω με χαρά ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι τάσσονται υπέρ της Ελλάδας και την υποστηρίζουν, έστω και στα λόγια. Γίνονται διαδηλώσεις, σποτάκια, ενώ και τις τελευταίες μέρες κυριαρχεί παγκοσμίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης(ειδικά στο Twitter) η ετικέτα #ThisIsACoup, που σημαίνει "Αυτό είναι Πραξικόπημα". Είναι νομίζω καθοριστικής σημασίας ο απλός Άγγλος, Γερμανός, Αμερικάνος, Γάλλος κλπ να καταλάβει ότι δε διαφέρει και τόσο από τον απλό Έλληνα και ότι θα μπορούσε να είναι και αυτός στη θέση του. Πρέπει κάποια στιγμή οι λαοί να πάψουν να αφήνουν την εξουσία εν λευκώ στις κυβερνήσεις και να συμμετάσχουν πιο ενεργά, ειδικά όταν οι κυβερνήσεις κάνουν πράγματα τόσο αισχρά. Ειδικά οι λαοί των πιο ευάλωτων χωρών, πρέπει να καταλάβουν ότι μόλις η Ελλάδα ξεζουμιστεί εντελώς, οι άπληστοι τύποι που κυβερνούν την Ευρώπη και τον κόσμο θα καταφερθούν εναντίον εκείνων.
Η ιστορία ήταν, μαζί με την έκθεση, το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο. Αυτό γιατί πάντα πίστευα ότι επαναλαμβάνεται με κάποιο τρόπο, ότι οι άνθρωποι κάνουν ξανά και ξανά τα ίδια λάθη και ήθελα να ξέρω τι λάθη έκαναν οι παλιοί, ώστε να μην τα επαναλάβω και εγώ. Η Ευρώπη, στη σημερινή μορφή της, μου θυμίζει έντονα την Αθηναϊκή Συμμαχία. Όπου ένα μεγάλο σύνολο μικρών πόλεων-κρατών συσπειρώθηκε γύρω από τη μεγάλη δύναμη της εποχής, την Αθήνα, επιζητώντας δύναμη και προστασία. Θα μπορούσε να πει κανείς πως και σήμερα πολλά μικρά(σε επίπεδο δύναμης) κράτη έχουν συσπειρωθεί γύρω από τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή δύναμη, τη Γερμανία. Όσον αφορά την Αθηναϊκή Συμμαχία λοιπόν, η μεγάλη δύναμη, η Αθήνα, εκμεταλλευόμενη την ισχύ της, άρχισε να εκμεταλλεύεται τις άλλες πόλεις ώστε να έχει όφελος η ίδια. Το αποτέλεσμα ήταν ότι σταδιακά όλο και περισσότερες πόλεις επαναστάτησαν επιζητώντας την ελευθερία τους, με την Αθήνα βέβαια να τις υποχρεώνει με το ζόρι να παραμείνουν υποταγμένες. Αυτό μπορεί να πει κανείς ότι έγινε και τώρα. Η μικρή Ελλάδα επαναστάτησε, με τις μεθόδους όμως του 21ου αιώνα, εξέλεξε μια αριστερή, αρχικά αντιμνημονιακή κυβέρνηση και ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία "ΟΧΙ" στα νέα μέτρα, στη νέα καταπίεση. Και το σύστημα των τεχνοκρατών αντέδρασε, με ένα σκληρό τελεσίγραφο, ή ακόμα πιο δυσβάσταχτα μέτρα από ότι πριν, ή Grexit(δεν ξέρω αν το εννοούσαν ή αν μπλόφαραν και αν θα είχε πράγματι ως συνέπεια την πλήρη οικονομική καταστροφή μας, όμως δεν θα το μάθουμε ποτέ, οπότε ας μείνουμε στα γεγονότα). Τελικά η καταπίεση της Αθήνας γινόταν όλο και μεγαλύτερη, μέχρι που κάποτε παρουσιάστηκε ένα αντίπαλο δέος, που πρόσφερε στους συμμάχους της λύτρωση, η Σπάρτη. Έτσι πολλοί αποστάτησαν και συμμάχησαν με τους Σπαρτιάτες. Ακολούθησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος και η τιμωρία της Αθήνας για τη συμπεριφορά της. Ποιο θα είναι το τέλος της ιστορίας που βιώνουμε σήμερα δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι, όσο περισσότερο οι λαοί βυθίζονται στην εξαθλίωση και την απελπισία, τόσο πιο εύκολο θα είναι ένας σύγχρονος "σωτήρας", μία Αμερική, μία Ρωσία, μία Κίνα, ακόμα και η ίδια η Γαλλία, να εμφανιστεί και να τους προσφέρει μια εναλλακτική προοπτική ελπίδας, την οποία και θα ακολουθήσουν, με τη Γερμανία να είναι τελικά εκείνη που θα μείνει χωρίς συμμάχους. Οι Γερμανοί, τόσο οι απλοί πολίτες, όσο και οι πολιτικοί, πρέπει να μάθουν ιστορία, να μάθουν πόσο πιθανό είναι ένα σενάριο όπως αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Επίσης, πρέπει να μάθουν, ότι όσο και αν το θέλουν, δεν πρόκειται ποτέ να υποτάξουν ολοκληρωτικά τους άλλους, γιατί πολύ απλά όλοι είμαστε ίσοι. Απέτυχαν 2 φορές στο παρελθόν και θα αποτύχουν ξανά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε 5, 10, 20 χρόνια. Και μιλάω βέβαια μόνο για αυτούς, όχι επειδή είναι οι μόνοι που ευθύνονται για τις ηλίθιες πολιτικές που εφαρμόζονται, αλλά γιατί είναι οι κύριοι υπέυθυνοι μακράν του δευτέρου, με πρώτο και καλύτερο βέβαια τον άνθρωπο που ο Χίτλερ σίγουρα καμαρώνει για αυτόν, τον ανάπηρο που έχει βαλθεί να γονατίσει όλη την Ευρώπη για να μη νοιώθει μειονεκτικά.
Ώρα όμως να ασχοληθούμε και με τα του οίκου μας. Είναι αλήθεια ότι, τόσο στα 2 προηγούμενα άρθρα μου, όσο και σε προσωπικές μου συζητήσεις, εκφραζόμουν με πολύ καλά λόγια και υποστήριζα πλήρως την κυβέρνηση για τις επιλογές της. Σε όλους σχεδόν έδινα την εντύπωση ότι ήμουν φίλος του ΣΥΡΙΖΑ. Και η αλήθεια είναι βέβαια ότι το ψήφισα αυτό το κόμμα τον Ιανουάριο, όμως το έκανα κυρίως γιατί στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Πίστευα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον και ο κ. Τσίπρας έχουν καλές προθέσεις, και ακόμα το πιστεύω, σε αντίθεση με τους άλλους που ούτε μπορούν, ούτε και θέλουν όμως για μας κάτι καλύτερο από τα μνημόνια επί μνημονίων. Παρ'όλ'αυτά, δεν τον εμπιστευόμουν 100%. Θεωρούσα ότι μιλούσε πολύ θεωρητικά, πολύ ιδεαλιστικά. Έλεγε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια και τη λιτότητα, πράγμα που με έβρισκε βέβαια απολύτως σύμφωνο, αλλά ποτέ δεν άκουσα ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, μέσω του οποίου θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό το σχεδόν αδύνατο έργο. Ο κ. Τσίπρας, μου έδινε την εντύπωση ότι δεν συνειδητοποιεί πλήρως πόσο δύσκολο είναι αυτό που έλεγε. Και δυστυχώς, αν και μπορώ να πω ότι και μια 6μηνη αντίσταση με ικανοποιεί πολύ περισσότερο από την άνευ όρων παράδοση(άσχετα αν εκεί καταλήξαμε τελικά) και για αυτό δίνω συγχαρητήρια στην κυβέρνηση, η αρχική μου κρίση ήταν σωστή. Καλές προθέσεις, ελλιπείς όμως δυνάμεις και κυρίως ελλιπές σχέδιο επίτευξης των πραγματικά θεάρεστων στόχων που είχαν τεθεί.
Ο κύριος Τσίπρας, αλλά και η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, φέρθηκαν με πολύ μεγάλη αφέλεια. Χωρίς κάποιο ολοκληρωμένο σχέδιο, χωρίς την πρόθεση να φτάσουν και στα άκρα αν χρειαστεί, βάσισαν το πρόγραμμά τους στις καλές προθέσεις και τη δημοκρατική διάθεση των δυναστών. Πίστεψαν αλήθεια ότι οι "άνθρωποι" που μας πίνουν το αίμα 5 χρόνια, θα έκαναν πίσω, μπροστά σε μια πιθανή καταστροφή μας; Ότι ο Σόιμπλε και η Μέρκελ θα έλεγαν "Α εντάξει μωρέ αν είναι οι Έλληνες να βγουν από το ευρώ και να καταστραφούν, ας τους κάνουμε το χατίρι, ώστε να μη φτάσουν μέχρι εκεί τα πράγματα"; Ότι θα σέβονταν τη βούληση του λαού όπως εκφράστηκε στις εκλογές και το δημοψήφισμα; Ότι θα άφηναν την Ελλάδα να τους κάνει ό,τι θέλει, επειδή διαφορετικά μάλλον θα έφευγε και ενδεχομένως θα καταστρεφόταν; Τα πίστευαν αλήθεια όλα αυτά; Είμαι 20 χρονών και δεν είμαι τόσο αφελής. Για αυτά τα ζώα(που ακόμα και αυτός ο χαρακτηρισμός είναι κομπλιμέντο και προσβάλλει τα κανονικά ζώα, που έχουν έστω και κάποια υποτυπώδη συναισθήματα) το μόνο που μετράει είναι τα λεφτά και η εξουσία. Πράγματα όπως η δημοκρατία, ο σεβασμός, τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν μετράνε καθόλου, για αυτό και δε σέβονται καθόλου τη χώρα που τα γέννησε. Ο κ. Τσίπρας λοιπόν έπρεπε να είναι έτοιμος να "φτάσει το μαχαίρι ως το κόκκαλο". Όπως δήλωσε ότι ήταν έτοιμος να κάνει ο κ. Βαρουφάκης, όπως θα έκαναν και οι ξένοι. Αφού αρχίζεις ένα πόλεμο, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να φτάσεις ως εκεί. Δε γίνεται να εναποθέτεις τις ελπίδες σου στο ότι ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος αντίπαλός σου θα είναι εκείνος που θα δείξει σεβασμό και καλή θέληση, ειδικά από τη στιγμή που δεν το κάνει επί 5 χρόνια. Στην ανάγκη, ας γινόταν και ένα δεύτερο δημοψήφισμα, με ερώτημα "παράδοση άνευ όρων ή Grexit". Δε γίνεται να λες "δεν είμαι πρωθυπουργός παντός καιρού" και να το παίζεις έξυπνος και μάγκας και μετά να σκύβεις. Δε γίνεται να λες ότι αν βγει το όχι θα πας εσύ αμέσως την επόμενη μέρα στις Βρυξέλλες και θα φέρεις μια τίμια συμφωνία και να κάνεις αυτό. Δε γίνεται να βγαίνεις πρωθυπουργός με την υπόσχεση ότι θα καταργήσεις τα μνημόνια, να υπογράφεις ένα τρίτο, ακόμα πιο σκληρό, και να μην έχεις παραιτηθεί ακόμα ζητώντας συγγνώμη από όσους πίστεψαν σε σένα, τους οποίους τολμώ να πω και ότι πρόδωσες. Δε γίνεται να κάνεις το "ΟΧΙ" "ναι" ρε γαμώτο, δε γίνεται.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας είναι καλύτερος από όλους τους άλλους αρχηγούς των κομμάτων για πρωθυπουργός, αλλά πλέον δεν τον θεωρώ αρκετά καλό τον ίδιο. Αποδείχθηκε ένας ονειροπόλος που μόλις κατάλαβε ότι δε ζει σε ένα κόσμο ιδανικά πλασμένο έκανε ένα σωρό υποχωρήσεις και παραδόθηκε. Θα ήταν καλύτερα να μην το άρχιζε καν όλο αυτό. Εγώ είμαι ίσως από τους πιο παθιασμένους υποστηρικτές του αντιμνημονιακού αγώνα και ένοιωθα περήφανος για την αντίσταση που έδειχνε η κυβέρνηση επί 6 μήνες, μέσα σε πραγματικά αντίξοες συνθήκες. Όμως, κάτι τέτοιες καταστάσεις, κάτι τέτοια σχέδια, για να δουλέψουν, απαιτούν μια νοοτροπία "όλα ή τίποτα". Τώρα τι κατάφερε ο κ. Τσίπρας; Χτύπησε με όλες του σχεδόν τις δυνάμεις το θηρίο, το λάβωσε, το τραυμάτισε, αλλά μπροστά σε ένα βρυχηθμό έκανε πίσω και δεν το αποτέλειωσε(και δεν εννοώ ότι θα μπορούσε να καταστρέψει το σύστημα-εννοώ ότι θα μπορούσε όμως να τερματίσει την καταπίεση). Και ως γνωστόν, ένα πληγωμένο θηρίο είναι ακόμα πιο επικίνδυνο. Έτσι λοιπόν και οι εξοργισμένοι, από την αντίσταση και το μεγάλο "ΟΧΙ" του δημοψηφίσματος, Ευρωπαίοι(κάπως αλλιώς μάλλον θα έπρεπε να το γράψω για τους συγκεκριμένους) έκαναν μια επίδειξη δύναμης, υποτάσσοντας και διαλύοντας ουσιαστικά την πρώτη τίμια ελληνική κυβέρνηση που βλέπω όσο ζω. Αν κ. Τσίπρα δεν έχεις τα κότσια να το πας μέχρι το τέλος, αν δεν έχεις καν την επίγνωση της τεράστιας πιθανότητας οι δυνάστες να μη μασήσουν και αντίθετα να ορθώσουν το ανάστημά τους και να αντεπιτεθούν, μην αρχίσεις καθόλου την αντίσταση. Τώρα το μόνο που κατάφερες είναι να τους εξοργίσεις και να κάνεις τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Και είμαι σίγουρος ότι ο κ. Τσίπρας το ξέρει αυτό και πάντα θα αισθάνεται τύψεις για το κακό που προξένησε. Γιατί δυστυχώς, αυτή είναι η μοίρα όσων έχουν απλά καλές προθέσεις και όχι σχέδιο. Συνήθως αποτυγχάνουν να πετύχουν τις καλές τους προθέσεις και μετά επειδή σαν άτομα δεν είναι ούτε ανήθικοι, ούτε αναίσθητοι, αισθάνονται τύψεις. Ελπίζω τουλάχιστον το πάθημα της Ελλάδας να μη γίνει μάθημα για τους άλλους, ευρωπαϊκούς και μη, λαούς, αλλά η σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά και της δικής τους αντίστασης.
Όπως και να'χει όμως, ό,τι έγινε, έγινε πλέον. Το θέμα είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα μάλλον θα δυσκολέψουν πλέον ακόμα περισσότερο. Η πολυπόθητη ανάπτυξη μάλλον θα παραμείνει ένα όνειρο και αντίθετα το χρέος θα μεγαλώνει. Παρ'όλ'αυτά, πιστεύω ειλικρινά ότι δεν έχουν χαθεί τα πάντα. Πιστεύω ότι, αν η κυβέρνηση θέλει και δείξει κότσια, όπως έδειχνε επί 6 μήνες, μπορεί να πετύχει κάποια πράγματα, ώστε να αρχίσει σιγά σιγά η κατάσταση να βελτιώνεται. Πιστεύω ότι το πρώτο και το κυριότερο που έχει να κάνει, είναι να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος. Το χρέος το οποίο είναι, σύμφωνα και με το ίδιο το ΔΝΤ, μη βιώσιμο, και σύμφωνα με την Επιτροπή Αλήθειας του Δημόσιου Χρέους, παράνομο διότι η σύναψή του έγινε κατά παράβαση του καταστατικού του ίδιου του ΔΝΤ, ενώ επιπλέον οι όροι του παραβιάζουν το ελληνικό Σύνταγμα, το διεθνές εθιμικό δίκαιο, και τις συνθήκες τις οποίες έχει κυρώσει η Ελληνική Δημοκρατία. Είναι επίσης αθέμιτο, διότι οι όροι του επιβάλλουν πολιτικές οι οποίες παραβιάζουν τις υποχρεώσεις προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τέλος, είναι επονείδιστο (απεχθές), διότι το ΔΝΤ γνώριζε ότι τα μέτρα τα οποία επέβαλλαν οι πολιτικές του ήταν αντιδημοκρατικά και αναποτελεσματικά, και θα οδηγούσαν σε σοβαρές παραβιάσεις των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων (πηγή http://tvxs.gr/news/ellada/epitropi-gia-xreos-einai-paranomo-athemito-kai-eponeidisto). Είναι καιρός νομίζω να κυνηγήσει η Ελληνική Κυβέρνηση αυτό το θέμα και να κάνει κάτι για αυτό. Το χρέος πρέπει να ρυθμιστεί ώστε να είναι σε φυσιολογικά επίπεδα. Μόλις ρυθμιστεί το ζήτημα της χρηματοδότησης με την υπογραφή της νέας συμφωνίας, και οι δυνάστες δεν θα μπορούν πλέον να εκβιάζουν, θα πρέπει να παλέψει η όποια κυβέρνηση με όλες της τις δυνάμεις, ώστε το χρέος να ρυθμιστεί. Επίσης, είναι νομίζω καιρός και οι φίλοι μας οι Γερμανοί, οι οποίοι δεν είναι ανεπρόκοποι και μπαταξήδες όπως εμείς, να μας καταβάλουν ως σωστοί κύριοι τις πολεμικές αποζημιώσεις. Δε με νοιάζει αν έχουν περάσει 70 χρόνια, προκάλεσαν τεράστιες ζημιές και πρέπει να πληρώσουν για αυτές. Και σε αυτό το θέμα πρέπει να δοθεί μεγάλη έμφαση. Και για να ανακουφιστεί η οικονομία μας, αλλά κυρίως για να καταλάβουν ότι ο μύθος που έχουν στο μυαλό τους ότι όλοι τους χρωστάνε, είναι απλά μια ανοησία. Τρίτον, είναι γεγονός η έλλειψη οργάνωσης και συνεπώς διαφάνειας στην Ελλάδα, η οποία έχει, εκτός των άλλων, ως επίπτωση και τη διαφυγή μεγάλων ποσών, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από τα ταμεία του κράτους. Αυτό ειδικά είναι και πιο εύκολο από τα προηγούμενα, αφού δεν προϋποθέτει και τη συνεργασία των φίλων μας από το εξωτερικό, ώστε να διορθωθεί. Από κει και πέρα, η κυβέρνηση θα πρέπει να μελετήσει και κάποια σχέδια ανάπτυξης, αν βέβαια οι φίλοι μας μας έχουν αφήσει έστω και κάποια μικρά περιθώρια για αυτό.
Ελπίζω αφενός να παραμείνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, μιας και ικανότητες δεν μου φαίνεται να έχει κανείς επαρκείς, οπότε ας μείνουμε με αυτούς που έχουν έστω τις καλές προθέσεις. Και ελπίζω να έμαθαν κάποια πράγματα από αυτά τα δυνατά "χαστούκια" που έφαγαν. Όταν θες κάτι που είναι τόσο δύσκολο, και ειδικά όταν το διεκδικείς απέναντι σε έναν πολύ ισχυρότερο αντίπαλο, θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος να το φτάσεις ως το τέλος. Οπότε ελπίζω να αρχίσουμε σιγά-σιγά να ανασυγκροτούμαστε και την επόμενη φορά που θα φτάσουμε τόσο κοντά στην απόταξη της τυραννίας που μας έχει επιβληθεί, να κάνουμε και το τελευταίο βήμα, και μακάρι τότε να μην είμαστε μόνοι μας. Ελπίζω ότι θα έχουμε καταλάβει, και εμείς, και οι άλλοι λαοί ότι η υποταγή δεν είναι λύση, τα ημίμετρα δεν είναι λύση, και θα παλέψουμε μέχρι τελικής πτώσεως μέχρι να πάρουμε ότι μας αναλογεί, αντί να συμβιβαζόμαστε από φόβο μήπως χάσουμε και τα ψίχουλα που μας πετάνε. Ελπίζω κάποια στιγμή ο ήλιος της ελπίδας να γίνει αρκετά δυνατός ώστε να πολεμήσει και να νικήσει το σκοτεινό ουρανό του φόβου, λυτρώνοντας τον κόσμο από την καταπίεση και τον εξευτελισμό.
Homo Cogitans
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου