Οι Έλληνες πάντα ήμασταν ένας λαός ο οποίος είναι πολύ περήφανος και μεγαλοπρεπής, έχοντας και κάθε λόγο για αυτό. Έχουμε να επιδείξουμε μια λαμπρή ιστορία και πολλά επιτεύγματα: από την Αρχαία Ελλάδα και το σπουδαιότερο πολιτισμό της ιστορίας στο Βυζάντιο και τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία που υπήρξε ποτέ(αν και όχι καθαρά ελληνική βέβαια), από την επανάσταση του 1821 απέναντι σε μια μεγάλη δύναμη της εποχής στις μεγάλες μάχες στους Παγκοσμίους Πολέμους(ειδικά στο δεύτερο). Και πολλά ακόμα. Δεν είχαμε όμως κανένα λόγο μάλλον να είμαστε περήφανοι για τη σύγχρονη ιστορία μας. Μέχρι χθες. Στις 5 Ιουλίου 2015 γράφτηκε η μεγαλύτερη(προς το παρόν τουλάχιστον) στιγμή της σύγχρονης Ελλάδας, χάρη στην οποία μπορούμε να υπερηφανευόμαστε και για το παρόν και όχι μόνο για το παρελθόν, ανεξάρτητα από το τι θα γίνει από εδώ και πέρα.
Οι Έλληνες είπαν όχι στην υποδούλωση και το ξεπούλημά τους για χάρη των χρημάτων. Είπαν όχι με ένα ποσοστό που νομίζω ξεπερνούσε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, 61,3%. Οι Έλληνες, οι σύγχρονοι Έλληνες, τους οποίους εγώ και πολλοί ακόμα έχουμε κρίνει αρνητικά πολλές φορές, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων την πιο κρίσιμη στιγμή, βροντοφωνάζοντας ένα ηχηρό "ΌΧΙ". Και το σημαντικότερο ήταν ότι αυτό το 61,3%, η πλειοψηφία έστω, καταλάβαινε πολύ καλά τι ψήφιζε, ποιοι ήταν οι κίνδυνοι και οι πιθανές επιπτώσεις. Αυτό νομίζω καθιστά ακόμα πιο σημαντική αυτή τη νίκη. Οι Έλληνες(οι περισσότεροι έστω) τίμησαν την ιστορία τους και έδειξαν να καταλαβαίνουν ότι η αξιοπρέπεια και η εθνική υπερηφάνεια είναι πράγματα υπεράνω χρημάτων, τα οποία έχουν το χρέος να διαφυλάξουν. Νομίζω ότι έχουμε κάθε λόγο να είμαστε περήφανοι για αυτό το 61,3%, το οποίο τίμησε την ιστορία του, τη χώρα του, τον ίδιο του τον εαυτό και έστειλε μήνυμα σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο, ότι η περηφάνεια ενός λαού(γενικά) και των Ελλήνων(συγκεκριμένα) είναι πάνω απ'όλα και κανείς δεν μπορεί να την διαλύει για δικούς του ευτελείς σκοπούς.
Φυσικά αυτό το 61,3%, αν και είναι μια ξεκάθαρη πλειοψηφία, δεν είναι η πλειοψηφία που θα έπρεπε να είναι, όταν από τη μία βρίσκονται σημαντικές αξίες και ιδανικά και από την άλλη τα λεφτά. Και εδώ που τα λέμε, και ποια λεφτά δηλαδή. Ο λόγος που η κυβέρνηση πήγε σε δημοψήφισμα είναι αυτός ακριβώς, ότι τα λεφτά που μας "επιτρέπουν" οι δανειστές να χρησιμοποιήσουμε από δω και στο εξής είναι πολύ λιγότερα από όσα χρειάζονται τα λίγο λιγότερο από 11 εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη χώρα για να ζήσουν αξιοπρεπώς. Βέβαια, το παλιό πολιτικό σύστημα, με την υποστήριξη των δανειστών και των, επιεικώς, πουλημένων καναλιών και γενικά ΜΜΕ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καταστρέψουν μια δημοκρατική διαδικασία και να τη φέρουν στα μέτρα τους. Για αρχή, έκαναν το επικό:άλλαξαν την ερώτηση του δημοψηφίσματος. Από ναι ή όχι στα προτεινόμενα νέα μέτρα, την έκαναν ναι ή όχι στο ευρώ και την ευρωζώνη. Αυτό από μόνο του αρκεί για να διαλυθεί η όλη ουσία του δημοψηφίσματος. Αυτή τη θέση την τόνιζαν συνεχώς και τα ΜΜΕ, που έκαναν ρεκόρ προπαγάνδας, διατυμπανίζοντας διάφορες ανοησίες:πέρα από την μεταλλαγμένη ερώτηση, έλεγαν επίσης ότι η πλειοψηφία είναι υπέρ του "ναι", ότι σε περίπτωση "όχι" βγαίνουμε από Ευρωζώνη(κάτι το οποίο διέψευσαν μέχρι και οι Σόιμπλε-Ντάισελμπλουμ), ότι θα χαθούν τα λεφτά των πολιτών κλπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι και μιάμιση ώρα προτού βγουν τα οριστικά αποτελέσματα, έδιναν προβάδισμα του "όχι" μόνο με 3%. Και φυσικά, δεν υπήρχαν μόνο λόγια. Έκλεισαν οι τράπεζες, επιβλήθηκαν capital controls. Και όμως, παρ'όλη αυτή την ατμόσφαιρα εκβιασμών, τρομοκρατίας και προπαγάνδας, ο ελληνικός λαός(στην πλειοψηφία του, έστω), ξύπνησε, σαν θηρίο που κοιμόταν, όρθωσε το ανάστημά του και έδειξε ότι δεν μπορεί να κυβερνηθεί και να χειραγωγηθεί με το φόβο.
Δυστυχώς βέβαια, αυτός ο θρίαμβος, δεν αλλάζει ότι ένα μεγάλο ποσοστό, το 38,7%, ψήφισε ναι. Σίγουρα αυτό το ποσοστό θα ήταν μικρότερο αν δεν υπήρχε η ατμόσφαιρα που περιέγραψα παραπάνω. Παρ'όλ'αυτά, δεν πρέπει να το δούμε αυτό ως δικαιολογία. Είναι ντροπή που τόσοι πολλοί πίστεψαν αυτούς που μας έφεραν ως εδώ και όχι τον μόνο Έλληνα πρωθυπουργό του 21ου αιώνα που μάχεται για τον λαό και όχι για τα λεφτά. Κάποιος σε μια εκπομπή της Κυριακής χαρακτήρισε αυτό το 38,7% των Ελλήνων "Γερμανοτσολιάδες". Θεωρώ ότι ο χαρακτηρισμός είναι απρεπής και υπερβολικός. Για μένα, όσοι ψήφισαν "ναι" υπάγονται σε δύο ομάδες. Οι λιγότεροι, είναι οι ισχυροί-βολεμένοι, οι πλούσιοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι οι απατεώνες και προδότες πολιτικοί που δε σέβονται ούτε τη χώρα τους, ούτε τους ίδιους τους υποστηρικτές τους. Αυτοί βέβαια, βρέξει-χιονίσει, θα έχουν λεφτά, και σε περίπτωση νίκης του "ναι", θα ξαναέπαιρναν και την εξουσία στα χέρια τους. Οι περισσότεροι δε, είναι απλοί άνθρωποι, δειλοί και ευκολόπιστοι. Όπως έχω τονίσει σε ένα δοκίμιο στο παρελθόν, ο φόβος είναι ένα καλό και χρήσιμο συναίσθημα, όταν βιώνεται όμως με μέτρο. Όταν σε καταλαμβάνει, σε κυριεύει και σε μεταχειρίζεται, είναι αρρώστια. Εκείνοι οι άνθρωποι που ψήφισαν "ναι" λόγω φόβου, για μένα δεν πρέπει να λέγονται Έλληνες(εκτός αν τουλάχιστον το μετανιώσουν). Δεν πρέπει να λέγονται Έλληνες, γιατί πρόδωσαν τόσο την πατρίδα τους, σκεπτόμενοι μόνο τους εαυτούς τους, όσο και τα ιδανικά της. Έλληνας σημαίνει αξιοπρέπεια, εθνική υπερηφάνεια, γενναιότητα. Η μικροψυχία δεν είναι ίδιον των Ελλήνων. Και για μένα, Έλληνας είναι αυτός που πληροί το πρότυπο που έχει σφυρηλατηθεί και διαμορφωθεί μέσα σε όλη αυτή την πορεία των 3500 χρόνων της ύπαρξής μας, όχι όποιος το λέει η ταυτότητα. Όποιος λοιπόν φοβάται την απώλεια των χρημάτων περισσότερο από την απώλεια της περηφάνειας και την αξιοπρέπειας, δεν εκπροσωπεί αυτό το πρότυπο. Μπορεί να θεωρεί χαζό το να ρισκάρει την καλοπέραση, ίσως και τη ζωή του, για ιδέες όπως η ελευθερία και η αξιοπρέπεια, αλλά θα θεωρούσε εξίσου χαζό να αντιταχθεί απέναντι στην υπερδύναμη Περσία τον 5ο αιώνα π.Χ., να επαναστατήσει απέναντι στην πολύ δυνατότερη και πολυπληθέστερη Τουρκία το 1821, να αντισταθεί στους Γερμανούς και τους Ιταλούς το '40. Και πολλά ακόμα. Αν τα θεωρεί χαζά όλα αυτά, ας πάει να ζήσει κάπου αλλού. Έτσι και αλλιώς, τα λεφτά που τόσο αγαπά μπορεί να τα πάρει και μαζί του.
Φτάνει όμως με το δημοψήφισμα. Το βασικό θέμα πλέον είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Ο λαός νομίζω μίλησε ξεκάθαρα. Και πλέον είναι στα χέρια των δανειστών το τι μέλλει γενέσθαι. Είναι ξεκάθαρο ότι αν επιμείνουν στα ίδια ή και χειρότερα(γιατί άκουσα και κάτι τέτοιο), πλέον ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αρνηθεί, έχοντας και τη σύμφωνη γνώμη του ελληνικού λαού. Μετά από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, απλά δεν υπάρχει η επιλογή να δεχτεί και νέα σκληρά μέτρα. Απλά δεν υπάρχει. Επομένως, αν οι δανειστές επιμείνουν σε αυτό, θα είναι ξεκάθαρο ότι δεν θέλουν συμφωνία. Εύχομαι να λογικευτούν και να καταλάβουν ότι δε γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτή η ηλιθιότητα. Είμαι σίγουρος ότι ξέρουν ότι τα μέτρα που προτείνουν θα συντελέσουν στην χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας και την περαιτέρω βύθισή της στο οικονομικό αδιέξοδο. Πιστεύω ότι πάντα το ήξεραν. Όμως μέχρι τώρα υπήρχε ο μεγαλύτερος προδότης της ελληνικής ιστορίας, ο Σαμαράς, την παραίτηση του οποίου χάρηκα όσο και τη μεγάλη νίκη του "όχι", ο οποίος είχε συμμαχήσει μαζί τους και τους διευκόλυνε στο έργο τους και παράλληλα ένας λαός τρομοκρατημένος, ο οποίος φοβόταν να αντισταθεί. Πλέον όμως υπάρχει μία κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός, που βάζει(μέχρι τώρα τουλάχιστον και ελπίζω να συνεχίσει) πάνω απ'όλα τον ελληνικό λαό και την ευημερία του, έχοντας και την μεγάλη υποστήριξή του. Πλέον, πρέπει οι δανειστές να καταλάβουν ότι, από τη στιγμή που το ναι σε νέα σκληρά μέτρα δεν υπάρχει σαν επιλογή, με ένα νέο τελεσίγραφο θα υπογράψουν την καταστροφή, ή, πιθανότερα, την προσπάθεια καταστροφής ενός ολόκληρου λαού. Πρέπει επιτέλους να φερθούν ώριμα, να διαπραγματευτούν ουσιαστικά και όχι απλά να προσπαθούν να επιβάλουν την άποψή τους, να υποχωρήσουν αν κάνουν λάθος και να καταλάβουν ότι το πρώτο που θα πρέπει να τους νοιάζει είναι η βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης των ταλαιπωρημένων Ελλήνων και δευτερευόντως η βελτίωση της οικονομίας τους. Η ελληνική κυβέρνηση, παρότι ενδυναμωμένη από το δημοψήφισμα, έκανε μια κίνηση καλής θέλησης, καταργώντας από υπουργό οικονομικών τον κύριο Βαρουφάκη, ο οποίος είναι από τους λίγους υπουργούς οικονομικών της Ευρωζώνης με εκπαίδευση και επαγγελματικό προσανατολισμό σχετικό με τα οικονομικά, ο οποίος ήταν ο πρώτος σε σταυρούς υποψήφιος του κόμματός του στις εκλογές, και ο οποίος αρνήθηκε μέχρι τελικής πτώσεως να προδώσει τη χώρα του και τους ψηφοφόρους του. Ελπίζω αυτό να πείθει ακόμα και τον τελευταίο δύσπιστο ότι η Ελλάδα θέλει συμφωνία και ότι οι ενστάσεις που έχει για το νέο πρόγραμμα δεν είναι πείσματα, αλλά ουσιαστική διαφωνία και αντίσταση σε νέα μέτρα που θα ταλαιπωρήσουν τους Έλληνες. Ελπίζω ότι θα δείξουν καλή θέληση και οι Ευρωπαίοι:αν δεν τον κάνουν και επιμείνουν, τότε δεν υπάρχει η επιλογή της υποταγής και αναγκαστικά πρέπει να πούμε ένα ακόμα "όχι". Και, όσο και αν δεν θέλω να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα, νομίζω ότι θα είναι καλύτερα να φύγουμε από την Ευρωζώνη, αν δεν θέλουν να μας σεβαστούν, παρά να μείνουμε και να συνεχίσουν να μας φέρονται σαν φτωχούς συγγενείς.
Ένα ακόμα ζήτημα στο οποίο θα ήθελα να σταθώ, είναι η στάση και των υπόλοιπων λαών απέναντι στην Ελλάδα. Όλο και περισσότεροι λαοί καταλαβαίνουν πλέον ότι οι Έλληνες, όσο και αν φταίμε για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, έχουμε ταλαιπωρηθεί περισσότερο από όσο αξίζουμε, περισσότερο από όσο αξίζει σε ανθρώπινα όντα. Είναι χαρακτηριστικές οι πολλές συγκεντρώσεις και πορείες συμπαράστασης στην Ελλάδα αυτές τις μέρες σε όλη την Ευρώπη. Οι απλοί άνθρωποι καταλαβαίνουν πια ότι οι κυβερνήσεις τους φέρονται σκληρά και απάνθρωπα στην Ελλάδα. Πολλοί από αυτούς χάρηκαν με την νίκη του "όχι", η οποία τους ικανοποιεί και τους εμπνέει. Είναι επιτέλους καιρός να συνταχθούν όλοι οι λαοί της Ευρώπης, και να σταματήσουν να τσακώνονται εξαιτίας των τεχνοκρατικών κυβερνήσεων που έχουν κατακλύσει τον κόσμο. Πρέπει αυτό το "όχι", η νέα μεγάλη στιγμή της Ελλάδας να τους εμπνεύσει όλους και να τους συσπειρώσει ενάντια στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Ενάντια σε μια κατάσταση που θέλει τους λαούς να υφίστανται τη λιτότητα προκειμένου να πλουτίζουν κάποιοι λίγοι και οι εταιρίες τους. Πρέπει να καταλάβουν και εκείνοι ότι οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και πρέπει να πάψουν να δέχονται άκριτα ό,τι τους λένε. Οι Έλληνες ξύπνησαν επιτέλους και εξέλεξαν μια κυβέρνηση η οποία μάχεται ενάντια στα οργανωμένα συμφέροντα. Μόνη της όμως η κυβέρνηση της μικρής(σε επίπεδο δύναμης και πληθυσμού) Ελλάδας δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Χρειάζεται και οι άλλοι λαοί να πάψουν να εμπιστεύονται τους ίδιους και τους ίδιους, πολιτικούς που υπηρετούν το κεφάλαιο και όχι το λαό. Φυσικά και δεν είναι εύκολο, ειδικά για τις πιο αδύναμες χώρες να αντιταχθούν στις μεγάλες, αλλά πρέπει να το κάνουν. Το μέλλον είναι στα χέρια τους.
Πριν κλείσω, θα ήθελα να μιλήσω και για ένα ακόμα σημαντικό θέμα. Μάλλον θα πρέπει να γράψω και ένα δοκίμιο για αυτό στο μέλλον, αλλά προς το παρόν θα αφιερώσω μια παράγραφο για την ανάγκη σχολιασμού των τεκταινομένων. Πρέπει όλοι οι άνθρωποι, και όχι μόνο οι Έλληνες, να καταλάβουν ότι τα ημίμετρα δεν είναι λύση. Να συνειδητοποιήσουν ότι πράγματα τα οποία θεωρούνται καλά, πρέπει να βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη "ποσότητα" για να είναι όντως. Για παράδειγμα, το να είναι η Ελλάδα στο ευρώ, είναι ναι μεν καλό, αν πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις:στήριξη και συνεργασία μεταξύ των μελών της Ευρωζώνης και σεβασμός πάνω απ'όλα στον άνθρωπο. Παρομοίως, και η ζωή, η οποία θεωρείται το σημαντικότερο αγαθό. Η ζωή όντως είναι το σημαντικότερο αγαθό, αλλά αν είναι μια σωστή ζωή, αν καλύπτονται οι (σωματικές-συναισθηματικές-πνευματικές)ανάγκες του ανθρώπου. Αν είναι να ζει δουλεύοντας 15 ώρες το 24ωρο, σε άθλιες συνθήκες, χωρίς καλό μισθό και με μεγάλους φόρους, δεν είναι η ζωή ευλογία, αλλά κατάρα. Δεν είναι όλα τα πράγματα εξ'ορισμού καλά. Για να είναι ένα φαγητό καλό, πρέπει να έχει: Α)ωραία γεύση, Β)θρεπτικά συστατικά και Γ)προσφορά ενέργειας στον οργανισμό. Αν τρως ένα φαγητό που δεν τα έχει αυτά, απλά παχαίνεις. Αν μάλιστα είναι και χαλασμένο, κινδυνεύεις να αρρωστήσεις. Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή. Για να είναι το σπουδαιότερο αγαθό πρέπει το σώμα να είναι υγιές και δυνατό, η ψυχή καλή και χαρούμενη και το πνεύμα να αναπτύσσεται διαρκώς. Αν δεν υπάρχουν αυτά, απλά ταλαιπωρείσαι και έχεις μια φθίνουσα πορεία μέχρι το τέλος της. Η αλήθεια είναι ότι έχει επικρατήσει η άποψη ότι η ζωή είναι πάνω απ'όλα και κανείς δεν σκέφτεται την ποιότητά της. Κι όμως, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ελέγχουν οι δυνατοί τους αδύναμους. Με αυτή την άποψη τους ελέγχουν. Οι αδύναμοι πιστεύουν ότι καλύτερα να ζουν σαν παράσιτα για 70-80 χρόνια, παρά να αντισταθούν και να χάσουν ενδεχομένως τη μίζερη ζωή τους. Έτσι δεν αντιστέκονται ποτέ και οι δυνατοί χτίζουν τη δύναμή τους πάνω στα βάσανα των αδυνάτων. Γιατί, φυσικά, αυτό που προτείνω να κάνουν, είναι να αντισταθούν και να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν, όχι να βάλουν τέλος στη ζωή τους αν είναι άσχημη. Ας καταλάβουμε επομένως ότι ναι μεν η ζωή είναι το σπουδαιότερο αγαθό, αλλά ότι υπάρχουν πολλά είδη ζωής και η παραπάνω άποψη δεν ισχύει για όλα(θυμίζω εδώ το "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή).
Ελπίζω να έχουν οι προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν είμαι βέβαια πολύ αισιόδοξος ότι οι άλλοι θα θελήσουν να υποχωρήσουν, να αφήσουν να φανεί προς τα έξω ότι "έχασαν" από τη μικρή Ελλάδα και να ανοίξουν την όρεξη και σε άλλες καταπιεσμένες χώρες για παρόμοιες διεκδικήσεις. Σε περίπτωση λοιπόν που επιμείνουν σε όσα έχουν πει μέχρι τώρα, η απάντηση πρέπει να είναι σε κάθε περίπτωση "ΟΧΙ". Ακόμα και αν σημαίνει αυτό την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποχωρήσουμε και να σκύψουμε το κεφάλι. Όχι τώρα που το 61,3% είπε "ΟΧΙ". Καταλαβαίνω ότι μια ενδεχόμενη αποκοπή μας από την Ευρωζώνη δεν θα είναι περίπατος αλλά φτάνει πια η ζητιανιά. Δεν μπορούμε να δεχτούμε νέα εξευτελιστικά μέτρα. Και δε βρίσκω κανένα λόγο να μείνουμε σε μια ένωση που μας υποτιμά, μας εξευτελίζει, δεν μας σέβεται, δεν μας ακούει. Μπορεί να παρέχει μια επιπλέον ασφάλεια, σχετικά με το άγνωστο της εξόδου, αλλά με το φόβο και με μηδενικό ρίσκο δεν πήγε κανείς ποτέ μπροστά. Ελπίζω λοιπόν ότι αν επιμείνουν στην ίδια στάση, ότι η κυβέρνηση θα πει πάλι όχι και ότι η γενναία πλειοψηφία που το ψήφισε θα το στηρίξει και με έργα. Όσο για τους λιπόψυχους "ναιναιδες", που πούλησαν την πατρίδα τους και ξεπουλήθηκαν και οι ίδιοι, δεν θα λείψουν σε κανέναν.
Homo Cogitans
Οι Έλληνες είπαν όχι στην υποδούλωση και το ξεπούλημά τους για χάρη των χρημάτων. Είπαν όχι με ένα ποσοστό που νομίζω ξεπερνούσε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, 61,3%. Οι Έλληνες, οι σύγχρονοι Έλληνες, τους οποίους εγώ και πολλοί ακόμα έχουμε κρίνει αρνητικά πολλές φορές, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων την πιο κρίσιμη στιγμή, βροντοφωνάζοντας ένα ηχηρό "ΌΧΙ". Και το σημαντικότερο ήταν ότι αυτό το 61,3%, η πλειοψηφία έστω, καταλάβαινε πολύ καλά τι ψήφιζε, ποιοι ήταν οι κίνδυνοι και οι πιθανές επιπτώσεις. Αυτό νομίζω καθιστά ακόμα πιο σημαντική αυτή τη νίκη. Οι Έλληνες(οι περισσότεροι έστω) τίμησαν την ιστορία τους και έδειξαν να καταλαβαίνουν ότι η αξιοπρέπεια και η εθνική υπερηφάνεια είναι πράγματα υπεράνω χρημάτων, τα οποία έχουν το χρέος να διαφυλάξουν. Νομίζω ότι έχουμε κάθε λόγο να είμαστε περήφανοι για αυτό το 61,3%, το οποίο τίμησε την ιστορία του, τη χώρα του, τον ίδιο του τον εαυτό και έστειλε μήνυμα σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο, ότι η περηφάνεια ενός λαού(γενικά) και των Ελλήνων(συγκεκριμένα) είναι πάνω απ'όλα και κανείς δεν μπορεί να την διαλύει για δικούς του ευτελείς σκοπούς.
Φυσικά αυτό το 61,3%, αν και είναι μια ξεκάθαρη πλειοψηφία, δεν είναι η πλειοψηφία που θα έπρεπε να είναι, όταν από τη μία βρίσκονται σημαντικές αξίες και ιδανικά και από την άλλη τα λεφτά. Και εδώ που τα λέμε, και ποια λεφτά δηλαδή. Ο λόγος που η κυβέρνηση πήγε σε δημοψήφισμα είναι αυτός ακριβώς, ότι τα λεφτά που μας "επιτρέπουν" οι δανειστές να χρησιμοποιήσουμε από δω και στο εξής είναι πολύ λιγότερα από όσα χρειάζονται τα λίγο λιγότερο από 11 εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη χώρα για να ζήσουν αξιοπρεπώς. Βέβαια, το παλιό πολιτικό σύστημα, με την υποστήριξη των δανειστών και των, επιεικώς, πουλημένων καναλιών και γενικά ΜΜΕ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καταστρέψουν μια δημοκρατική διαδικασία και να τη φέρουν στα μέτρα τους. Για αρχή, έκαναν το επικό:άλλαξαν την ερώτηση του δημοψηφίσματος. Από ναι ή όχι στα προτεινόμενα νέα μέτρα, την έκαναν ναι ή όχι στο ευρώ και την ευρωζώνη. Αυτό από μόνο του αρκεί για να διαλυθεί η όλη ουσία του δημοψηφίσματος. Αυτή τη θέση την τόνιζαν συνεχώς και τα ΜΜΕ, που έκαναν ρεκόρ προπαγάνδας, διατυμπανίζοντας διάφορες ανοησίες:πέρα από την μεταλλαγμένη ερώτηση, έλεγαν επίσης ότι η πλειοψηφία είναι υπέρ του "ναι", ότι σε περίπτωση "όχι" βγαίνουμε από Ευρωζώνη(κάτι το οποίο διέψευσαν μέχρι και οι Σόιμπλε-Ντάισελμπλουμ), ότι θα χαθούν τα λεφτά των πολιτών κλπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι και μιάμιση ώρα προτού βγουν τα οριστικά αποτελέσματα, έδιναν προβάδισμα του "όχι" μόνο με 3%. Και φυσικά, δεν υπήρχαν μόνο λόγια. Έκλεισαν οι τράπεζες, επιβλήθηκαν capital controls. Και όμως, παρ'όλη αυτή την ατμόσφαιρα εκβιασμών, τρομοκρατίας και προπαγάνδας, ο ελληνικός λαός(στην πλειοψηφία του, έστω), ξύπνησε, σαν θηρίο που κοιμόταν, όρθωσε το ανάστημά του και έδειξε ότι δεν μπορεί να κυβερνηθεί και να χειραγωγηθεί με το φόβο.
Δυστυχώς βέβαια, αυτός ο θρίαμβος, δεν αλλάζει ότι ένα μεγάλο ποσοστό, το 38,7%, ψήφισε ναι. Σίγουρα αυτό το ποσοστό θα ήταν μικρότερο αν δεν υπήρχε η ατμόσφαιρα που περιέγραψα παραπάνω. Παρ'όλ'αυτά, δεν πρέπει να το δούμε αυτό ως δικαιολογία. Είναι ντροπή που τόσοι πολλοί πίστεψαν αυτούς που μας έφεραν ως εδώ και όχι τον μόνο Έλληνα πρωθυπουργό του 21ου αιώνα που μάχεται για τον λαό και όχι για τα λεφτά. Κάποιος σε μια εκπομπή της Κυριακής χαρακτήρισε αυτό το 38,7% των Ελλήνων "Γερμανοτσολιάδες". Θεωρώ ότι ο χαρακτηρισμός είναι απρεπής και υπερβολικός. Για μένα, όσοι ψήφισαν "ναι" υπάγονται σε δύο ομάδες. Οι λιγότεροι, είναι οι ισχυροί-βολεμένοι, οι πλούσιοι, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι οι απατεώνες και προδότες πολιτικοί που δε σέβονται ούτε τη χώρα τους, ούτε τους ίδιους τους υποστηρικτές τους. Αυτοί βέβαια, βρέξει-χιονίσει, θα έχουν λεφτά, και σε περίπτωση νίκης του "ναι", θα ξαναέπαιρναν και την εξουσία στα χέρια τους. Οι περισσότεροι δε, είναι απλοί άνθρωποι, δειλοί και ευκολόπιστοι. Όπως έχω τονίσει σε ένα δοκίμιο στο παρελθόν, ο φόβος είναι ένα καλό και χρήσιμο συναίσθημα, όταν βιώνεται όμως με μέτρο. Όταν σε καταλαμβάνει, σε κυριεύει και σε μεταχειρίζεται, είναι αρρώστια. Εκείνοι οι άνθρωποι που ψήφισαν "ναι" λόγω φόβου, για μένα δεν πρέπει να λέγονται Έλληνες(εκτός αν τουλάχιστον το μετανιώσουν). Δεν πρέπει να λέγονται Έλληνες, γιατί πρόδωσαν τόσο την πατρίδα τους, σκεπτόμενοι μόνο τους εαυτούς τους, όσο και τα ιδανικά της. Έλληνας σημαίνει αξιοπρέπεια, εθνική υπερηφάνεια, γενναιότητα. Η μικροψυχία δεν είναι ίδιον των Ελλήνων. Και για μένα, Έλληνας είναι αυτός που πληροί το πρότυπο που έχει σφυρηλατηθεί και διαμορφωθεί μέσα σε όλη αυτή την πορεία των 3500 χρόνων της ύπαρξής μας, όχι όποιος το λέει η ταυτότητα. Όποιος λοιπόν φοβάται την απώλεια των χρημάτων περισσότερο από την απώλεια της περηφάνειας και την αξιοπρέπειας, δεν εκπροσωπεί αυτό το πρότυπο. Μπορεί να θεωρεί χαζό το να ρισκάρει την καλοπέραση, ίσως και τη ζωή του, για ιδέες όπως η ελευθερία και η αξιοπρέπεια, αλλά θα θεωρούσε εξίσου χαζό να αντιταχθεί απέναντι στην υπερδύναμη Περσία τον 5ο αιώνα π.Χ., να επαναστατήσει απέναντι στην πολύ δυνατότερη και πολυπληθέστερη Τουρκία το 1821, να αντισταθεί στους Γερμανούς και τους Ιταλούς το '40. Και πολλά ακόμα. Αν τα θεωρεί χαζά όλα αυτά, ας πάει να ζήσει κάπου αλλού. Έτσι και αλλιώς, τα λεφτά που τόσο αγαπά μπορεί να τα πάρει και μαζί του.
Φτάνει όμως με το δημοψήφισμα. Το βασικό θέμα πλέον είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Ο λαός νομίζω μίλησε ξεκάθαρα. Και πλέον είναι στα χέρια των δανειστών το τι μέλλει γενέσθαι. Είναι ξεκάθαρο ότι αν επιμείνουν στα ίδια ή και χειρότερα(γιατί άκουσα και κάτι τέτοιο), πλέον ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αρνηθεί, έχοντας και τη σύμφωνη γνώμη του ελληνικού λαού. Μετά από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, απλά δεν υπάρχει η επιλογή να δεχτεί και νέα σκληρά μέτρα. Απλά δεν υπάρχει. Επομένως, αν οι δανειστές επιμείνουν σε αυτό, θα είναι ξεκάθαρο ότι δεν θέλουν συμφωνία. Εύχομαι να λογικευτούν και να καταλάβουν ότι δε γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτή η ηλιθιότητα. Είμαι σίγουρος ότι ξέρουν ότι τα μέτρα που προτείνουν θα συντελέσουν στην χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας και την περαιτέρω βύθισή της στο οικονομικό αδιέξοδο. Πιστεύω ότι πάντα το ήξεραν. Όμως μέχρι τώρα υπήρχε ο μεγαλύτερος προδότης της ελληνικής ιστορίας, ο Σαμαράς, την παραίτηση του οποίου χάρηκα όσο και τη μεγάλη νίκη του "όχι", ο οποίος είχε συμμαχήσει μαζί τους και τους διευκόλυνε στο έργο τους και παράλληλα ένας λαός τρομοκρατημένος, ο οποίος φοβόταν να αντισταθεί. Πλέον όμως υπάρχει μία κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός, που βάζει(μέχρι τώρα τουλάχιστον και ελπίζω να συνεχίσει) πάνω απ'όλα τον ελληνικό λαό και την ευημερία του, έχοντας και την μεγάλη υποστήριξή του. Πλέον, πρέπει οι δανειστές να καταλάβουν ότι, από τη στιγμή που το ναι σε νέα σκληρά μέτρα δεν υπάρχει σαν επιλογή, με ένα νέο τελεσίγραφο θα υπογράψουν την καταστροφή, ή, πιθανότερα, την προσπάθεια καταστροφής ενός ολόκληρου λαού. Πρέπει επιτέλους να φερθούν ώριμα, να διαπραγματευτούν ουσιαστικά και όχι απλά να προσπαθούν να επιβάλουν την άποψή τους, να υποχωρήσουν αν κάνουν λάθος και να καταλάβουν ότι το πρώτο που θα πρέπει να τους νοιάζει είναι η βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης των ταλαιπωρημένων Ελλήνων και δευτερευόντως η βελτίωση της οικονομίας τους. Η ελληνική κυβέρνηση, παρότι ενδυναμωμένη από το δημοψήφισμα, έκανε μια κίνηση καλής θέλησης, καταργώντας από υπουργό οικονομικών τον κύριο Βαρουφάκη, ο οποίος είναι από τους λίγους υπουργούς οικονομικών της Ευρωζώνης με εκπαίδευση και επαγγελματικό προσανατολισμό σχετικό με τα οικονομικά, ο οποίος ήταν ο πρώτος σε σταυρούς υποψήφιος του κόμματός του στις εκλογές, και ο οποίος αρνήθηκε μέχρι τελικής πτώσεως να προδώσει τη χώρα του και τους ψηφοφόρους του. Ελπίζω αυτό να πείθει ακόμα και τον τελευταίο δύσπιστο ότι η Ελλάδα θέλει συμφωνία και ότι οι ενστάσεις που έχει για το νέο πρόγραμμα δεν είναι πείσματα, αλλά ουσιαστική διαφωνία και αντίσταση σε νέα μέτρα που θα ταλαιπωρήσουν τους Έλληνες. Ελπίζω ότι θα δείξουν καλή θέληση και οι Ευρωπαίοι:αν δεν τον κάνουν και επιμείνουν, τότε δεν υπάρχει η επιλογή της υποταγής και αναγκαστικά πρέπει να πούμε ένα ακόμα "όχι". Και, όσο και αν δεν θέλω να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα, νομίζω ότι θα είναι καλύτερα να φύγουμε από την Ευρωζώνη, αν δεν θέλουν να μας σεβαστούν, παρά να μείνουμε και να συνεχίσουν να μας φέρονται σαν φτωχούς συγγενείς.
Ένα ακόμα ζήτημα στο οποίο θα ήθελα να σταθώ, είναι η στάση και των υπόλοιπων λαών απέναντι στην Ελλάδα. Όλο και περισσότεροι λαοί καταλαβαίνουν πλέον ότι οι Έλληνες, όσο και αν φταίμε για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, έχουμε ταλαιπωρηθεί περισσότερο από όσο αξίζουμε, περισσότερο από όσο αξίζει σε ανθρώπινα όντα. Είναι χαρακτηριστικές οι πολλές συγκεντρώσεις και πορείες συμπαράστασης στην Ελλάδα αυτές τις μέρες σε όλη την Ευρώπη. Οι απλοί άνθρωποι καταλαβαίνουν πια ότι οι κυβερνήσεις τους φέρονται σκληρά και απάνθρωπα στην Ελλάδα. Πολλοί από αυτούς χάρηκαν με την νίκη του "όχι", η οποία τους ικανοποιεί και τους εμπνέει. Είναι επιτέλους καιρός να συνταχθούν όλοι οι λαοί της Ευρώπης, και να σταματήσουν να τσακώνονται εξαιτίας των τεχνοκρατικών κυβερνήσεων που έχουν κατακλύσει τον κόσμο. Πρέπει αυτό το "όχι", η νέα μεγάλη στιγμή της Ελλάδας να τους εμπνεύσει όλους και να τους συσπειρώσει ενάντια στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Ενάντια σε μια κατάσταση που θέλει τους λαούς να υφίστανται τη λιτότητα προκειμένου να πλουτίζουν κάποιοι λίγοι και οι εταιρίες τους. Πρέπει να καταλάβουν και εκείνοι ότι οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και πρέπει να πάψουν να δέχονται άκριτα ό,τι τους λένε. Οι Έλληνες ξύπνησαν επιτέλους και εξέλεξαν μια κυβέρνηση η οποία μάχεται ενάντια στα οργανωμένα συμφέροντα. Μόνη της όμως η κυβέρνηση της μικρής(σε επίπεδο δύναμης και πληθυσμού) Ελλάδας δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Χρειάζεται και οι άλλοι λαοί να πάψουν να εμπιστεύονται τους ίδιους και τους ίδιους, πολιτικούς που υπηρετούν το κεφάλαιο και όχι το λαό. Φυσικά και δεν είναι εύκολο, ειδικά για τις πιο αδύναμες χώρες να αντιταχθούν στις μεγάλες, αλλά πρέπει να το κάνουν. Το μέλλον είναι στα χέρια τους.
Πριν κλείσω, θα ήθελα να μιλήσω και για ένα ακόμα σημαντικό θέμα. Μάλλον θα πρέπει να γράψω και ένα δοκίμιο για αυτό στο μέλλον, αλλά προς το παρόν θα αφιερώσω μια παράγραφο για την ανάγκη σχολιασμού των τεκταινομένων. Πρέπει όλοι οι άνθρωποι, και όχι μόνο οι Έλληνες, να καταλάβουν ότι τα ημίμετρα δεν είναι λύση. Να συνειδητοποιήσουν ότι πράγματα τα οποία θεωρούνται καλά, πρέπει να βρίσκονται σε μια συγκεκριμένη "ποσότητα" για να είναι όντως. Για παράδειγμα, το να είναι η Ελλάδα στο ευρώ, είναι ναι μεν καλό, αν πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις:στήριξη και συνεργασία μεταξύ των μελών της Ευρωζώνης και σεβασμός πάνω απ'όλα στον άνθρωπο. Παρομοίως, και η ζωή, η οποία θεωρείται το σημαντικότερο αγαθό. Η ζωή όντως είναι το σημαντικότερο αγαθό, αλλά αν είναι μια σωστή ζωή, αν καλύπτονται οι (σωματικές-συναισθηματικές-πνευματικές)ανάγκες του ανθρώπου. Αν είναι να ζει δουλεύοντας 15 ώρες το 24ωρο, σε άθλιες συνθήκες, χωρίς καλό μισθό και με μεγάλους φόρους, δεν είναι η ζωή ευλογία, αλλά κατάρα. Δεν είναι όλα τα πράγματα εξ'ορισμού καλά. Για να είναι ένα φαγητό καλό, πρέπει να έχει: Α)ωραία γεύση, Β)θρεπτικά συστατικά και Γ)προσφορά ενέργειας στον οργανισμό. Αν τρως ένα φαγητό που δεν τα έχει αυτά, απλά παχαίνεις. Αν μάλιστα είναι και χαλασμένο, κινδυνεύεις να αρρωστήσεις. Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή. Για να είναι το σπουδαιότερο αγαθό πρέπει το σώμα να είναι υγιές και δυνατό, η ψυχή καλή και χαρούμενη και το πνεύμα να αναπτύσσεται διαρκώς. Αν δεν υπάρχουν αυτά, απλά ταλαιπωρείσαι και έχεις μια φθίνουσα πορεία μέχρι το τέλος της. Η αλήθεια είναι ότι έχει επικρατήσει η άποψη ότι η ζωή είναι πάνω απ'όλα και κανείς δεν σκέφτεται την ποιότητά της. Κι όμως, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ελέγχουν οι δυνατοί τους αδύναμους. Με αυτή την άποψη τους ελέγχουν. Οι αδύναμοι πιστεύουν ότι καλύτερα να ζουν σαν παράσιτα για 70-80 χρόνια, παρά να αντισταθούν και να χάσουν ενδεχομένως τη μίζερη ζωή τους. Έτσι δεν αντιστέκονται ποτέ και οι δυνατοί χτίζουν τη δύναμή τους πάνω στα βάσανα των αδυνάτων. Γιατί, φυσικά, αυτό που προτείνω να κάνουν, είναι να αντισταθούν και να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν, όχι να βάλουν τέλος στη ζωή τους αν είναι άσχημη. Ας καταλάβουμε επομένως ότι ναι μεν η ζωή είναι το σπουδαιότερο αγαθό, αλλά ότι υπάρχουν πολλά είδη ζωής και η παραπάνω άποψη δεν ισχύει για όλα(θυμίζω εδώ το "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή).
Ελπίζω να έχουν οι προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν είμαι βέβαια πολύ αισιόδοξος ότι οι άλλοι θα θελήσουν να υποχωρήσουν, να αφήσουν να φανεί προς τα έξω ότι "έχασαν" από τη μικρή Ελλάδα και να ανοίξουν την όρεξη και σε άλλες καταπιεσμένες χώρες για παρόμοιες διεκδικήσεις. Σε περίπτωση λοιπόν που επιμείνουν σε όσα έχουν πει μέχρι τώρα, η απάντηση πρέπει να είναι σε κάθε περίπτωση "ΟΧΙ". Ακόμα και αν σημαίνει αυτό την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποχωρήσουμε και να σκύψουμε το κεφάλι. Όχι τώρα που το 61,3% είπε "ΟΧΙ". Καταλαβαίνω ότι μια ενδεχόμενη αποκοπή μας από την Ευρωζώνη δεν θα είναι περίπατος αλλά φτάνει πια η ζητιανιά. Δεν μπορούμε να δεχτούμε νέα εξευτελιστικά μέτρα. Και δε βρίσκω κανένα λόγο να μείνουμε σε μια ένωση που μας υποτιμά, μας εξευτελίζει, δεν μας σέβεται, δεν μας ακούει. Μπορεί να παρέχει μια επιπλέον ασφάλεια, σχετικά με το άγνωστο της εξόδου, αλλά με το φόβο και με μηδενικό ρίσκο δεν πήγε κανείς ποτέ μπροστά. Ελπίζω λοιπόν ότι αν επιμείνουν στην ίδια στάση, ότι η κυβέρνηση θα πει πάλι όχι και ότι η γενναία πλειοψηφία που το ψήφισε θα το στηρίξει και με έργα. Όσο για τους λιπόψυχους "ναιναιδες", που πούλησαν την πατρίδα τους και ξεπουλήθηκαν και οι ίδιοι, δεν θα λείψουν σε κανέναν.
Homo Cogitans
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου