Ο Τζον Λένον είχε πει ότι έχει την εντύπωση ότι ο κόσμος κυβερνάται από παράφρονες ανθρώπους με επικίνδυνες ιδέες. Από την άλλη, πολύ παλιότερα, ο Πίνδαρος είχε αναφέρει ότι καλύτερα να σε μισούν, παρά να σε λυπούνται. Με αυτές τις 2 τυχαίες σκέψεις κάποιων πνευματικών ανθρώπων είναι πολύ εύκολο να εξηγήσει κανείς τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Από τη μία τα αιμοβόρα κι άπληστα θηρία, από την άλλη το λαβωμένο θήραμα που προσπαθεί(μάταια;) να ξεφύγει αντί να παραδοθεί καρτερικά στη μοίρα του, προκαλόντας όλο και περισσότερη λύσσα στους διώκτες του. Τώρα το θήραμα έχει φτάσει, τρέχοντας, σε ένα ορμητικό ποτάμι. Και πρέπει να διαλέξει: αν θα πέσει μέσα ή αν θα παραδοθεί στο διώκτη του.
Η Στάση των Ξένων-Πιστωτών
Φτάνει όμως με τις αλληγορίες, οι οποίες ναι μεν κάνουν πιο παραστατική την κατάσταση, αλλά δεν της δίνουν την πρέπουσα σοβαρότητα. Νομίζω ότι πλέον έχει έρθει η ώρα για όλους και για τον καθένα ξεχωριστά να μιλήσουμε σοβαρά. Και ο πρώτο θέμα που θέλω να θίξω, είναι των "αξιότιμων" πιστωτών κι "εταίρων"(αυτός ο όρος βέβαια μόνο ειρωνικά μπορεί να ληφθεί από όσους καταλαβαίνουν το νόημά της) μας. Και κυρίως των Γερμανών, στους οποίους θα κάνω ξεχωριστή αναφορά πιο μετά, γιατί είναι ξεκάθαρα οι ηγέτες τους. Οι "συνεργάτες" μας λοιπόν, που θέλουν να πετάξουν εμάς έξω από την ένωση της οποίας, όσο εμείς καταργούμε τους οικονομικούς κανόνες, τόσο εκείνοι καταργούν τους κανόνες ηθικής και συμπεριφοράς, πρέπει να είναι ξεκάθαρο και στον άνθρωπο που έχει ασχοληθεί λιγότερο με το θέμα, ότι δεν προτίθενται να μας βοηθήσουν, αλλά να μας υποτάξουν και να μας εκμεταλλευτούν. Το γιατί ακριβώς δεν το γνωρίζω, αλλά λογικά τα κίνητρά τους είναι αφενός οικονομικά κι αφετέρου εκδικητικά-ζήλειας. Κατανοώ ότι είναι αρκετά υπεροπτικό να λέει ένας λαός ότι 20-30 άλλοι τον ζηλεύουν και πολλοί το λένε χωρίς καν να έχουν επιχειρήματα, απλά και μόνο επειδή είναι αλαζόνες και "Ελληνάρες". Εγώ πάλι έχω επιχειρήματα. Βλέπω πολλούς λόγους για να μας ζηλεύουν οι ξένοι. Μεγαλύτερη ιστορία, επιτεύγματα στον τομέα του πολιτισμού που εκείνοι δε θα φτάσουν ποτέ(εκεί μας χρωστάνε αυτοί και το ξέρουν, άσχετα αν κανείς δεν μιλάει για αυτό), αδυναμία τους να μας κατακτήσουν αν και το έχουν προσπαθήσει τόσες και τόσες φορές, η ικανότητά μας να διασκεδάζουμε και να περνάμε καλά(αν κι η αλήθεια είναι ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είμαστε κάπως "τζιτζίκια" η σπουδαία γεωγραφική μας θέση και οι ομορφιές που αυτή συνεπάγεται, όπως ήλιος, θάλασσα, ποικιλία στο ανάγλυφο(δεν είναι τυχαίο που κυρίως οι βόρειοι μας πολεμούν). Όλοι αυτοί είναι πολύ καλοί λόγοι για να μας ζηλεύουν και να θέλουν να μας κατακτήσουν και να μας επιβληθούν στον τομέα που πάσχουμε, ενώ αυτοί διαπρέπουν:τον οικονομικό. Μπορεί κάποιος βέβαια να πει ότι όλα αυτά είναι εικασίες, φόβοι ενός ανθρώπου που μεγαλοποιεί τα πράγματα και βλέπει φαντάσματα. Ίσως να είναι κι έτσι. Αλλά βέβαια θα ήθελα πολύ να μου εξηγήσει κάποιος που πιστεύει στις καλές προθέσεις των πιστωτών, πώς άνθρωποι με τόσες γνώσεις στα οικονομικά, που ηγούνται μεγάλων οικονομιών και διεθνών οικονομικών ενώσεων, επιμένουν ξανά και ξανά σε μια πολιτική ολοφάνερα λανθασμένη(μέχρι και πολλοί από το συνάφι τους το ομολογούν), η οποία δεν προσφέρει την αναζωογόνηση της ελληνικής οικονομίας, αλλά την ολοένα και περισσότερο βύθισή της στον ωκεανό των χρεών. Μέχρι και στον τουρισμό, το μόνο ίσως τομέα που αποφέρει ουσιαστικά κέρδη στην Ελλάδα, θέλουν να βάλουν φόρο 23%- να μην έρχεται δηλαδή κανείς. Με το να δανείζεις κάποιον που χρωστάει όλο και περισσότερο και παράλληλα να του προκαλείς οικονομική ασφυξία, δεν πετυχαίνεις τη διάσωσή του ούτε και την εξασφάλιση της επένδυσής σου:το μόνο που πετυχαίνεις είναι να τον έχεις συνέχεια διασωληνωμένο, σε μια κατάσταση κώματος, κατά την οποία διασκεδάζεις φλερτάροντας με τη διακοπή της μηχανικής υποστήριξης.
Η Στάση των Γερμανών Συγκεκριμένα
Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που ειπώθηκαν σε αυτόν τον τόπο, είναι αναμφισβήτητα το "Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας". Οι Γερμανοί δεν είναι κι ούτε θα γίνουν φίλοι μας, γιατί πολύ απλά δεν θέλουν φίλους, αλλά πολλούς υποταγμένους σε εκείνους λαούς και λίγους εκλεκτούς συνεργούς στο έγκλημα. Δεν το αποκλείω βέβαια να αλλάξει αυτό κάποτε, όπως άλλαξαν κι οι Έλληνες μέσα στο χρόνο, με τους Νεο-Έλληνες να αποτελούν γελοιογραφίες των αρχαίων. Αλλά προς το παρόν, έχουμε να κάνουμε με ένα λαό που αιματοκύλησε δύο φορές την Ευρώπη και, αφού κατάλαβε ότι δεν μπορεί να επιβληθεί με τα όπλα, αποφάσισε να το κάνει με τα λεφτά. Δεν έχω τίποτα με τους Γερμανούς, ούτε και πιστεύω ότι είναι όλοι ίδιοι. Με τις πολιτικές και τη συμπεριφορά τους είμαι αγανακτισμένος. Θα περίμενε κανείς, εξαιτίας των σφαλμάτων του παρελθόντος, να δείχνουν έστω έναν σεβασμό στους άλλους, κι ειδικά στις χώρες εκείνες που το 1945, αφού έχασαν τον πόλεμο, τους τιμώρησαν μεν για αυτό που επιχείρησαν να κάνουν, αλλά τους τιμώρησαν με το σωστό τρόπο:αποσκοπώντας στο σωφρονισμό κι όχι στην εκδίκηση και την ανταπόδωση του πόνου. Ανάμεσα σε αυτές τις χώρες ήταν κι η μικρή Ελλάδα, η οποία τότε ήταν ανάμεσα στους νικητές. Τη μικρή Ελλάδα που την διέλυσαν τότε, αλλά δεν την κατέστρεψαν, κι όμως δεν θέλησε την εξόντωσή τους, τη μικρή Ελλάδα προσπαθούν τώρα να καταστρέψουν για τους πιο ευτελείς σκοπούς. Φυσικά σε αυτό μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν κι οι Έλληνες που δε γνωρίζουν ιστορία. Συνεπώς δεν ξέρουν κι ούτε και ζητάνε τις νόμιμες αποζημιώσεις(μόνο η Ελλάδα δεν τις έχει πάρει νομίζω) για τις καταστροφές που προξένησαν οι Γερμανοί την περίοδο της κατοχής και για το δάνειο που πήραν τότε με το ζόρι, ούτε και για το δάνειο που έδωσε η Ελλάδα, μαζί με άλλες χώρες, στη Γερμανία, μετά το τέλος του πολέμου για να ξανασταθεί στα πόδια της. Οι οποίες ανέρχονται σε ένα πολύ αξιόλογο ποσό, μαζί και με τους τόκους. Κι έρχεται λοιπόν ο κάθε "κύριος" Σόιμπλε, του οποίου το ψυχικό ανάστημα είναι όσο και το φαινομενικό(μικρό και τσακισμένο), και προσπαθεί να μας υποτάξει και να καταστρέψει έναν ολόκληρο λαό, επειδή απλά μπορεί. Κι έρχεται η κάθε χαζοφυλλάδα Bild να λέει το πιο γελοίο:ότι η μικρή Ελλάδα εκβιάζει Γερμανία, Ευρώπη, ΔΝΤ. Φυσικά κι οι Γερμανοί δε γνωρίζουν περισσότερη ιστορία από τους Έλληνες:αν γνώριζαν, θα ήξεραν ότι οι Έλληνες εδώ και 3500-4000 χρόνια δεν μπόρεσαν να σβηστούν από το χάρτη παρά τις προσπάθειες πολλών-επίσης, θα γνώριζαν ότι τα σατανικά σχέδια σαν αυτό που έχουν συλλάβει ποτέ δεν πετυχαίνουν στο τέλος. Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, αλλά είναι ιστορικά αποδεδειγμένο.
Η Στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης
Αρκετά όμως με τους ξένους. Ας ασχοληθούμε με τα του οίκου μας. Η ελληνική κυβέρνηση εξελέγη, πριν 5 μήνες, με σκοπό να διαπραγματευτεί(κάτι που η προηγούμενη δεν έκανε-απλά συμφωνούσε) και να πετύχει την παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε., χωρίς όμως την υποβολή σε εξαντλητικά μέτρα, που θα κατέστρεφαν την ποιότητα της ζωής των Ελλήνων και την αξιοπρέπειά τους. Και είμαι 100% σίγουρος ότι 5 ολόκληρους μήνες πάλευαν για αυτό το στόχο. Και θα συνέχιζαν κι άλλο, αν δεν τελειώναν τα (οικονομικά) περιθώρια στις 30 Ιουνίου. Απλώς, αυτό που θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν, είναι ότι μέσα σε ένα γήπεδο παίζουν μπάλα δύο ομάδες. Κι ειδικά όταν είσαι η πιο αδύναμη, δεν είναι στο χέρι σου να νικήσεις το ματς. Η Ελλάδα, κακά τα ψέματα, δεν είχε ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά-είναι μια μικρή χώρα, μια ανίσχυρη οικονομία, που δεν θα λείψει και πολύ στα άλλα μέλη της ένωσης αν φύγει. Το μόνο κακό θα είναι η διατάραξη της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά τα φράγκα μετράνε περισσότερο από τις ιδέες. Οπότε, δεν είναι αποτυχία των Ελλήνων διαπραγματευτών η μη επίτευξη του στόχου που είχαν θέσει. Προσπάθησαν, απλά έπεσαν σε τοίχο, σε ανθρώπους που δεν ήθελαν να διαπραγματευτούν, αλλά απλά να επιβάλουν τις απόψεις τους, που δεν ήθελαν να μετακινηθούν στο ελάχιστο από το πλάνο τους(που ουσιαστικά είναι η κατάκτηση της Ελλάδας με οικονομικά μέσα). Οπότε, από κει και πέρα, αφού ο στόχος της ελληνικής κυβέρνησης, για τον οποίο κι εξελέγη, δεν μπορεί να επιτευχθεί, θεωρώ πέρα για πέρα έντιμη τη στάση της να πάει σε δημοψήφισμα. Όχι για να αποτάξουν τις ευθύνες από πάνω τους, όπως λένε οι γελοίοι άλλοι πολιτικοί, οι οποίοι είχαν συμπράξει, όσο κυβερνούσαν, με τους ξένους προδίδοντας την πατρίδα και τους ψηφοφόρους τους(ειδικά ο επικίνδυνος κύριος Σαμαράς, θα έπρεπε να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία και να τιμωρηθεί με τη θανατική ποινή, που προβλέπεται σε αυτή την περίπτωση). Όχι. Θα ήταν ό,τι ευκολότερο για τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη να πουν ναι στα μέτρα, με τη δικαιολογία ότι "οι προηγούμενοι τα έκαναν τόσο χάλια που δε γινόταν αλλιώς", κάτι στο οποίο μας είχαν συνηθίσει οι προηγούμενοι μέχρι τώρα. Με τους νέους φόρους και τις μειώσεις στις συντάξεις και τους μισθούς δεν θα πεινούσαν αυτοί. Αυτοί έχουν εξασφαλίσει και τα εγγόνια τους και έχουν τις άκρες να βρουν δουλειά αύριο κιόλας στο εξωτερικό. Ο ελληνικός λαός, ο απλός πολίτης θα πεινούσε. Είναι λοιπόν μακράν το εντιμότερο και το δικαιότερο να αποφασίσει εκείνος, συνολικά για το μέλλον του, κι όχι 160, πλούσιοι κατά κύριο λόγο, άνθρωποι. Η κυβέρνηση θα ήταν ανεύθυνη αν έλεγε ότι δεν ξέρει ποιο είναι το σωστό. Αυτό όμως δεν το κάνει. Έχει ταχθεί επανειλειμμένως και με κάθε τρόπο κατά της υποταγής κι αυτό προτείνει και στο λαό. Όπως πολύ σωστά είπε ο πρωθυπουργός, θέλουμε να είμαστε μέλη της Ευρώπης-μιας ενωμένης, αλληλέγγυας Ευρώπης όμως κι όχι μιας Ευρώπης ζούγκλας, που το μεγάλο τρώει το μικρό. Απλά δίνει σε αυτόν τον τελευταίο λόγο. Όσο για τις άλλες επικρίσεις των γελοίων πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης, υποθέτω ότι είναι κατά και τον κοινοβουλευτικών εκλογών, για να μη διχάζεται ο λαός.
Ανάγκη Εξήγησης (Πρακτικών)Συνεπειών "Ναι" και "Όχι"
Φυσικά, αποτελεί χρέος της ελληνικής κυβέρνησης να αναφερθεί εκτενώς και να αναλύσει τις πρακτικές συνέπειες κάθε επιλογής, μέσα στις επόμενες μέρες. Εντάξει, όλοι οι ψηφοφόροι έχουμε λίγο-πολύ μια ιδέα, αλλά δεν είμαστε και οικονομολόγοι, ώστε να κατανοούμε 100% τις συνέπειες ενός "ναι" ή ενός "όχι". Για αυτό είναι χρέος της κυβέρνησης να μας το εξηγήσει όπως πρέπει, δίνοντας κυρίως έμφαση στις κινήσεις της, στην άσχημη περίπτωση που αναγκαστούμε να αποχωρήσουμε από την ένωση και να πορευτούμε μόνοι μας. Μέχρι τώρα η κυβέρνηση έχει δείξει ότι λέει την αλήθεια στο λαό κι ελπίζω ότι το ίδιο θα κάνει και αυτή τη φορά, ώστε να πάρει εκείνος την καλύτερη απόφαση για το μέλλον του. Άλλωστε, αν ο λαός ξέρει, μετά θα είναι 100% εκείνος υπεύθυνος για την απόφασή του. Εννοείται ότι κι εκείνος από την πλευρά του θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά, και τις δύο περιπτώσεις.
ΟΧΙ
Περιμένω λοιπόν μια αναλυτική ενημέρωση αυτές τις μέρες, ώστε να σιγουρευτώ κι εγώ. Επειδή όμως δε νομίζω ότι και μετά την ενημέρωση, θα αλλάξει κάτι συνταρακτικά, όσον αφορά την προτίμηση των περισσότερων(κυρίως την επιθυμώ για την ενημέρωση των λιγότερο ενημερωμένων κι αποφασισμένων και επειδή αυτό επιτάσσει η υπευθυνότητα κι η συνέπεια), θα πω κι εγώ την άποψή μου. Και για να την πω θα αναφέρω ξανά την αλληγορίαμε την οποία ξεκίνησα αυτό το άρθρο. Η Ελλάδα είναι ένα πληγωμένο πλάσμα που την κυνηγάει μια αγέλη άγριων ζώων-κουρασμένη πια από το τρέξιμο(και πληγωμένη καθώς είναι) έχει φτάσει μπροστά σε ένα ορμητικό ποτάμι. Μπορεί επομένως να παραδοθεί στους θηρευτές της, ώστε να την ξεσκίσουν με ευχαρίστηση, ή να μπει σε μια νέα περιπέτεια, να πέσει στο ορμητικό ποτάμι και να προσπαθήσει να σωθεί. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, αλλά, αν κάποιος το σκεφτεί, δε διαφέρει ιδιαίτερα από την πραγματικότητα. Η Ελλάδα μπορεί είτε να παραδοθεί στις ορέξεις των δανειστών και να τους δώσει την ευχαρίστηση να την καταδυναστεύσουν, ή να προσπαθήσει πλέον μόνη της, αν και λαβωμένη, να επιβιώσει μέσα σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Κάποιοι ηλίθιοι(συγγνώμη για το χαρακτηρισμό αλλά οι τύποι είναι το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολούν εδώ που φτάσαμε) μπορεί να θέλουν να κάτσουμε να μας πιάσουν τα θηρία, πιστεύοντας ότι έχουν καλές προθέσεις, ότι θέλουν να περιποιηθούν τις πληγές μας. Ελπίζω όμως ότι οι περισσότεροι είναι γενναίοι κι αξιοπρεπείς, όπως αρμόζει στους σωστούς και γνήσιους Έλληνες και θα προτιμήσουν το δρόμο της αξιοπρέπειας-στην τελική, ακόμα κι αν πεθάνουμε, καλύτερα το πτώμα μας να είναι καθαρό(από το νερό του ποταμιού) και αρτιμελές, παρά διαλυμένο και ξεσκισμένο από θηρία. Ας μιμηθούμε τις ηρωικές Σουλιώτισσες του 1821, που αντί να κάτσουν να τις πιάσουν οι Τούρκοι, προτίμησαν να πέσουν στο γκρεμό. Ήθελαν να πεθάνουν γενναία κι αξιοπρεπώς, αντί να παραδοθούν, να χάσουν την αξιοπρέπειά τους και να δώσουν στους εχθρούς την ευχαρίστηση ότι τις εξόντωσαν. Κι αυτές δεν είχαν καμιά ελπίδα να σωθούν-εμείς αν σοβαρευτούμε(δύσκολο βέβαια αυτό) έχουμε, για αυτό και χρησιμοποίησα ποτάμι κι όχι γκρεμό στην αλληγορία. Καλύτερα να παλέψουμε μόνοι μας να σωθούμε, διατηρώντας τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας, παρά να παραδοθούμε στους ξένους και τους Γερμανούς ειδικότερα και να τους αφήσουμε να συνεχίσουν το πλάνο διάλυσής μας. Ας καταλάβουμε ότι ακόμα και ναι να πούμε, δεν θα έχουμε τα λεφτά που θέλουμε και περιμένουμε-ακόμα λοιπόν κι αν δεχτούμε ότι τα λεφτά μας πάνω από όλα, δεν θα σημαίνει αυτό ότι τα λεφτά μας θα σωθούν με ένα ναι. Ας δείξουμε σε Γερμανούς και λοιπούς ότι δεν έχουν απέναντί τους έναν Τσίπρα, ένα Βαρουφάκη, ένα αναλώσιμο ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια ολόκληρη χώρα. Ας δείξουμε ικανοί και πρόθυμοι να φτάσουμε στα άκρα για να υπερασπιστούμε τα σημαντικότερα δικαιώματα και ιδανικά μας. Ας κάνουμε ξανά τη διαφορά, ας ορθώσουμε το ανάστημά μας στους κατακτητές στη σύγχρονη μορφή τους, ας είμαστε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να έρθει. Ας πούμε ΟΧΙ(και εννοώ όχι στα μέτρα και την παρούσα πρόταση, όχι γενικά στην Ευρώπη και το ευρώ, εκτός βέβαια αν το ένα προϋποθέτει το άλλο). Το έχουμε ξανακάνει, πάλι σε Γερμανούς και φίλους τους. Ας ζωντανέψει ξανά η ελληνική μας ψυχή που δεν παραδίδεται και πολεμάει μέχρι τέλους για τα ιδανικά της.
Γιατί Φτάσαμε Όμως ως Εδώ;
Αυτά για τα επί του παρόντος. Νοιώθω όμως ότι είναι αδήριτη ανάγκη, έχοντας φτάσει σε ένα τέτοιο οριακό σημείο, να θίξουμε και τις γενεσιουργούς αιτίες της σημερινής κατάστασης. Μπορεί κανείς να πει πολλά πάνω σε αυτό. Εγώ όμως, παρακολουθώντας την ιστορία του 20ου και 21ου αιώνα, θα ήθελα να σταθώ σε ένα κύριο σημείο, ένα turning point. Το σημείο που η περήφανη και δυνατή ελληνική ψυχή χάθηκε και μεταβληθήκαμε σε κακέκτυπα αμερικανάκια. Το σημείο αυτό το συνειδητοποίησα συζητώντας με ένα φίλο μου τις προάλλες. Θεωρώ ότι το σημείο αυτό είναι η εποχή της μεταπολίτευσης, με λίγα λόγια η εποχή από την πτώση της χούντας και μετά και κυρίως η δεκαετία του '80, η περίοδος της διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου. Η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω ζήσει, όμως έχω ακούσει και μάθει πολλά για αυτή. Για την εποχή που ο συγκεκριμένος άνθρωπος προσπάθησε να αναμορφώσει την Ελλάδα και κυρίως τους Έλληνες. Να τους κάνει από έναν περήφανο, εργατικό-αγροτικό κυρίως-και φτωχό λαό, έναν λαό πλούσιο, "εκπολιτισμένο" σύμφωνα με τις νέες τάσεις, που θα ζει μια άνετη ζωή. Πολλά μπορούν να ειπωθούν ως κριτική στο έργο του, το οποίο σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εξ'ολοκλήρου καλό ή κακό. Αυτό όμως το οποίο θεωρώ εντελώς λάθος, και στο οποίο θα ήθελα να σταθώ, είναι ότι προσπάθησε να αναβαθμίσει το βιωτικό επίπεδο των Ελλήνων, όχι όμως με το σωστό τρόπο. Θα ήταν πολύ καλό αυτό αν το έκανε σταδιακά, με σχέδιο και πρόγραμμα, με κόπους και θυσίες. Όμως προτίμησε να το κάνει με τον εύκολο τρόπο, με δανεικά, χτίζοντας πύργους στην άμμο. Αυτό που δίδαξε λοιπόν στους, αμόρφωτους στην πλειονότητά τους, Έλληνες αγρότες και βιοπαλαιστές, είναι ότι η επιτυχία κι ο πλούτος κατακτώνται εύκολα κι ότι η καλοπέραση είναι πάνω απ'όλα. Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι την κρίση του 2008, όταν κι αυτή αποτέλεσε το "σεισμό" που συνέτριψε τους πύργους στην άμμο και έφερε τους Έλληνες καταχρεωμένους κι απέναντι σε μια κατάσταση την οποία οι νέοι δεν ήξεραν κι οι παλιοί δεν θυμούνταν.
Νέο Turning Point;
Σκέφτομαι λοιπόν μήπως μπορεί η οικονομική καταστροφή να κάνει το αντίθετο από την ευμάρεια, να ξυπνήσει, αργά αλλά σταθερά το γνήσιο "ελληνικό DNA", για το οποίο πράγματι αξίζει να περηφανευόμαστε. Φυσικά κι ενδεχόμενη (περαιτέρω) οικονομική καταστροφή θα έχει πολλά θύματα και πολλές αρνητικές συνέπειες στη ζωή μας και δεν υποστηρίζω ότι τη θέλω. Απλά νομίζω ότι μπορεί να συμμορφώσει τους Έλληνες. Να τους μάθει ότι η επιτυχία δεν έρχεται με δανεικά και διάφορες "πονηριές" κι ούτε είναι εκείνοι οι έξυπνοι κι οι άλλοι οι ηλίθιοι. Να τους μάθει ότι η επιτυχία θέλει δουλειά, πρόγραμμα, αφοσίωση. Νομίζω ότι όλη αυτή η ταλαιπωρία θα αξίζει αν επιτευχθεί αυτό. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο, γιατί σε μια περίπτωση οικονομικής καταστροφής οι περισσότεροι καλομαθημένοι Έλληνες θα πανικοβληθούν και θα νοιαστούν μόνο για την επιβίωσή τους, αλλά αν έπαιρναν τα παραπάνω μαθήματα θα ήταν κάτι παραπάνω από ευεργετικό για αυτούς και τη χώρα τους/μας.
Βρισκόμαστε μπροστά στην κρισιμότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας κι ελπίζω να τηρήσουμε την ελληνική μας παράδοση, να σεβαστούμε την ελληνική μας ταυτότητα. Ας βγούμε στην ανάγκη κι από αυτή την ένωση-ζούγκλα, που μόνο το καλό μας δεν θέλει. Σύμμαχοι υπάρχουν κι αλλού, σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία. Επίσης υπάρχουν και λύσεις βελτίωσης της οικονομίας, που δεν αναφέρομαι σε αυτές, γιατί δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος, αλλά όλοι οι Έλληνες ξέρουμε λίγο-πολύ κάποιες. Αλλά ακόμα και να σημαίνει το όχι το τέλος μας(που δεν το πιστεύω γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, το λένε τόσο το τραγούδι, όσο κι η ιστορία), καλύτερα να διαλέξουμε εμείς το πότε και το πώς θα έρθει αυτό παρά να παραδοθούμε αμαχητί στους ξένους και να αφήσουμε τη μοίρα ενός λαού με την ιστορία τη δική μας στα χέρια τους-άλλωστε θεωρώ ότι η καταστροφή είναι πιθανότερη αν πούμε "ναι". Ελπίζω κι εύχομαι ότι το όχι θα επικρατήσει, ότι οι περισσότεροι, έστω και την τελευταία στιγμή κάποιοι, θα φερθούν σαν Έλληνες κι όχι σαν Νεοέλληνες. Πιστεύω ότι αυτό θα μας βγει σε καλό όπως πάντα. Αλλά ακόμα κι αν δε γίνει έτσι, καλύτερα να πεθάνεις όρθιος παρά να ζεις γονατιστός.
Homo Cogitans
Η Στάση των Ξένων-Πιστωτών
Φτάνει όμως με τις αλληγορίες, οι οποίες ναι μεν κάνουν πιο παραστατική την κατάσταση, αλλά δεν της δίνουν την πρέπουσα σοβαρότητα. Νομίζω ότι πλέον έχει έρθει η ώρα για όλους και για τον καθένα ξεχωριστά να μιλήσουμε σοβαρά. Και ο πρώτο θέμα που θέλω να θίξω, είναι των "αξιότιμων" πιστωτών κι "εταίρων"(αυτός ο όρος βέβαια μόνο ειρωνικά μπορεί να ληφθεί από όσους καταλαβαίνουν το νόημά της) μας. Και κυρίως των Γερμανών, στους οποίους θα κάνω ξεχωριστή αναφορά πιο μετά, γιατί είναι ξεκάθαρα οι ηγέτες τους. Οι "συνεργάτες" μας λοιπόν, που θέλουν να πετάξουν εμάς έξω από την ένωση της οποίας, όσο εμείς καταργούμε τους οικονομικούς κανόνες, τόσο εκείνοι καταργούν τους κανόνες ηθικής και συμπεριφοράς, πρέπει να είναι ξεκάθαρο και στον άνθρωπο που έχει ασχοληθεί λιγότερο με το θέμα, ότι δεν προτίθενται να μας βοηθήσουν, αλλά να μας υποτάξουν και να μας εκμεταλλευτούν. Το γιατί ακριβώς δεν το γνωρίζω, αλλά λογικά τα κίνητρά τους είναι αφενός οικονομικά κι αφετέρου εκδικητικά-ζήλειας. Κατανοώ ότι είναι αρκετά υπεροπτικό να λέει ένας λαός ότι 20-30 άλλοι τον ζηλεύουν και πολλοί το λένε χωρίς καν να έχουν επιχειρήματα, απλά και μόνο επειδή είναι αλαζόνες και "Ελληνάρες". Εγώ πάλι έχω επιχειρήματα. Βλέπω πολλούς λόγους για να μας ζηλεύουν οι ξένοι. Μεγαλύτερη ιστορία, επιτεύγματα στον τομέα του πολιτισμού που εκείνοι δε θα φτάσουν ποτέ(εκεί μας χρωστάνε αυτοί και το ξέρουν, άσχετα αν κανείς δεν μιλάει για αυτό), αδυναμία τους να μας κατακτήσουν αν και το έχουν προσπαθήσει τόσες και τόσες φορές, η ικανότητά μας να διασκεδάζουμε και να περνάμε καλά(αν κι η αλήθεια είναι ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είμαστε κάπως "τζιτζίκια" η σπουδαία γεωγραφική μας θέση και οι ομορφιές που αυτή συνεπάγεται, όπως ήλιος, θάλασσα, ποικιλία στο ανάγλυφο(δεν είναι τυχαίο που κυρίως οι βόρειοι μας πολεμούν). Όλοι αυτοί είναι πολύ καλοί λόγοι για να μας ζηλεύουν και να θέλουν να μας κατακτήσουν και να μας επιβληθούν στον τομέα που πάσχουμε, ενώ αυτοί διαπρέπουν:τον οικονομικό. Μπορεί κάποιος βέβαια να πει ότι όλα αυτά είναι εικασίες, φόβοι ενός ανθρώπου που μεγαλοποιεί τα πράγματα και βλέπει φαντάσματα. Ίσως να είναι κι έτσι. Αλλά βέβαια θα ήθελα πολύ να μου εξηγήσει κάποιος που πιστεύει στις καλές προθέσεις των πιστωτών, πώς άνθρωποι με τόσες γνώσεις στα οικονομικά, που ηγούνται μεγάλων οικονομιών και διεθνών οικονομικών ενώσεων, επιμένουν ξανά και ξανά σε μια πολιτική ολοφάνερα λανθασμένη(μέχρι και πολλοί από το συνάφι τους το ομολογούν), η οποία δεν προσφέρει την αναζωογόνηση της ελληνικής οικονομίας, αλλά την ολοένα και περισσότερο βύθισή της στον ωκεανό των χρεών. Μέχρι και στον τουρισμό, το μόνο ίσως τομέα που αποφέρει ουσιαστικά κέρδη στην Ελλάδα, θέλουν να βάλουν φόρο 23%- να μην έρχεται δηλαδή κανείς. Με το να δανείζεις κάποιον που χρωστάει όλο και περισσότερο και παράλληλα να του προκαλείς οικονομική ασφυξία, δεν πετυχαίνεις τη διάσωσή του ούτε και την εξασφάλιση της επένδυσής σου:το μόνο που πετυχαίνεις είναι να τον έχεις συνέχεια διασωληνωμένο, σε μια κατάσταση κώματος, κατά την οποία διασκεδάζεις φλερτάροντας με τη διακοπή της μηχανικής υποστήριξης.
Η Στάση των Γερμανών Συγκεκριμένα
Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που ειπώθηκαν σε αυτόν τον τόπο, είναι αναμφισβήτητα το "Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας". Οι Γερμανοί δεν είναι κι ούτε θα γίνουν φίλοι μας, γιατί πολύ απλά δεν θέλουν φίλους, αλλά πολλούς υποταγμένους σε εκείνους λαούς και λίγους εκλεκτούς συνεργούς στο έγκλημα. Δεν το αποκλείω βέβαια να αλλάξει αυτό κάποτε, όπως άλλαξαν κι οι Έλληνες μέσα στο χρόνο, με τους Νεο-Έλληνες να αποτελούν γελοιογραφίες των αρχαίων. Αλλά προς το παρόν, έχουμε να κάνουμε με ένα λαό που αιματοκύλησε δύο φορές την Ευρώπη και, αφού κατάλαβε ότι δεν μπορεί να επιβληθεί με τα όπλα, αποφάσισε να το κάνει με τα λεφτά. Δεν έχω τίποτα με τους Γερμανούς, ούτε και πιστεύω ότι είναι όλοι ίδιοι. Με τις πολιτικές και τη συμπεριφορά τους είμαι αγανακτισμένος. Θα περίμενε κανείς, εξαιτίας των σφαλμάτων του παρελθόντος, να δείχνουν έστω έναν σεβασμό στους άλλους, κι ειδικά στις χώρες εκείνες που το 1945, αφού έχασαν τον πόλεμο, τους τιμώρησαν μεν για αυτό που επιχείρησαν να κάνουν, αλλά τους τιμώρησαν με το σωστό τρόπο:αποσκοπώντας στο σωφρονισμό κι όχι στην εκδίκηση και την ανταπόδωση του πόνου. Ανάμεσα σε αυτές τις χώρες ήταν κι η μικρή Ελλάδα, η οποία τότε ήταν ανάμεσα στους νικητές. Τη μικρή Ελλάδα που την διέλυσαν τότε, αλλά δεν την κατέστρεψαν, κι όμως δεν θέλησε την εξόντωσή τους, τη μικρή Ελλάδα προσπαθούν τώρα να καταστρέψουν για τους πιο ευτελείς σκοπούς. Φυσικά σε αυτό μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν κι οι Έλληνες που δε γνωρίζουν ιστορία. Συνεπώς δεν ξέρουν κι ούτε και ζητάνε τις νόμιμες αποζημιώσεις(μόνο η Ελλάδα δεν τις έχει πάρει νομίζω) για τις καταστροφές που προξένησαν οι Γερμανοί την περίοδο της κατοχής και για το δάνειο που πήραν τότε με το ζόρι, ούτε και για το δάνειο που έδωσε η Ελλάδα, μαζί με άλλες χώρες, στη Γερμανία, μετά το τέλος του πολέμου για να ξανασταθεί στα πόδια της. Οι οποίες ανέρχονται σε ένα πολύ αξιόλογο ποσό, μαζί και με τους τόκους. Κι έρχεται λοιπόν ο κάθε "κύριος" Σόιμπλε, του οποίου το ψυχικό ανάστημα είναι όσο και το φαινομενικό(μικρό και τσακισμένο), και προσπαθεί να μας υποτάξει και να καταστρέψει έναν ολόκληρο λαό, επειδή απλά μπορεί. Κι έρχεται η κάθε χαζοφυλλάδα Bild να λέει το πιο γελοίο:ότι η μικρή Ελλάδα εκβιάζει Γερμανία, Ευρώπη, ΔΝΤ. Φυσικά κι οι Γερμανοί δε γνωρίζουν περισσότερη ιστορία από τους Έλληνες:αν γνώριζαν, θα ήξεραν ότι οι Έλληνες εδώ και 3500-4000 χρόνια δεν μπόρεσαν να σβηστούν από το χάρτη παρά τις προσπάθειες πολλών-επίσης, θα γνώριζαν ότι τα σατανικά σχέδια σαν αυτό που έχουν συλλάβει ποτέ δεν πετυχαίνουν στο τέλος. Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, αλλά είναι ιστορικά αποδεδειγμένο.
Η Στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης
Αρκετά όμως με τους ξένους. Ας ασχοληθούμε με τα του οίκου μας. Η ελληνική κυβέρνηση εξελέγη, πριν 5 μήνες, με σκοπό να διαπραγματευτεί(κάτι που η προηγούμενη δεν έκανε-απλά συμφωνούσε) και να πετύχει την παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε., χωρίς όμως την υποβολή σε εξαντλητικά μέτρα, που θα κατέστρεφαν την ποιότητα της ζωής των Ελλήνων και την αξιοπρέπειά τους. Και είμαι 100% σίγουρος ότι 5 ολόκληρους μήνες πάλευαν για αυτό το στόχο. Και θα συνέχιζαν κι άλλο, αν δεν τελειώναν τα (οικονομικά) περιθώρια στις 30 Ιουνίου. Απλώς, αυτό που θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν, είναι ότι μέσα σε ένα γήπεδο παίζουν μπάλα δύο ομάδες. Κι ειδικά όταν είσαι η πιο αδύναμη, δεν είναι στο χέρι σου να νικήσεις το ματς. Η Ελλάδα, κακά τα ψέματα, δεν είχε ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά-είναι μια μικρή χώρα, μια ανίσχυρη οικονομία, που δεν θα λείψει και πολύ στα άλλα μέλη της ένωσης αν φύγει. Το μόνο κακό θα είναι η διατάραξη της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά τα φράγκα μετράνε περισσότερο από τις ιδέες. Οπότε, δεν είναι αποτυχία των Ελλήνων διαπραγματευτών η μη επίτευξη του στόχου που είχαν θέσει. Προσπάθησαν, απλά έπεσαν σε τοίχο, σε ανθρώπους που δεν ήθελαν να διαπραγματευτούν, αλλά απλά να επιβάλουν τις απόψεις τους, που δεν ήθελαν να μετακινηθούν στο ελάχιστο από το πλάνο τους(που ουσιαστικά είναι η κατάκτηση της Ελλάδας με οικονομικά μέσα). Οπότε, από κει και πέρα, αφού ο στόχος της ελληνικής κυβέρνησης, για τον οποίο κι εξελέγη, δεν μπορεί να επιτευχθεί, θεωρώ πέρα για πέρα έντιμη τη στάση της να πάει σε δημοψήφισμα. Όχι για να αποτάξουν τις ευθύνες από πάνω τους, όπως λένε οι γελοίοι άλλοι πολιτικοί, οι οποίοι είχαν συμπράξει, όσο κυβερνούσαν, με τους ξένους προδίδοντας την πατρίδα και τους ψηφοφόρους τους(ειδικά ο επικίνδυνος κύριος Σαμαράς, θα έπρεπε να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία και να τιμωρηθεί με τη θανατική ποινή, που προβλέπεται σε αυτή την περίπτωση). Όχι. Θα ήταν ό,τι ευκολότερο για τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη να πουν ναι στα μέτρα, με τη δικαιολογία ότι "οι προηγούμενοι τα έκαναν τόσο χάλια που δε γινόταν αλλιώς", κάτι στο οποίο μας είχαν συνηθίσει οι προηγούμενοι μέχρι τώρα. Με τους νέους φόρους και τις μειώσεις στις συντάξεις και τους μισθούς δεν θα πεινούσαν αυτοί. Αυτοί έχουν εξασφαλίσει και τα εγγόνια τους και έχουν τις άκρες να βρουν δουλειά αύριο κιόλας στο εξωτερικό. Ο ελληνικός λαός, ο απλός πολίτης θα πεινούσε. Είναι λοιπόν μακράν το εντιμότερο και το δικαιότερο να αποφασίσει εκείνος, συνολικά για το μέλλον του, κι όχι 160, πλούσιοι κατά κύριο λόγο, άνθρωποι. Η κυβέρνηση θα ήταν ανεύθυνη αν έλεγε ότι δεν ξέρει ποιο είναι το σωστό. Αυτό όμως δεν το κάνει. Έχει ταχθεί επανειλειμμένως και με κάθε τρόπο κατά της υποταγής κι αυτό προτείνει και στο λαό. Όπως πολύ σωστά είπε ο πρωθυπουργός, θέλουμε να είμαστε μέλη της Ευρώπης-μιας ενωμένης, αλληλέγγυας Ευρώπης όμως κι όχι μιας Ευρώπης ζούγκλας, που το μεγάλο τρώει το μικρό. Απλά δίνει σε αυτόν τον τελευταίο λόγο. Όσο για τις άλλες επικρίσεις των γελοίων πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης, υποθέτω ότι είναι κατά και τον κοινοβουλευτικών εκλογών, για να μη διχάζεται ο λαός.
Ανάγκη Εξήγησης (Πρακτικών)Συνεπειών "Ναι" και "Όχι"
Φυσικά, αποτελεί χρέος της ελληνικής κυβέρνησης να αναφερθεί εκτενώς και να αναλύσει τις πρακτικές συνέπειες κάθε επιλογής, μέσα στις επόμενες μέρες. Εντάξει, όλοι οι ψηφοφόροι έχουμε λίγο-πολύ μια ιδέα, αλλά δεν είμαστε και οικονομολόγοι, ώστε να κατανοούμε 100% τις συνέπειες ενός "ναι" ή ενός "όχι". Για αυτό είναι χρέος της κυβέρνησης να μας το εξηγήσει όπως πρέπει, δίνοντας κυρίως έμφαση στις κινήσεις της, στην άσχημη περίπτωση που αναγκαστούμε να αποχωρήσουμε από την ένωση και να πορευτούμε μόνοι μας. Μέχρι τώρα η κυβέρνηση έχει δείξει ότι λέει την αλήθεια στο λαό κι ελπίζω ότι το ίδιο θα κάνει και αυτή τη φορά, ώστε να πάρει εκείνος την καλύτερη απόφαση για το μέλλον του. Άλλωστε, αν ο λαός ξέρει, μετά θα είναι 100% εκείνος υπεύθυνος για την απόφασή του. Εννοείται ότι κι εκείνος από την πλευρά του θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά, και τις δύο περιπτώσεις.
ΟΧΙ
Περιμένω λοιπόν μια αναλυτική ενημέρωση αυτές τις μέρες, ώστε να σιγουρευτώ κι εγώ. Επειδή όμως δε νομίζω ότι και μετά την ενημέρωση, θα αλλάξει κάτι συνταρακτικά, όσον αφορά την προτίμηση των περισσότερων(κυρίως την επιθυμώ για την ενημέρωση των λιγότερο ενημερωμένων κι αποφασισμένων και επειδή αυτό επιτάσσει η υπευθυνότητα κι η συνέπεια), θα πω κι εγώ την άποψή μου. Και για να την πω θα αναφέρω ξανά την αλληγορίαμε την οποία ξεκίνησα αυτό το άρθρο. Η Ελλάδα είναι ένα πληγωμένο πλάσμα που την κυνηγάει μια αγέλη άγριων ζώων-κουρασμένη πια από το τρέξιμο(και πληγωμένη καθώς είναι) έχει φτάσει μπροστά σε ένα ορμητικό ποτάμι. Μπορεί επομένως να παραδοθεί στους θηρευτές της, ώστε να την ξεσκίσουν με ευχαρίστηση, ή να μπει σε μια νέα περιπέτεια, να πέσει στο ορμητικό ποτάμι και να προσπαθήσει να σωθεί. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, αλλά, αν κάποιος το σκεφτεί, δε διαφέρει ιδιαίτερα από την πραγματικότητα. Η Ελλάδα μπορεί είτε να παραδοθεί στις ορέξεις των δανειστών και να τους δώσει την ευχαρίστηση να την καταδυναστεύσουν, ή να προσπαθήσει πλέον μόνη της, αν και λαβωμένη, να επιβιώσει μέσα σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Κάποιοι ηλίθιοι(συγγνώμη για το χαρακτηρισμό αλλά οι τύποι είναι το τελευταίο που πρέπει να μας απασχολούν εδώ που φτάσαμε) μπορεί να θέλουν να κάτσουμε να μας πιάσουν τα θηρία, πιστεύοντας ότι έχουν καλές προθέσεις, ότι θέλουν να περιποιηθούν τις πληγές μας. Ελπίζω όμως ότι οι περισσότεροι είναι γενναίοι κι αξιοπρεπείς, όπως αρμόζει στους σωστούς και γνήσιους Έλληνες και θα προτιμήσουν το δρόμο της αξιοπρέπειας-στην τελική, ακόμα κι αν πεθάνουμε, καλύτερα το πτώμα μας να είναι καθαρό(από το νερό του ποταμιού) και αρτιμελές, παρά διαλυμένο και ξεσκισμένο από θηρία. Ας μιμηθούμε τις ηρωικές Σουλιώτισσες του 1821, που αντί να κάτσουν να τις πιάσουν οι Τούρκοι, προτίμησαν να πέσουν στο γκρεμό. Ήθελαν να πεθάνουν γενναία κι αξιοπρεπώς, αντί να παραδοθούν, να χάσουν την αξιοπρέπειά τους και να δώσουν στους εχθρούς την ευχαρίστηση ότι τις εξόντωσαν. Κι αυτές δεν είχαν καμιά ελπίδα να σωθούν-εμείς αν σοβαρευτούμε(δύσκολο βέβαια αυτό) έχουμε, για αυτό και χρησιμοποίησα ποτάμι κι όχι γκρεμό στην αλληγορία. Καλύτερα να παλέψουμε μόνοι μας να σωθούμε, διατηρώντας τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας, παρά να παραδοθούμε στους ξένους και τους Γερμανούς ειδικότερα και να τους αφήσουμε να συνεχίσουν το πλάνο διάλυσής μας. Ας καταλάβουμε ότι ακόμα και ναι να πούμε, δεν θα έχουμε τα λεφτά που θέλουμε και περιμένουμε-ακόμα λοιπόν κι αν δεχτούμε ότι τα λεφτά μας πάνω από όλα, δεν θα σημαίνει αυτό ότι τα λεφτά μας θα σωθούν με ένα ναι. Ας δείξουμε σε Γερμανούς και λοιπούς ότι δεν έχουν απέναντί τους έναν Τσίπρα, ένα Βαρουφάκη, ένα αναλώσιμο ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια ολόκληρη χώρα. Ας δείξουμε ικανοί και πρόθυμοι να φτάσουμε στα άκρα για να υπερασπιστούμε τα σημαντικότερα δικαιώματα και ιδανικά μας. Ας κάνουμε ξανά τη διαφορά, ας ορθώσουμε το ανάστημά μας στους κατακτητές στη σύγχρονη μορφή τους, ας είμαστε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να έρθει. Ας πούμε ΟΧΙ(και εννοώ όχι στα μέτρα και την παρούσα πρόταση, όχι γενικά στην Ευρώπη και το ευρώ, εκτός βέβαια αν το ένα προϋποθέτει το άλλο). Το έχουμε ξανακάνει, πάλι σε Γερμανούς και φίλους τους. Ας ζωντανέψει ξανά η ελληνική μας ψυχή που δεν παραδίδεται και πολεμάει μέχρι τέλους για τα ιδανικά της.
Γιατί Φτάσαμε Όμως ως Εδώ;
Αυτά για τα επί του παρόντος. Νοιώθω όμως ότι είναι αδήριτη ανάγκη, έχοντας φτάσει σε ένα τέτοιο οριακό σημείο, να θίξουμε και τις γενεσιουργούς αιτίες της σημερινής κατάστασης. Μπορεί κανείς να πει πολλά πάνω σε αυτό. Εγώ όμως, παρακολουθώντας την ιστορία του 20ου και 21ου αιώνα, θα ήθελα να σταθώ σε ένα κύριο σημείο, ένα turning point. Το σημείο που η περήφανη και δυνατή ελληνική ψυχή χάθηκε και μεταβληθήκαμε σε κακέκτυπα αμερικανάκια. Το σημείο αυτό το συνειδητοποίησα συζητώντας με ένα φίλο μου τις προάλλες. Θεωρώ ότι το σημείο αυτό είναι η εποχή της μεταπολίτευσης, με λίγα λόγια η εποχή από την πτώση της χούντας και μετά και κυρίως η δεκαετία του '80, η περίοδος της διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου. Η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω ζήσει, όμως έχω ακούσει και μάθει πολλά για αυτή. Για την εποχή που ο συγκεκριμένος άνθρωπος προσπάθησε να αναμορφώσει την Ελλάδα και κυρίως τους Έλληνες. Να τους κάνει από έναν περήφανο, εργατικό-αγροτικό κυρίως-και φτωχό λαό, έναν λαό πλούσιο, "εκπολιτισμένο" σύμφωνα με τις νέες τάσεις, που θα ζει μια άνετη ζωή. Πολλά μπορούν να ειπωθούν ως κριτική στο έργο του, το οποίο σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εξ'ολοκλήρου καλό ή κακό. Αυτό όμως το οποίο θεωρώ εντελώς λάθος, και στο οποίο θα ήθελα να σταθώ, είναι ότι προσπάθησε να αναβαθμίσει το βιωτικό επίπεδο των Ελλήνων, όχι όμως με το σωστό τρόπο. Θα ήταν πολύ καλό αυτό αν το έκανε σταδιακά, με σχέδιο και πρόγραμμα, με κόπους και θυσίες. Όμως προτίμησε να το κάνει με τον εύκολο τρόπο, με δανεικά, χτίζοντας πύργους στην άμμο. Αυτό που δίδαξε λοιπόν στους, αμόρφωτους στην πλειονότητά τους, Έλληνες αγρότες και βιοπαλαιστές, είναι ότι η επιτυχία κι ο πλούτος κατακτώνται εύκολα κι ότι η καλοπέραση είναι πάνω απ'όλα. Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι την κρίση του 2008, όταν κι αυτή αποτέλεσε το "σεισμό" που συνέτριψε τους πύργους στην άμμο και έφερε τους Έλληνες καταχρεωμένους κι απέναντι σε μια κατάσταση την οποία οι νέοι δεν ήξεραν κι οι παλιοί δεν θυμούνταν.
Νέο Turning Point;
Σκέφτομαι λοιπόν μήπως μπορεί η οικονομική καταστροφή να κάνει το αντίθετο από την ευμάρεια, να ξυπνήσει, αργά αλλά σταθερά το γνήσιο "ελληνικό DNA", για το οποίο πράγματι αξίζει να περηφανευόμαστε. Φυσικά κι ενδεχόμενη (περαιτέρω) οικονομική καταστροφή θα έχει πολλά θύματα και πολλές αρνητικές συνέπειες στη ζωή μας και δεν υποστηρίζω ότι τη θέλω. Απλά νομίζω ότι μπορεί να συμμορφώσει τους Έλληνες. Να τους μάθει ότι η επιτυχία δεν έρχεται με δανεικά και διάφορες "πονηριές" κι ούτε είναι εκείνοι οι έξυπνοι κι οι άλλοι οι ηλίθιοι. Να τους μάθει ότι η επιτυχία θέλει δουλειά, πρόγραμμα, αφοσίωση. Νομίζω ότι όλη αυτή η ταλαιπωρία θα αξίζει αν επιτευχθεί αυτό. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο, γιατί σε μια περίπτωση οικονομικής καταστροφής οι περισσότεροι καλομαθημένοι Έλληνες θα πανικοβληθούν και θα νοιαστούν μόνο για την επιβίωσή τους, αλλά αν έπαιρναν τα παραπάνω μαθήματα θα ήταν κάτι παραπάνω από ευεργετικό για αυτούς και τη χώρα τους/μας.
Βρισκόμαστε μπροστά στην κρισιμότερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας κι ελπίζω να τηρήσουμε την ελληνική μας παράδοση, να σεβαστούμε την ελληνική μας ταυτότητα. Ας βγούμε στην ανάγκη κι από αυτή την ένωση-ζούγκλα, που μόνο το καλό μας δεν θέλει. Σύμμαχοι υπάρχουν κι αλλού, σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία. Επίσης υπάρχουν και λύσεις βελτίωσης της οικονομίας, που δεν αναφέρομαι σε αυτές, γιατί δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος, αλλά όλοι οι Έλληνες ξέρουμε λίγο-πολύ κάποιες. Αλλά ακόμα και να σημαίνει το όχι το τέλος μας(που δεν το πιστεύω γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, το λένε τόσο το τραγούδι, όσο κι η ιστορία), καλύτερα να διαλέξουμε εμείς το πότε και το πώς θα έρθει αυτό παρά να παραδοθούμε αμαχητί στους ξένους και να αφήσουμε τη μοίρα ενός λαού με την ιστορία τη δική μας στα χέρια τους-άλλωστε θεωρώ ότι η καταστροφή είναι πιθανότερη αν πούμε "ναι". Ελπίζω κι εύχομαι ότι το όχι θα επικρατήσει, ότι οι περισσότεροι, έστω και την τελευταία στιγμή κάποιοι, θα φερθούν σαν Έλληνες κι όχι σαν Νεοέλληνες. Πιστεύω ότι αυτό θα μας βγει σε καλό όπως πάντα. Αλλά ακόμα κι αν δε γίνει έτσι, καλύτερα να πεθάνεις όρθιος παρά να ζεις γονατιστός.
Homo Cogitans
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου